Ανδρέας Σταυρόπουλος: «Η τεχνολογία δε γυρίζει πίσω»

Ανδρέας Σταυρόπουλος: «Η τεχνολογία δε γυρίζει πίσω»

5' 45" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Δεκάδες χιλιάδες προτάσεις καταφθάνουν κάθε χρόνο στα γραφεία της DFJ αναζητώντας χρηματοδότηση. Από αυτές επιλέγονται τελικά περίπου είκοσι. Ορισμένες ίσως τις έχετε ακούσει. Είναι το Twitter, το Skype, το Tumblr, η SpaceX, η Tesla και πολλές ακόμα – συνολικά 26 εταιρείες από αυτές που έχει στηρίξει η επενδυτική DFJ έφτασαν να αξίζουν αργότερα πάνω από 1 δισ. δολάρια. Φυσικά, ο στόχος είναι πάντα να βρεθεί η επόμενη μεγάλη ιδέα. Ένας από αυτούς που την αναζητούν είναι ο Ανδρέας Σταυρόπουλος, συνεταίρος στην DFJ, με θητεία, πλέον, δύο δεκαετιών στη Σίλικον Βάλεϊ. Λίγες ημέρες πριν από τη συμμετοχή του στο φετινό TEDx Academy (30 Σεπτεμβρίου, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών), συζητήσαμε μαζί του για τη δουλειά και την καθημερινότητα στη μεγάλη «κοιλάδα» της τεχνολογίας, αλλά και για το πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα τα τελευταία χρόνια.

Κύριε Σταυρόπουλε, στο βιογραφικό σας σημείωμα στη σελίδα της DFJ διαβάζω ότι σας αρέσει να συναντάτε ανθρώπους που βρίσκονται μπροστά από την εποχή τους. Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι;

Είναι συνήθως νέοι άνθρωποι, που έχουν κάποιο όραμα για το πώς ο κόσμος μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο μέσα από κάποια τεχνολογική εφαρμογή και που επίσης έχουν κατ’ ελάχιστον ήδη κάνει τα πρώτα βήματα για να χτίσουν αυτή την εφαρμογή. Το να είναι μπροστά από την εποχή τους σημαίνει ότι η αφήγησή τους για το μέλλον μάλλον δεν είναι κοινής αποδοχής. Θα σας αναφέρω ένα παράδειγμα από το δικό μου παρελθόν: οι ιδρυτές της εταιρείας Epocrates μάς περιέγραψαν το 1999 ένα νοσοκομειακό περιβάλλον όπου οι γιατροί και οι νοσοκόμες θα είχαν συνέχεια πάνω τους συσκευές με τη δυνατότητα να ελέγχουν δοσολογίες, αλληλεπιδράσεις φαρμάκων και άλλα δεδομένα κατά τη διάρκεια εξέτασης ασθενών. Φυσικά, την εποχή εκείνη όχι μόνο δεν υπήρχαν smartphones, αλλά ούτε καν Wi-Fi για ασύρματη σύνδεση! Παρ’ όλα αυτά, η εφαρμογή που είχαν σχεδιάσει σε συνδυασμό με τα πρώτα PalmPilots της εποχής εκείνης (τα θυμάστε άραγε;) μας έκανε όλους να πιστέψουμε ότι το μέλλον που περιέγραφαν θα γινόταν κάποια στιγμή πραγματικότητα.

Παρατηρούμε ότι οι μεγάλες εταιρείες τεχνολογίας υιοθετούν τελευταία ένα κάπως πιο κοινωνικό προφίλ. Υπάρχει χώρος για κάτι τέτοιο στη Σίλικον Βάλεϊ;

Όχι μόνο υπάρχει χώρος, αλλά θα έλεγα ότι είναι αναγκαιότητα για μια εταιρεία τεχνολογίας να σκέφτεται «μεγάλες ιδέες» που αφήνουν μεγάλα, θετικά αποτυπώματα στον κόσμο γύρω τους. Τι εννοώ: για να πετύχει μια εταιρεία τεχνολογίας, δεν φτάνει μόνο να έχει ένα προϊόν που πουλάει καλά σήμερα. Πρέπει να έχει και τη δυνατότητα να παράγει προϊόντα ή υπηρεσίες για μεγάλα, συνεχή χρονικά διαστήματα και άρα να είναι σε θέση να διατηρεί σημαντικό τεχνολογικό προβάδισμα έναντι των ανταγωνιστών, που σίγουρα θα υπάρχουν. 

Και αυτό είναι κάτι που επιτυγχάνεται μέσω υιοθέτησης στόχων για τη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου;

Μια μεγάλη εταιρεία τεχνολογίας πρέπει να μπορεί να ελκύει ταλέντο σε συνεχώς μεγαλύτερη κλίμακα και, αν δεν κατορθώσει να πείσει τους εν δυνάμει υπαλλήλους της ότι κάνει κάτι θετικό για τον κόσμο (ιδίως αυτή την εποχή των Millennials), τότε δεν θα καταφέρει να επιβιώσει στη μάχη γι’ αυτό το ταλέντο, όσο και αν ανεβάσει τους μισθούς. Έτσι, βλέπουμε την Tesla να μιλάει για την αποστολή της εταιρείας να φέρει τον ηλεκτρισμό στα μέσα μεταφοράς, όχι να πουλάει ακριβά αυτοκίνητα. Η SpaceX δεν έχει αποστολή να ανεβάζει δορυφόρους πιο φτηνά, αλλά να σώσει το ανθρώπινο γένος από πιθανή καταστροφή του πλανήτη με το να κάνει πραγματικότητα την αποίκηση του πλανήτη Άρη. Η Google δεν υπάρχει για να πουλάει διαφημίσεις, αλλά για να οργανώσει την πληροφορία, κ.ο.κ.

Άρα το ζητούμενο είναι η δημιουργία εντυπώσεων;

Όχι, δεν θέλω να υπονοήσω κάτι τέτοιο. Θέλω να πω ότι είναι τόσο δύσκολο να στηθεί και να μεγαλώσει επιτυχημένα μια εταιρεία, ώστε τελικά αυτές που τα καταφέρνουν τείνουν να είναι εκείνες που οδηγούνται από μεγάλες ιδέες a priori (τις οποίες πιστεύουν και προβάλλουν αυθεντικά) και άρα μπορούν να προσελκύουν και να εμπνέουν το ανθρώπινο ταλέντο.

Πώς έχει αλλάξει η Σίλικον Βάλεϊ όλα αυτά τα χρόνια που ζείτε την καθημερινότητά της από κοντά;

Ήρθα στις ΗΠΑ για να σπουδάσω στο πανεπιστήμιο αφού τελείωσα το λύκειο, το 1988. Οπότε κοντεύω 30 χρόνια τώρα. Στη Σίλικον Βάλεϊ είμαι από το 1997. Έχει αλλάξει αρκετά ως προς το μείγμα τεχνολογιών που αντιπροσωπεύονται εδώ, από τα τσιπάκια και τους μικροεπεξεργαστές των δεκαετιών ’60 και ’70, στο λογισμικό PC το ’80 και το ’90, στο ίντερνετ το ’90 και το 2000 και πλέον στο λογισμικό κινητής τηλεφωνίας, τεχνητής νοημοσύνης, αλλά και συνθετικής βιολογίας. Αυτό που δεν έχει αλλάξει είναι η συνεχής ροή καινούργιων ιδεών σε καινούργιους τομείς, κάτι το οποίο φέρνει συνέχεια νέους ανθρώπους εδώ απ’ όλο τον κόσμο. Είναι το πιο θετικό παράδειγμα εφαρμοσμένης παγκοσμιοποίησης που γνωρίζω. Τα παιδιά μας στα σχολεία τους έχουν συμμαθητές από μια ντουζίνα διαφορετικές εθνικότητες, θρησκείες, παραδόσεις. Μεγαλώνουν σαν πραγματικοί πολίτες της υφηλίου που καταφέρνουν να διατηρούν και να είναι περήφανοι για την ελληνική τους ταυτότητα, αλλά παράλληλα να σέβονται και να καταλαβαίνουν πολύ καλύτερα ξένες κουλτούρες.

Είναι μεγάλη η ελληνική κοινότητα της Σίλικον Βάλεϊ;

Είναι σχετικά μεγάλη. Για παράδειγμα έχουμε δύο σχολεία μεταξύ Σαν Φρανσίσκο και Σαν Χοσέ και ένα δυο άλλα προς το Μπέρκλεϊ και το Όκλαντ. Το καθένα έχει ανά πάσα στιγμή περίπου 100 οικογένειες που στέλνουν παιδιά ηλικιών 3-12 (προνήπια μέχρι 6η τάξη), για να μη χάσουν την επαφή τους με την ιστορία και την κουλτούρα μας και κυρίως να διατηρήσουν τα ελληνικά τους σε επίπεδο πρώτης γλώσσας, αν οι γονείς μιλούν ελληνικά στο σπίτι, όπως εμείς ας πούμε. Διαφορετικά, συνήθως αν οι γονείς είναι δεύτερης ή τρίτης γενιάς, τα παιδιά μαθαίνουν τα ελληνικά σαν δεύτερη γλώσσα.

Ποια στιγμή πιστεύετε ότι λειτούργησε ως σταθμός σε αυτή τη σύγχρονη τεχνολογική επανάσταση; 

Πολλές νομίζω: πού αρχίζει η μια επανάσταση και πού τελειώνει η προηγούμενη; Ο μικροεπεξεργαστής σίγουρα είναι ένας μεγάλος σταθμός, γιατί έκανε τους υπολογιστές προσιτούς σε όλους μας. Το διαδίκτυο μας έφερε όλους πιο κοντά στην οποιαδήποτε πληροφορία και άρα έχει ήδη αλλάξει τις δυνατότητες εκπαίδευσης στον κόσμο. Πιστεύω ότι σε δέκα με είκοσι χρόνια από τώρα, έχοντας θεραπεύσει τον καρκίνο και τις περισσότερες γενετικές παθήσεις, κοιτώντας προς τα πίσω, θα λέμε ότι η αποκωδικοποίηση του DNA ήταν ο πιο σημαντικός πρόσφατος σταθμός που φτάσαμε.

Έχει και κακές στιγμές η κυριαρχία της τεχνολογίας; 

Αυτό είναι κάτι που θα σχολιάσω και στην ομιλία μου στο TEDx Academy, ότι δηλαδή η τεχνολογία δεν είναι κατά φύση ούτε καλή ούτε κακή. Όπως το βέλος του χρόνου δείχνει μόνο προς τα μπροστά, έτσι και η τεχνολογία ποτέ δεν γυρίζει πίσω. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε στο έλεος της τεχνολογίας και όχι το αντίθετο. Εμείς είμαστε τα όργανα, τα μέσα – η τεχνολογία είναι ο αυτοσκοπός. Αυτό κάποιος μπορεί να το δει ως κάτι τρομακτικό, αλλά εμένα δεν με φοβίζει. Θεωρώ ότι είναι απλώς η πραγματικότητα στην οποία ζούμε εδώ και αρκετές δεκαετίες και θεωρώ ότι έχει πλέον τελειώσει η εποχή της βιομηχανικής επανάστασης και ζούμε στην, ας πούμε, πληροφορική επανάσταση από το τέλος του 20ού αιώνα. Είναι στο χέρι μας να είμαστε αισιόδοξοι και να συμμετέχουμε σε κοινωνίες, μικρές ή μεγάλες, που προσπαθούν να δαμάσουν την τεχνολογία για θετικούς σκοπούς. ■

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή