Οι «ωδίνες» της αλλαγής

2' 12" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Χρέος. Ανάγκη για μεταρρυθμίσεις. Αλλαγή φορολογικού συστήματος. Προνομιούχοι. Κοινωνική δικαιοσύνη. Εκκλησία και κράτος. Οι όροι σάς φαίνονται γνώριμοι; Κάπως έτσι ξεκινάει η βραβευμένη θεατρική παράσταση του Ζοέλ Πομερά «Ολα θα πάνε καλά (1) Το τέλος του Λουδοβίκου», στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, που παίρνει αφορμή από τη Γαλλική Επανάσταση του 1789 για να κάνει ένα σύγχρονο έργο με πρωταγωνιστή την πολιτική και τις ιδέες της.

Σε ένα λιτό σκηνικό με καρέκλες και ένα μεγάλο τραπέζι παρακολουθούμε μια δραματική συνεδρίαση του βασιλιά και των συμβούλων του. Ντυμένοι με κοστούμια και γραβάτες, ανακοινώνουν ότι η Γαλλία βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας: η έλλειψη τροφίμων έχει εκτοξεύσει τις τιμές στα ύψη, ο κόσμος υποφέρει και η λύση που προτείνει η κυβέρνηση είναι η διεύρυνση της φορολογικής βάσης και η κατάργηση των ειδικών προνομίων των ευγενών και του κλήρου. Η αντίδρασή τους οδηγεί τον Λουδοβίκο να συγκαλέσει για πρώτη φορά ύστερα από 150 χρόνια τη Συνέλευση των Τριών Τάξεων, που θα φέρει στο τραπέζι εκπροσώπους όλων των κοινωνικών βαθμίδων με την τρίτη τάξη να είναι η πολυπληθέστερη. Μόλις οι εκπρόσωποι αντιλαμβάνονται τη δύναμή τους, τα πάντα ανατρέπονται.

Στις τέσσερις και πλέον ώρες που διαρκεί η παράσταση του Πομερά τα ιστορικά γεγονότα της εποχής γίνονται ο καμβάς πάνω στον οποίο εκτυλίσσεται η δράση, ενώ οι προβληματισμοί και τα ερωτήματα που συνοδεύουν την άσκηση της πολιτικής και τη δημοκρατία μοιάζουν τρομακτικά επίκαιρα δύο αιώνες μετά.

Παρακολουθούμε με εξαντλητική λεπτομέρεια τις συνεδριάσεις των βουλευτών, την αλλαγή στάσης, τη ρήξη με τους ευγενείς και τη δημιουργία της Εθνοσυνέλευσης, τις σκιαμαχίες και τα πισώπλατα μαχαιρώματα, τον διχασμό ανάμεσα σε ανθρώπους που μάχονταν για τις ίδιες ιδέες. Βλέπουμε τον ενθουσιασμό που φέρνει η αλλαγή του παλαιού καθεστώτος αλλά και τα λάθη μπροστά στο αχαρτογράφητο καινούργιο, τους παραλογισμούς και τα βασικά δικαιώματα του ανθρώπου που ζυμώνονται μεταξύ αιτημάτων για τους ζαχαροπλάστες του Παρισιού και διατάξεων περί μη υπακοής σε νόμους που μια ομάδα δεν αναγνωρίζει, ενώ στους δρόμους η βία είναι ανεξέλεγκτη και οι αποκεφαλισμοί γίνονται με συνοπτικές διαδικασίες από λαϊκά δικαστήρια.

Οι ηθοποιοί-βουλευτές βρίσκονται ανάμεσα στο κοινό και εκστομίζουν πύρινες ομιλίες σε μια παράσταση που βασίζεται αμιγώς στον λόγο, ενώ ο Λουδοβίκος –το μόνο ιστορικό πρόσωπο– παρουσιάζεται ως ένας αφελής, χειραγωγήσιμος βασιλιάς που βγάζει σέλφι με τον κόσμο και εμφανίζεται με την ειρωνική υπόκρουση του «Final Countdown», αρνούμενος να δει το τέλος που έρχεται.

Ο Πομερά δεν διαλέγει πλευρά και δεν δίνει κατευθύνσεις στην παράστασή του. Ολοι έχουν δίκιο και την ίδια στιγμή όλοι κάνουν λάθη, αλλά η μηχανή της Ιστορίας δεν σταματά. Τα διλήμματα ανακύπτουν συνεχώς, η αμφισβήτηση καραδοκεί και τα ερωτήματα στο τέλος είναι περισσότερα απ’ όσα στην αρχή. Ποιος έχει και τελικά ποιος ασκεί την εξουσία;

​​Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, έως 8/10.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή