Θύμιος Λυμπερόπουλος: Μάντρες

Θύμιος Λυμπερόπουλος: Μάντρες

2' 6" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Φιλαράκι, δημοσιογράφος; Τι ακούς; Θα κάνει καμιά μεταγραφή ο πρόεδρος;». Ο προορισμός πρόδιδε πάντα στον οδηγό του ταξί τo επάγγελμα του πελάτη. Η ερώτηση όμως δεν ήταν πάντα ίδια. Αλλαζε, όπως άλλαζαν οι εποχές: «Αδερφέ, έχεις να μας πεις κανένα καλό χαρτί να παίξουμε στο χρηματιστήριο;». Σεισμογράφος της κοινωνικής ζωής, ο ταξιτζής δεν οδηγεί ένα απλό όχημα. Διευθύνει, χάρη στην αθηναϊκή γεωγραφία, ένα αργό εκκολαπτήριο κοινής γνώμης. Ενα τροχοφόρο μικροκαφενείο. Η κρίση άλλαξε το επάγγελμα. Οι πιάτσες πήζουν ακίνητες σαν κίτρινα αστικά τέλματα. Οι οδηγοί δεν έχουν πια απορίες – μόνο αγανάκτηση, πιο ηχηρή ακόμη και από τα διαρκώς θυμωμένα ραδιόφωνά τους.

Αυτό που δεν άλλαξε στην κίτρινη επικράτεια είναι ο αειθαλής ποιμένας του Συνδικάτου Αυτοκινητιστών, ο Θύμιος Λυμπερόπουλος. Εμεινε κραταιός στην κεφαλή του κλάδου, αλλά δεν έμεινε στο ίδιο κόμμα – τη Ν.Δ., από την οποία προέρχεται. Προχθές συναντήθηκε με τον πρωθυπουργό για να τον ευχαριστήσει για τον νόμο Σπίρτζη – ένα νόμο που, σύμφωνα με τον Λυμπερόπουλο, αποτελεί «προσφορά στην εθνική οικονομία».

Το νομοσχέδιο δεν έχει ακόμη δημοσιοποιηθεί, αλλά ο Λυμπερόπουλος το εκθειάζει επειδή ικανοποιεί, λένε, όλα τα αιτήματά του: Βάζει περιορισμούς απαγορευτικούς για την Uber, επιβάλλει τριετείς συμβάσεις στους οδηγούς που συνεργάζονται με την Taxibeat, αυξάνει τα όρια ηλικίας των οχημάτων. Προβλέπει ακόμη και πρόστιμα για τους επιβάτες που θα τολμήσουν να αγοράσουν τις απαγορευμένες υπηρεσίες. Εξ ου και ο ηφαιστειώδης έρωτας του Λυμπερόπουλου για τον υπουργό και την κυβέρνησή του.

Νομοθετώντας τη λυμπεροπουλική ατζέντα, η κυβέρνηση φιλοδοξεί να διεισδύσει σε ένα ακροατήριο που υποτίθεται ότι βρισκόταν κοντά στη Νέα Δημοκρατία. Υποτίθεται, γιατί πια θα ήταν τουλάχιστον επισφαλές να ταυτίσει κανείς τους επαγγελματίες με τα συνδικαλιστικά σχήματα που επικαλούνται την εκπροσώπησή τους.

Πρόκειται για μια πρόκληση με την οποία η αξιωματική αντιπολίτευση βρίσκεται ήδη αντιμέτωπη και σε άλλους κλάδους: Κατά πόσο, ας πούμε, συνιστά πολιτικό πρόβλημα η αντίδραση της ΔΑΚΕ των δασκάλων σε ένα μέτρο μεγάλης κοινωνικής αποδοχής όπως η αξιολόγηση; Κατά πόσο πρέπει το κόμμα να σεβαστεί τα αφισοκολλητικά έθιμα της ΔΑΠ, έναντι της σιωπηρής πλειοψηφίας των φοιτητών που υφίστανται την αισθητική ρύπανση;

Δεν είναι όλα τα ερωτήματα της ίδιας βαρύτητας. Η περίπτωση του Λυμπερόπουλου είναι εμβληματική. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να εγκλωβίσει τη Ν.Δ. σε ένα χονδροειδές δίλημμα τύπου «ή με τον Θύμιο ή με την Uber» – σαν να μην υπήρχαν εξυπνότερες λύσεις, που να ρυθμίζουν την αγορά, χωρίς να τη μαντρώνουν.

Υπάρχει, ευτυχώς, το διδακτικό προηγούμενο του φαρμακοποιού που νόμιζε ότι είχε ισχύ ισόβιου λομπίστα. Υπάρχει για να θυμίζει ότι στις συνδικαλιστικές μάντρες καμιά φορά απομένει μόνο η ταμπέλα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή