Μπορεί να μην υπάρχει ελληνική βιομηχανία κόμικ, υπάρχουν, όμως, δημιουργοί που δεν σταματούν τη… γραμμή παραγωγής. Το παρελθόν των κόμικς στην Ελλάδα έχει να δείξει θρυλικά περιοδικά: «Κλασσικά εικονογραφημένα», «Μικρός Ηρως», «Μίκυ Μάους», «Κολούμπρα», το «Μαμούθ», τη «Βαβέλ», το «Παρά Πέντε», το «9» της «Ελευθεροτυπίας» και το «mov». Οι Ελληνες κομικάδες δεν σταματούν να παράγουν νέα σενάρια και εικόνες, να υιοθετούν τις διεθνείς σχολές (αμερικανική, γαλλική-βελγική, ιαπωνική), μιξάροντάς τα με το ελληνικό στοιχείο.
Τα τελευταία χρόνια σημειώθηκε έλλειψη στις περιοδικές εκδόσεις γύρω από το κόμικ. Ενώ τα φεστιβάλ, όπως το ComicDom Con, και τα underground φανζίν ελκύουν κοινό, σημείο αναφοράς του Ελληνα δημιουργού δεν υπήρχε. Αυτό το κενό φιλοδοξεί να γεμίσει ο «Μπλε Κομήτης», το νέο τριμηνιαίο περιοδικό για ενηλίκους, του οποίου το πρώτο τεύχος κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες, με τη φροντίδα των εκδόσεων Polaris.
«Ηταν κυρίως εκδοτική η ανάγκη της δημιουργίας του περιοδικού, η “τρύπα” στην αγορά», λέει στην «Κ» ο αρχισυντάκτης του «Μπλε Κομήτη», Γιώργος Γούσης. «Ερχονταν στα χέρια μας δουλειές που δεν μπορούσαν να αποτελέσουν αυτόνομες εκδοτικές προτάσεις, δεν ήταν, ας πούμε, graphic novels, αλλά ήταν αξιόλογες. Ο δεύτερος λόγος ήταν νοσταλγικός. Πιστέψαμε ότι μπορούμε να προβούμε σε αυτό το εγχείρημα και το ρισκάραμε», συμπληρώνει ο ίδιος.
Το πρώτο τεύχος κινείται πράγματι σε αυτήν την τροχιά. Μεταξύ πολλών άλλων, περιλαμβάνεται ο «Θάνατος» του Αντώνη Βαβαγιάννη, ένα πέρασμα από τις νέες εκδόσεις από τον ρέκτη Σπύρο Γιαννακόπουλο, ο «Φιλ Πωτ» του Γιώργου Γούση, μια συνέντευξη του σκηνοθέτη Γιάννη Οικονομίδη από τον Γιάννη Ράγκο, τα «Γυμνά οστά» του Μιχάλη Διαλυνά και του Δημοσθένη Παπαμάρκου, αλλά και ένα διήγημα της Ιωάννας Μπουραζοπούλου σε εικονογράφηση του Δημήτρη Καμένου.
«Δεν θα αποκλείσουμε καμία σχολή από την ύλη μας. Η επιλογή θα γίνεται βάσει όσων αρέσουν στο ευρύ κοινό. Θα είμαστε ανοικτοί σε όλους, αλλά επιλεκτικοί. Ταυτόχρονα, θέλουμε η λογοτεχνία να έχει σημαίνοντα ρόλο – δεν θα αποτελεί παραπαίδι του περιοδικού μας», αναφέρει ο Γιώργος Γούσης.
Παρότι δεν υπάρχει αντίστοιχη ελληνική βιομηχανία –δηλαδή, εταιρείες που προσλαμβάνουν κομικάδες–, οι Ελληνες δημιουργοί παρουσιάζουν τα δικά τους στοιχεία, αν και κατά πλειονότητα εντάσσονται στις τρεις μεγάλες σχολές. «Στην Ελλάδα, ο δημιουργός ξεκινάει απ’ ό,τι του αρέσει περισσότερο, αλλά στην πορεία αλλάζει στυλ και σχολή. Αυτή η μείξη παράγει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και αυτόνομους δημιουργούς. Παρά ταύτα, το ελληνικό στοιχείο εντοπίζεται προφανώς στις εικόνες (ελληνικό τοπίο), στον τρόπο αφήγησης και χτισίματος των χαρακτήρων, που είναι αναγνωρίσιμοι από τον Ελληνα αναγνώστη. Αυτό που θέλουμε εμείς είναι να ωθήσουμε τους δημιουργούς στη συνεργασία, ώστε να παραχθούν σενάρια, από τα οποία… πάσχουμε», αφηγείται ο Γιώργος Γούσης.
Το επόμενο τεύχος του «Μπλε Κομήτη» θα κυκλοφορήσει τον Δεκέμβριο. Εως τότε, οι «ακόλουθοι» της Ενατης Τέχνης θα μπορούν να περιδιαβάζουν στο πρώτο τεύχος ενός περιοδικού αφιερωμένου σε αυτήν.