Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ένα δημόσιο ευχαριστώ πρέπει να ειπωθεί για όσα προσέφερε ο Δημήτρης Φραγκόπουλος, που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 89 ετών στην Κωνσταντινούπολη την περασμένη Παρασκευή. Για τον ελληνισμό της Πόλης και για όσους απέκτησαν, κάποια στιγμή στη ζωή τους, δεσμούς με τον ελληνόφωνο πολιτισμό της και τα εκπαιδευτικά του ιδρύματα, ο Δημήτρης Φραγκόπουλος δεν ήταν μόνον ο μεγάλος παιδαγωγός και ο επί 35 χρόνια διευθυντής του Ζωγράφειου, αλλά ένα σύμβολο που ακτινοβολούσε ώς το τέλος.
Μαζί του συνδέθηκε ένας μεγάλος αριθμός πνευματικών ανθρώπων και αφοσιωμένων δασκάλων, που από τα δύσκολα χρόνια μετά το 1955 ώς τα πρόσφατα (με τους νέας γενιάς εξ Ελλάδος νεο-Κωνσταντινουπολίτες) λόγιζε τον Δημήτρη Φραγκόπουλο ως αυτονόητη οντότητα όσο και ως ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης. Ηταν πάντα χαμογελαστός και προσηνής, με όλους μιλούσε, είχε μέσα του απαντήσει στα βασικά ερωτήματα.
Γι’ αυτό και ήταν σπάνιος. Το μαρτυρεί η διαδρομή του, ένας συνδυασμός πίστης και σταθερότητας. Γέννημα θρέμμα της Πόλης, ο Δημήτρης Φραγκόπουλος εκπροσωπούσε τους φωτισμένους Ρωμιούς, με την καλή παιδεία από το σπίτι, με τα καλά σχολεία, με την αγάπη στην ιδέα της Ελλάδος και με την αδιατάρακτη, από την αρχή ώς το τέλος, κυτταρική σχέση με την Κωνσταντινούπολη. Είναι στερεότυπο να πει κανείς ότι ο Δημήτρης Φραγκόπουλος ήταν ο τελευταίος μιας φρουράς, γιατί θα αδικήσει όσους είναι εκεί στην Πόλη και διδάσκουν αφοσιωμένοι. Αλλά, σαφώς, ο Δημήτρης Φραγκόπουλος, που πήγε σχολείο στην Πρίγκηπο και στη Μεγάλη του Γένους Σχολή, που αφιερώθηκε στο Ζωγράφειο, που κηδεύθηκε στην Αγία Τριάδα και που ετάφη στο Σισλί, είχε μία συγκινητική μοναδικότητα. Τον ευχαριστούμε.