Ηταν πολύ σωστή η απόφαση της αντιπολίτευσης να αφήσει μόνους τους δύο κυβερνητικούς εταίρους, στις ψηφοφορίες εκείνες που αναδεικνύουν το αφύσικο της σχέσης τους, όπως τώρα με το νομοσχέδιο περί νομικής αναγνώρισης της ταυτότητας φύλου. Πολύ διασκεδαστικό ήταν να βλέπεις για πότε παράτησαν εκατέρωθεν τα προσχήματα «αρχών και αξιών», για να σώσουν τη συγκυβέρνηση. Βεβαίως, οι τούμπες γίνονται προθύμως, αλλά δεν είναι κάθε φορά τέλειες. Πάντα θα υπάρχει ο πειναλέων της δημοσιότητας, όπως ο Δ. Καμμένος, που θα αρπάξει την ευκαιρία για να ασχοληθούν μαζί του. (Το φιλόδοξο κορίτσι του μπαλέτου που ξεμένει πίσω από το τσούρμο και κάνει σαν τρελό πιρουέτες για να την προσέξουν…). Πάντα θα υπάρχει, επίσης, ο Κ. Κατσίκης –ο εκάστοτε Κατσίκης– που θα ανησυχεί για τις «μακροπρόθεσμες επιπτώσεις» στην κοινωνία και για το άβατο του Αγίου Ορους. Η τούμπα, πάντως, έγινε και είχε πλάκα.
Εκτός από την κοινοβουλευτική τακτική, όμως, υπάρχει και η ουσία του θέματος. Ποια θα είναι η θέση της αντιπολίτευσης στο ζήτημα που ρυθμίζει το επίμαχο νομοσχέδιο; Φυσικά, η αντιπολίτευση δεν έστησε μια παγίδα στην κυβέρνηση για να πέσει μέσα η ίδια· ούτε όμως μπορεί να παρακάμψει το θέμα, οφείλει κάτι να πει. Οπότε, φαντάζομαι, η λύση της ψήφου κατά συνείδηση είναι η βολικότερη, ιδίως για τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ. Το Ποτάμι θα υπερψηφίσει. «Δεν παίζουμε με τις ζωές των ανθρώπων» είπε ο αρχηγός του και δεν θα μπορούσε να το είχε πει καλύτερα, νομίζω.
Ομως και η ψήφος κατά συνείδηση δεν είναι ασφαλής διέξοδος για ένα κόμμα, εφόσον θέλει να είναι σύγχρονο και να πείσει ότι η ύπαρξή του αφορά την εξέλιξη, το μέλλον της χώρας. Το ζήτημα, λοιπόν, είναι πρωτίστως της Ν.Δ. (Το ΠΑΣΟΚ οδεύει πλησίστιο προς αναπαλαίωση – δηλαδή, χαίρετε). Πρέπει, επομένως, να βρεθούν στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης βουλευτές οι οποίοι θα ψηφίσουν υπέρ του νομοσχεδίου, τουλάχιστον όσοι ψήφισαν την προηγούμενη φορά υπέρ του συμφώνου συμβίωσης μεταξύ ομοφύλων.
Το θέμα που ρυθμίζει το νομοσχέδιο για την αναγνώριση φύλου αφορά μια μικρή μειοψηφία ταλαιπωρημένων ανθρώπων, των οποίων την ταλαιπωρία (ήπιος ο όρος, είμαι βέβαιος) είναι άδικο και απάνθρωπο να την επιτείνουν οι νόμοι. Είναι βαρβαρότητα να επιβάλλεται, ουσιαστικά, ο ακρωτηριασμός διά της χειρουργικής επέμβασης ως η μόνη δυνατότητα αλλαγής φύλου που παρέχουν οι νόμοι μιας σύγχρονης κοινωνίας. Και μη φοβάστε, κύριοι. Δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να γίνει μόδα, όπως υπονοούν οι πιο ανόητοι από τους φόβους που διατυπώνονται. Ρωτήστε τη γυναίκα σας ή τη φιλενάδα σας (ακόμη καλύτερα αυτήν, γιατί οπωσδήποτε θα είναι νεότερη…) και θα σας το πει: Δεν είναι εύκολο να βαδίζεις με ψηλά τακούνια. Δεν είναι ζήτημα μόδας λοιπόν. Είναι ζήτημα επιλογής που την υπαγορεύει η φύση ορισμένων ανθρώπων. Είναι, εν τέλει, οι ζωές των ανθρώπων, όπως το είπε πολύ ωραία ο Στ. Θεοδωράκης.
Ασφαλώς, θα χρειαστούν βελτιώσεις στο νομοσχέδιο – λ.χ., η ιατρική γνωμάτευση, με όρους που δεν θα θίγουν την αξιοπρέπεια του ατόμου, ίσως είναι κάτι συζητήσιμο. Προϋπόθεση, όμως, για να βελτιωθεί το νομοσχέδιο είναι να υπάρχει γνήσιο ενδιαφέρον και ευμενής προδιάθεση και όχι αφήνοντας το θέμα στην τύχη του.
Από την άλλη, βεβαίως, για τους υπολογισμούς της Ν.Δ. υπάρχει το συμφέρον της Εκκλησίας και οι ψήφοι που αυτή επηρεάζει. Σύμφωνοι. Ομως, η Ν.Δ. απευθύνεται στην κοινωνία ολόκληρη, αν δεν κάνω λάθος· δεν κάνει εξαιρέσεις καθ’ υπόδειξιν της Εκκλησίας ή όποιων άλλων ισχυρών. Επίσης, η ρύθμιση δεν είναι χάρη σε κάποιους «φουκαράδες»· αφορά την ελευθερία του ατόμου και τα δικαιώματα του ανθρώπου, δηλαδή βασικά στοιχεία του πολιτισμού μας στη Δύση. Αφορά την προσαρμογή μας στον σύγχρονο κόσμο, τον εκσυγχρονισμό, για να το πω με την κακιά λέξη – που δεν αστοχεί, όμως, γιατί και οι περίφημες μεταρρυθμίσεις μέρος του εκσυγχρονισμού της χώρας είναι.
Θέλω πολύ να δω τι θα ψηφίσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ειλικρινά…