Θα μπορούσε να πει κανείς ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Δεν υπάρχει τρόπος να μπει κανείς σε μια αντιπαράθεση, όπως αυτή που διαδραματίστηκε τη Δευτέρα στη Βουλή, χωρίς προηγουμένως να έχει τουλάχιστον τεντώσει τους μυς του. Η φύση της υπόθεσης –ισοβίτες, κασέτες, ρουλέτες– και το ταμπεραμέντο των πρωταγωνιστών της προδίκαζαν και το ύφος της συζήτησης.
Μέσα σε αυτά τα συμφραζόμενα, το βαλλιστικό μειδίαμα που επιστράτευσε η Ντόρα Μπακογιάννη για να αντιμετωπίσει τις μπηχτές του Πάνου Καμμένου ήταν μάλλον ψύχραιμη αντίδραση.
Η ψυχραιμία δεν οφείλεται μόνο στη μητσοτακική κράση, αλλά και στην προμελέτη: Στο γεγονός ότι η Μπακογιάννη δεν μπορεί παρά να είχε οσμιστεί ότι η σχέση της με τον Βαγγέλη Μαρινάκη θα έμπαινε στο στόχαστρο και είχε ενεδρεύσει.
Υπό κανονικές συνθήκες, η συζήτηση θα τελείωνε εδώ – στον απολογισμό μιας κοινοβουλευτικής μονομαχίας που ήταν αναπόφευκτο να ολισθήσει και λίγο στους τρόπους της κυνομαχίας. Οι συνθήκες, όμως, δεν είναι κανονικές – κι αυτό αντανακλάται στη σχετική ευκολία με την οποία οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ προσπερνούν το ένα σκάνδαλο μετά το άλλο.
Αν ήθελε κανείς να ψάξει τις αιτίες αυτής της ασυνήθιστης αντοχής –αντοχής σε αποκαλύψεις που θα είχαν κλονίσει οποιαδήποτε άλλη κυβερνητική πλειοψηφία στη ζωντανή μνήμη–, θα μπορούσε να πάρει ως παράδειγμα τη συζήτηση της Δευτέρας.
Τι μένει, ας πούμε, από μια αντιπαράθεση σαν αυτή της Μπακογιάννη με τον υπουργό Aμυνας; Μένει νικητής και νικημένος – αυτή που ζήτησε να αρθεί η ασυλία της σε αντίθεση με εκείνον που «κρύφτηκε κάτω από τις φούστες» του Τσίπρα;
Ή, σε ένα ικανό μέρος της κοινής γνώμης, μένει μόνο ο θολός απόηχος του αλληλοσπαραγμού δύο παλαιών γνώριμων της πολιτικής, που απειλούν με υπαινιγμούς ο ένας τον άλλον – σαν να έχουν ο ένας ράμματα για την τσόχα του άλλου;
Προτού περάσουν το σημείο της ηθικής τους απονομιμοποίησης, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είχαν προλάβει να εγκαταστήσουν το πλέγμα των δικών τους στερεοτύπων, μέσα από τα οποία γίνεται αντιληπτή η πολιτική πραγματικότητα.
Εχουν καθιερώσει τις δικές τους έννοιες για το τι είναι και τι δεν είναι «παλαιό πολιτικό σύστημα», τι είναι και τι δεν είναι «διαπλοκή». Εχουν επιβάλει τη δική τους γλώσσα. Γι’ αυτό, ακόμη κι όταν βρίσκονται στην ισχνή θέση του απολογούμενου, βάφουν την αντιπολίτευση στα δικά τους στερεότυπα, στη δική τους γλώσσα.
Ετσι, θα μπορούσε να ερμηνεύσει κανείς ως κίνηση αυτοπροστασίας και την απουσία του προέδρου της Ν.Δ. από τον τελικό γύρο της αντιπαράθεσης για την Εξεταστική. Δεν μπαίνεις να αγωνιστείς σε ένα πεδίο που το έχει λασπώσει προληπτικά ο αντίπαλος. Δεν υπάρχει τρόπος να βγεις ακηλίδωτος.