Πρόσωπα της Εβδομάδας

2' 57" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Νίκος Αλιβιζάτος

Τρύπες στις ταυτότητες

Πρόσωπα της Εβδομάδας-1

Αν έπαιρνε κανείς τη φωτογραφία της στιγμής, θα έβλεπε την υπερεπένδυση στη διαδικασία της ψηφοφορίας ως αντανάκλαση βαθύτερων πολιτικών ανασφαλειών. Η συζήτηση για το ποιος και πώς θα δικτυώσει τις κάλπες δίνει την εντύπωση ενός χώρου που ψάχνει έξω από τον εαυτό του μια πηγή αξιοπιστίας. Ψάχνει από πού και πώς θα αγοράσει κύρος για να ανασυγκροτηθεί.

Αυτή, λένε, θα ήταν μια παραπλανητική φωτογραφία. Oσοι παρακολουθούν από μέσα το εγχείρημα διαβεβαιώνουν ότι τα εμπόδια είναι πολύ πιο εφήμερα απ’ ό,τι τα εμφανίζει η Βαβέλ των διαρροών. Πέρα από το τεχνικό και το οικονομικό μέρος –στο οποίο κυοφορούνται εναλλακτικές– έχει εξασφαλιστεί ήδη και μια άρρητη πολιτική εγγύηση για την επιτυχία του εγχειρήματος: Oσοι έχουν επιβιβαστεί στο σκάφος, δεν μπορούν να το εγκαταλείψουν χωρίς να πνιγούν. Eχουν όλοι πλέον ζωτικό συμφέρον να αποτρέψουν τυχόν ναυάγιο.

Η πραγματική αγωνία δεν είναι αν θα βρεθεί λύση, αλλά πόσο σύντομα θα βρεθεί. Η παράταση του εκλογικού ανταγωνισμού θα τραυμάτιζε συνολικά την εικόνα του χώρου. Οι πρώτες παρενέργειες ήδη φαίνονται στο Κοινοβούλιο, με αφορμή την απόφαση να καταψηφίζονται τα νομοσχέδια που δεν στηρίζουν οι ΑΝΕΛ. Ο αντίλογος είναι ότι στο τέλος κανείς δεν θα θυμάται αυτές τις κουτουλιές. Το παράδειγμα της Ν.Δ. δείχνει ότι αυτά που τώρα φαντάζουν δραματικά, εξατμίζονται τελικώς στην κάλπη. Το βέβαιο είναι ότι ο Νίκος Αλιβιζάτος δεν θα χρειαστεί μόνο τις δεξιότητες που ήδη διαθέτει – του νομικού και του παιδαγωγού ενήλικων τέκνων. Καλείται ήδη να επιδείξει ευελιξία πολιτικού και αντοχές ψυχαναλυτή, για όσο οι πρωταγωνιστές επιχειρούν να μετακυλίσουν τον ρόλο τους στην επιτροπή του. Δηλαδή όχι για πολύ. Οι τρύπες στις ταυτότητες κρύβονται, αλλά δεν επουλώνονται.

Μάρτιν Σουλτς

Οταν το σωστό δεν είναι αρκετό

Πρόσωπα της Εβδομάδας-2

Τι έχει η σοσιαλδημοκρατία και ψοφάει; Η κοινότοπη απάντηση είναι ότι απομακρύνθηκε από τις βιοτικές ανάγκες των ψηφοφόρων της. Οτι προσκολλήθηκε στις ελίτ των μητροπόλεων, εκφράζοντας τις εξεζητημένες ανησυχίες τους, αφήνοντας τους επισφαλείς εργαζομένους της παραδοσιακής της βάσης βορά στον λαϊκισμό. Είναι μια εξήγηση που ταιριάζει περισσότερο στην Αμερική, παρά στη Γερμανία. Ο Μάρτιν Σουλτς δεν είναι Χίλαρι. Η Χίλαρι έχασε τη μεσαία τάξη και αντέδρασε γράφοντας ένα βιβλίο –που θα την κάνει πλουσιότερη– για να εξηγήσει, μεταξύ άλλων, ποια τεχνική αναπνοής της γιόγκα τη βοηθούσε να χαλαρώνει από το στρες της ήττας της. Ο Σουλτς, αν μη τι άλλο, δεν μπορεί να κατηγορηθεί για ελιτισμό. Παιδί πολύτεκνης οικογένειας που δεν σπούδασε ποτέ, o «αυτοδίδακτος» βιβλιοπώλης και βιβλιοφάγος δεν είχε μόνο τα ταξικά παράσημα· είχε και το κλασικό, σοσιαλδημοκρατικό προεκλογικό μήνυμα που έδινε έμφαση στην κοινωνική δικαιοσύνη. Κι ωστόσο οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι κινδύνευε απόψε να πάρει το χαμηλότερο ποσοστό στη μεταπολεμική ιστορία του SPD.

Κάθε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα στην Ευρώπη έχει τους δικούς του λόγους να δυστυχεί. Η κοινή τους μοίρα, όμως, δεν μπορεί να είναι σύμπτωση. Το γερμανικό παράδειγμα –σε μια χώρα χωρίς κρίση και σχεδόν χωρίς ανεργία– δείχνει ότι η Κεντροαριστερά δεν χάνει τόσο ούτε προς τον αριστερό ούτε προς τον ακροδεξιό λαϊκισμό. Χάνει κυρίως προς μια Κεντροδεξιά έτοιμη να «υποκλέψει» μέρος της κοινωνικής της ατζέντας. Ακόμη και ο Μακρόν μοιάζει τώρα όχι σαν κεντροαριστερός που φιλελευθεροποιήθηκε, αλλά σαν φιλελεύθερος με κεντροαριστερές ευαισθησίες.Στο Βερολίνο λένε κι ένα άλλο ανέκδοτο, πιο διδακτικό από το πρώτο: Ο πιο επιτυχημένος Σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος που είχε ποτέ η Γερμανία είναι η Μέρκελ.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή