Δεν υπάρχει «καθαρή έξοδος» από το μνημόνιο, όπως υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός. Θα έλεγα μάλιστα ότι η σχετική παρότρυνση, που την επανέλαβαν και οι ξένοι παράγοντες (Ντάισελμπλουμ, Βίζερ, Ρέγκλινγκ), δεν είναι παρά μια παγίδα που έχουν στήσει στην κυβερνητική πλειοψηφία και, μέσω αυτής, σε όλους εμάς. Οσοι με ρεαλισμό κοιτούν την κατάσταση αντιλαμβάνονται ότι η Ελλάδα δεν είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει από μόνη της τις ανοικτές αγορές. Πράγματι, ολόκληρη η βελτίωση ανταγωνιστικότητας έγινε στην «πλάτη» των μισθωτών και όσων σοβαρών επιχειρήσεων έκαναν όσα χρειάζονται. Η διοίκηση φόρτωσε στο συνταξιοδοτικό σύστημα, στο δημόσιο χρέος και στους υπέρογκους φόρους μια δήθεν προσαρμογή και τελικώς συντήρησε τα προνόμιά της και το υπέρογκο κόστος λειτουργίας της.
Μόλις προχτές, ευρωπαϊκή μελέτη έδειξε ότι η Ελλάδα ενώ αύξησε κατά 8,5% τα βάρη του ΦΠΑ τα αντίστοιχα έσοδα μεγάλωσαν «μόνον» κατά 1,6%. Αντιθέτως, η Ισπανία που μείωσε κατά 0,3% το ειδικό αυτό βάρος είδε τα αναλογούντα έσοδα να αυξάνονται κατά 7,8%. Τα ίδια συμβαίνουν με όλα τα κρατικά έσοδα, αφού οι πολίτες εφευρίσκουν μύριους τρόπους να αποφεύγουν τη βαρύτατη φορολογία.
Η αφαίμαξη που έχει σχεδιάσει η κυβέρνηση στο διαθέσιμο εισόδημα, για να δημιουργήσει πλεόνασμα 5-6 εκατοστιαίων μονάδων εφέτος και του χρόνου, καλλιεργεί αμφιβολίες για την επίτευξη ομαλής εξόδου. Αλλά και το τεράστιο ποσό των κρατικών υποχρεώσεων που κρατά κρυφό η κυβέρνηση, όπως η καθυστέρηση στην πληρωμή ώριμων συντάξεων, άλλες «απειλές» έκρηξης δαπανών, όπως η κατάργηση των υποχρεωτικών «εκπτώσεων» στα φάρμακα και το κόστος νοσηλείας.
Μία ακόμη σοβαρή δυσκολία για την κυβέρνηση είναι η δημιουργία ενός «χρηματικού μαξιλαριού» που θα διευκολύνει την επιστροφή κράτους, τραπεζών και ιδιωτών στις κεφαλαιαγορές. Μεταξύ άλλων διευκολύνσεων που έχουν υποσχεθεί οι εταίροι είναι η αποπληρωμή με δανεισμό παλαιών υποχρεώσεων του κράτους, η διακριτική υποστήριξη τουλάχιστον δύο «εξόδων στις αγορές» και η εν δυνάμει πλήρης εκταμίευση του τρίτου μνημονιακού πακέτου, αν για παράδειγμα χρειαστεί μια νέα προστασία των τραπεζών. Το «μαξιλάρι» θα πλησιάσει τα 19 δισ. ευρώ, όπου: το Eurogroup θα «βάλει» περίπου 9, το πλεόνασμα του ’18 υπολογίζεται σε 7, ενώ ήδη αντλήθηκαν 3 δισ. ευρώ με την «έξοδο» του καλοκαιριού. Ταυτοχρόνως όμως το κράτος πρέπει να περιορίσει την πώληση εντόκων γραμματίων και ρέπος, προκειμένου να αφήσει ρευστότητα για τον δανεισμό των επιχειρήσεων.
Θα είναι πολύ δύσκολο για τον κ. Τσίπρα να επιτύχει το «μαλακό σενάριο» προσγείωσης στην πραγματικότητα. Ειδικώς τώρα που η αντιπολίτευση αποφάσισε να μην τον διευκολύνει σε καμία περίσταση. Αν μάλιστα, όπως κάποιοι υποθέτουν, ο κ. Τσίπρας συνεχίσει να καλλιεργεί την εντύπωση ότι θα κηρύξει πόλεμο στον Μητσοτάκη, όταν θα βρεθεί στην αντιπολίτευση, προκειμένου να εκβιάσει τις εξελίξεις μέσω της απλής αναλογικής, η Ελλάδα θα βρεθεί αντιμέτωπη με μια πολύ «σκληρή έξοδο» από τα μνημόνια.