Εχουν οι πολιτικοί ιδιωτική ζωή; Φυσικά κι έχουν. Στον βαθμό, όμως, που την κρατούν στην κρεβατοκάμαρά τους. Από τη στιγμή που εμφανίζουν στοιχεία της ιδιωτικής τους ζωής για να επιτύχουν δημόσια αξιώματα, αυτά τα στοιχεία χρήζουν επαλήθευσης. Και ο μόνος τρόπος να επαληθευτούν είναι να ελεγχθεί η προσωπική τους ζωή.
Γράφαμε και παλιότερα ότι όταν ένας πολιτικός κάνει δημόσιες εμφανίσεις με τη σύζυγο και τα παιδιά του, ήδη έχει βγάλει στη φόρα ένα κομμάτι της ιδιωτικής του ζωής. Εμφανίζει εκείνο το μέρος που είναι αρεστό στους πολίτες, προκειμένου να αποσπάσει τις ψήφους τους. Αν οι δημοσιογράφοι ανακαλύψουν ένα «κακό» κομμάτι της προσωπικής του ζωής (π.χ. μια ερωμένη), τότε τίθεται αυτόματα η προστασία της «ιδιωτικότητάς» του. Αυτό δεν είναι απλώς υποκρισία. Είναι άσκηση αρχισυνταξίας: οι πολιτικοί θέλουν να ορίζουν μόνοι τους τι θα δημοσιεύεται γι’ αυτούς και τι όχι.
Οταν ένα δημόσιο πρόσωπο κάνει μέρος της πολιτικής ατζέντας κάποια στοιχεία της προσωπικής του ζωής, τότε όλη η ιδιωτική του ζωή είναι μέρος της πολιτικής. Από τη στιγμή που κάποιος τυπώνει στο προεκλογικό του φυλλάδιο τη φωτογραφία της ευτυχισμένης οικογένειας, ο ψηφοφόρος έχει το δικαίωμα να γνωρίζει πόσο πλαστή ή πραγματική είναι η συγκεκριμένη φωτογραφία, όσο δικαίωμα έχει να μάθει πόσο αληθινές ή ψεύτικες είναι οι φωτογραφίες με τα έργα που παρουσιάζει στο ίδιο φυλλάδιο. Οταν προβάλλει τη –σύμφωνα με τα μέτρα της κοινωνίας– ακεραιότητα του χαρακτήρα του (δείτε τα προεκλογικά φυλλάδια: ήθος, συνέπεια, καταγγελίες για το «σάπιο πολιτικό σύστημα» κ.λπ.), πρέπει να μάθουμε πόσο ακέραιος –σύμφωνα πάντα με τα μέτρα της κοινωνίας– είναι.
Είναι δύσκολη και σύνθετη η δουλειά ενός πολιτικού. Εχει πολλές απολαβές εξαιτίας του αξιώματός του, αλλά και περιορισμούς των δικαιωμάτων του. Πρέπει –για παράδειγμα– οι πολίτες των ΗΠΑ να γνωρίζουν τον ιατρικό φάκελο του προέδρου τους, αφού αυτός μπορεί να ξεκινήσει έναν πυρηνικό όλεθρο; Οφείλει ένας πολιτικός να δημοσιοποιεί την οικονομική του κατάσταση, από τη στιγμή που διαχειρίζεται τα χρήματά μας; Πρέπει ένας υπουργός να αποφεύγει να συχνάζει σε μέρη που μπορούν να τον κάνουν ευάλωτο σε εκβιασμούς;
Αλλά το ζήτημα δεν είναι μόνο λειτουργικό. Ούτε φυσικά ηθικοπλαστικό. Είναι θέμα σύμβασης. Από τη στιγμή που ξεμυτίζουμε σε δημόσιο χώρο, κάνουμε μια αυτόματη και άρρητη σύμβαση: παραχωρούμε το δικαίωμα της ιδιωτικότητάς μας. Αυτό λέει η λογική, διότι κατ’ αρχάς οι άλλοι έχουν μάτια και βλέπουν και κατά δεύτερον μπορεί να κρατούν και κάμερες.
Το ίδιο ισχύει και για τον πολιτικό: από τη στιγμή που μπαίνει στη δημόσια αρένα ανεμίζοντας στοιχεία της προσωπικής του ζωής, καθένας έχει το δικαίωμα να τον ελέγξει…