Θαυμάζω πώς η κοινότητα του Αγίου Ορους, αφού εξασφάλισε την απαλλαγή από παλαιότερες οφειλές που σχετίζονται με την ακίνητη περιουσία του, τώρα γυρίζει την πλάτη στον ευεργέτη τους ή, ακριβέστερα, του κλείνουν την πόρτα στο πρόσωπο. Γιατί να υποδεχθούν τον Τσίπρα και να του αποδώσουν τιμές πρωθυπουργού; Τη δουλειά τους την έκαναν και, προφανώς, δεν μπορούν να πετύχουν τίποτε περισσότερο από αυτόν. Εξάλλου, για πόσο ακόμη θα τον έχουμε; Κάθε μέρα που περνάει, τα περιθώρια της κυβέρνησης στενεύουν και, τον τελευταίο καιρό, πληθαίνουν ξαφνικά εκείνοι που προβλέπουν εκλογές κατά τον Μάρτιο. Και, ξέρετε, παρότι απομονωμένοι από την τύρβη του κόσμου και σε διαρκή επαφή με τον Θεό, καταφέρνουν με κάποιο τρόπο στο Αγ. Ορος να παρακολουθούν τις εξελίξεις και το κλίμα: δεν τους ξεφεύγουν ούτε φημολογίες και κουτσομπολιά.
Θαυμάζω και την Εκκλησία της Ελλάδος, για τους ίδιους λόγους. Πώς αγκάλιασε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος τον Τσίπρα και πόσο εμφανώς σνόμπαρε τον Μητσοτάκη! Τι υπέροχη φιλία ήταν αυτή που επισφραγίσθηκε με τη θυσία του Φίλη! Τώρα, όμως, που η κυβέρνηση φέρνει νομοσχέδιο για την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, ο Αρχιεπίσκοπος αντιδρά με ειρωνεία: «Παιχνιδίσματα και εφευρήματα για να σκορπάμε τον καιρό», χαρακτήρισε τη νομοθετική πρωτοβουλία. Πολύ φυσικό εκ μέρους του. Πάντα πρακτική και πάντα με γνώμονα το συμφέρον της, η Εκκλησία δεν έχει να κερδίσει τίποτε από τη μικρή μειοψηφία όσων θα ευεργετηθούν από τη διευκόλυνση της αλλαγής φύλου, ούτε και απειλείται από αυτούς, δοθέντος ότι είναι ελάχιστοι. Αναρωτιέμαι, ωστόσο, γιατί ο εκνευρισμός –ο εκνευρισμός που εκδηλώνεται μέσω της αφ’ υψηλού περιφρόνησης– στην αντίδραση της Εκκλησίας διά στόματος του Αρχιεπισκόπου. Δεν υπάρχει λόγος να το παίρνουν προσωπικά! Ή μήπως υπάρχει;
Η Εκκλησία στην Ελλάδα είναι ο μόνος θεσμός με μακρά και αδιάσπαστη πολιτική παράδοση· ο δε τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται και ασκεί την πολιτική είναι εκείνος του Λίντον Τζόνσον, 36ου προέδρου των ΗΠΑ. Και για να μην αφήσω απορίες, να αφηγηθώ ένα χαρακτηριστικό περιστατικό που εξηγεί τον τρόπο αυτόν. Ο Λίλαντ Ολντς ήταν ένας οικονομολόγος, σοσιαλδημοκρατικών πεποιθήσεων, θα λέγαμε σήμερα, τον οποίον ο Ρούζβελτ είχε διορίσει πρόεδρο της Ομοσπονδιακής Επιτροπής Ενέργειας. Η ύπαρξή του εμπόδιζε την ανάπτυξη των σχεδίων του πετρελαϊκού λόμπι του Τέξας, το οποίο στη Γερουσία εκπροσωπούσε ο Τζόνσον (αυτός μάλιστα μοίραζε τα κατά καιρούς «βοηθήματα» στους γερουσιαστές). O Τζόνσον ανακάλυψε ότι ο Ολντς, ως δημοσιογράφος στην αρχή της καριέρας του, είχε εργασθεί για ένα πρακτορείο στο οποίο συνδρομητής ήταν και η εφημερίδα του Κομμουνιστικού Κόμματος των ΗΠΑ. Το γεγονός ότι το όνομα του Ολντς είχε δημοσιευθεί στην εφημερίδα μαζί με τις ανταποκρίσεις του ήταν αρκετό, ώστε ο Ολντς να καταστραφεί. Δεν μπόρεσε να εργασθεί ξανά και πέθανε λίγα χρόνια αργότερα, τσακισμένος ηθικά, ψυχολογικά και οικονομικά.
Σε τι έγκειται, όμως, η ιδιαίτερη προσέγγιση του Τζόνσον στην πολιτική και σε τι μοιάζει με εκείνη της Εκκλησίας; Παρουσιάζεται στο περιστατικό που περιγράφει ο Ρόμπερτ Κάρο στη μνημειώδη βιογραφία του Τζόνσον. Ο Ολντς, γράφει ο Κάρο, περίμενε το αποτέλεσμα της επιτροπής του Μακάρθι για την τύχη του, μαζί με τη σύζυγο και την κόρη του, έξω από την αίθουσα όπου συνεδρίαζε η επιτροπή. Ο Τζόνσον τον πλησίασε και, πανύψηλος όπως ήταν, τύλιξε φιλικά το χέρι του γύρω από τον ώμο του Ολντς και του είπε εις επήκοον όλων: «Λι, είμαστε ακόμη φίλοι, δεν είμαστε; Ολο αυτό είναι πολιτικό, δεν είναι προσωπικό, ξέρεις».
Ποιος είπε λοιπόν ότι η πολιτική μπορεί να γίνεται εμπόδιο στη φιλία ή, για την περίπτωση της Εκκλησίας, στην αγάπη που επαγγέλλεται για όλους; Και φιλία και πολιτική, για τον Τζόνσον· και αγάπη και πολιτική για την Εκκλησία. Το ένα δεν αποκλείει το άλλο· είναι απλώς ζήτημα ιεράρχησης: η πολιτική πάντα προηγείται…
Διασυρμός ενόψει
Η επίκληση της προστασίας των προσωπικών δεδομένων, για τον σκοπό της απαγόρευσης της ψηφιακής πλατφόρμας Beat, είναι βλακώδης. Ο λόγος είναι ότι οι σχετικές πρόνοιες του νόμου αποσκοπούν στην προστασία των ατόμων από τυχόν δημοσιοποίηση των προσωπικών δεδομένων τους και όχι στον περιορισμό της ελευθερίας του ατόμου. Δεν υποχρεώνει κανείς τους οδηγούς της Beat να δημοσιεύουν τη φωτογραφία τους, ούτε τους παραπλανούν. Οικειοθελώς το επιλέγουν και, υποθέτω, φροντίζει ο καθένας τους να διαλέγει φωτογραφία που αρέσει στον ίδιο. Αν περάσει η νομοθετική απαγόρευση, θα πρόκειται για ένα εξαιρετικό κρούσμα λουδιτισμού και γραφικότητας από εκείνα που δεν ξεφεύγουν την προσοχή των διεθνών ΜΜΕ. Συνεπώς, αν επιμείνει ο Χρ. Σπίρτζης, ο διεθνής διασυρμός είναι αναπόφευκτος· και, επίσης, ο διασυρμός θα είναι του Τσίπρα προσωπικώς…