06.30
Κρίσεις άγχους: Σε περιόδους συχνών μετακινήσεων, όταν το πρωί ανοίγω τα μάτια μου, χρειάζομαι μερικά επιπλέον δευτερόλεπτα για να καταλάβω πού είμαι. Μέσα στο άγχος αυτής της σύγχυσης έχω μάθει ένα κόλπο. Σκέφτομαι πρώτα τι γράφω εκείνη την περίοδο. Ξυπνάω πιο ήρεμα με τη σκέψη ενός επινοημένου προσώπου. Προσαρμόζομαι πρώτα με τη φαντασία μου και μετά με τις αισθήσεις. «Η κυρά της Ρω». Από τον Μάιο μέχρι την πρεμιέρα του Οκτωβρίου, η ζωή μου μοιράζεται μεταξύ τριών χωρών, και η σκέψη αυτής της γυναίκας στους τόπους του πουθενά μού μετριάζει το αίσθημα του πρωινού πανικού.
08.00
Αποσιωπητικά. Διαβάζω την ερώτηση ενός δημοσιογράφου για την «Κυρά της Ρω». Αν έχει να πει κάτι σήμερα. Θέλω να τον ρωτήσω για τη ζωή του όλα αυτά τα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Αν ένιωσε ποτέ ότι η μοναδική πιθανότητα να αλλάξει τη ζωή και τον κόσμο του είναι με τα πόδια στεριωμένα σε έναν τόπο αναθεματισμένο και κακοπαθημένο. Θέλω να τον ρωτήσω αν φοβάται τη μοναξιά. Δεν τον ρωτάω όμως. Γιατί μετά θα πρέπει να του εξηγήσω τη δική μου κατάσταση. Το πόσο μου φέρνει δάκρυα μια γυναίκα που επινοεί μικρές τελετουργίες για να γιορτάσει όση ζωή έχει απομείνει και όση λογική έχει περισσέψει στον κόσμο της.
09.00
Κάθε φορά που βγάζω τον σκύλο μου, έχω ενοχές που τον άφησα στην αδελφή μου. Μετράω τις αντοχές του. Κάναμε συμφωνία. Αν πάθει κάτι, θα έρθω όπου και να βρίσκομαι. Αυτό κάνω πάντα.
12.30
Ο μισός μου εαυτός είναι στη Ζυρίχη. Από εκεί έρχονται οι πιο δύσκολες ερωτήσεις του κόσμου. Προσπαθώ να κερδίζω χρόνο. Ξέρω ότι κάποια μέρα η υπομονή θα τελειώσει.
15.00
Η Μάγγη. Κάποια μέρα θα εφευρεθεί κάποιο όργανο μέτρησης γι’ αυτούς που ξέραμε προτού τους γνωρίσουμε. Δεν ξέρω τι ακριβώς θα μετράει. Πιθανώς τις φορές που τους μιλούσαμε όσο ακόμα πιστεύαμε ότι είναι φανταστικοί χαρακτήρες του μυαλού μας.
16.30
Η Ρουτ αποφάσισε να ερμηνεύσει έναν μονόλογο που είχα γράψει με αφορμή τον ζωγράφο Κάσπαρ Νταβίντ Φρίντριχ στο ελβετικό Mode und Moden. Κάθε τόσο με ενημερώνει. Κι όταν το κάνει, μου λείπει ακόμα περισσότερο.
18.30
Θέατρο «Σφενδόνη». Η Κατερίνα προβληματίζεται που τη ρωτούν πάντα για το αν δείχνουμε ή δεν δείχνουμε τη σημαία. Αισθάνεται κάτι που κανείς μας δεν μπορεί να εξηγήσει, αλλά ξέρουμε ότι έχει δύο πρόσωπα, δύο άκρα, δύο στρατόπεδα. Αυτό είναι η κρίση, θέλω να της πω. Το ένα άκρο που επενδύει τα πάντα σε μια σημαία και ο αντίποδάς του που στοιβάζει όλους τους δαίμονες πάνω της. Λες και ο ενδιάμεσος κόσμος μιας ψύχραιμης, κριτικής σκέψης, που δεν αντικαθιστά τα πάντα με ιδεολογία, βρίσκεται είτε σε κώμα από το σοκ της πόλωσης είτε σε άρνηση. Μπορεί, πάλι, να μην είναι η κρίση. Μπορεί να είναι ο χαρακτήρας μας. Η ιστορική μας ραχοκοκαλιά. Κανείς μας δεν έχει ανοσία στον διχασμό. Δεν ανοίγουμε μεγάλη συζήτηση με την Μπερδέκα. Εχει χτίσει μια συγκλονιστική παράσταση τέτοιων ισορροπιών και ευαισθησίας, που οι αναλύσεις είναι περιττές.
20.00
Η Μαριάνθη μού λέει πόσο αγαπάει την έκφραση «για λίγο». Της λέω πόσο αγαπάω το «ξαφνικά». Κοιταζόμαστε με κατανόηση και σεβασμό.
21.00
«Αργησα να μάθω τα λόγια», μου λέει η Φωτεινή. «Τον πρώτο καιρό έβαζα τα κλάματα». Μου σηκώνεται η τρίχα από συγκίνηση με όσα κάνει πάνω στη σκηνή αυτή η ηθοποιός. Την ξέρω κοντά δύο δεκαετίες. Γι’ αυτό έχω τόσο βαθιά πίστη στις λέξεις. Γιατί με το που βάλεις τα σωστά λόγια στον ίδιο άνθρωπο, γίνεται αμέσως άλλος. Αυτός είναι ο θαυμασμός μου και για τους ανθρώπους και για τις λέξεις. Λίγο να τους αλλάξεις θέση, και φτιάχνουν κόσμους από την αρχή.
23.30
Ποτέ δεν μπόρεσα να εξηγήσω αυτές τις παθιασμένες αγάπες των θεατρικών σεζόν. Οσο ζωντανεύει η «Κυρά της Ρω», γίνομαι ιδιότροπος και ευάλωτος. Μου αρέσουν οι δραματικές απουσίες και οι θερμόαιμες πρεμιέρες. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που φοράνε το κοστούμι τους και σε σκέφτονται σαν να έχεις κάποιο ρόλο στη ζωή τους.
Η «Κυρά της Ρω» του Γιάννη Σκαραγκά ανεβαίνει από τις 5 έως τις 22 Οκτωβρίου στο θέατρο «Σφενδόνη», σε σκηνοθεσία Κατερίνας Μπερδέκα και με πρωταγωνίστρια τη Φωτεινή Μπαξεβάνη. Ο θεατρικός μονόλογος θα κυκλοφορήσει εντός των ημερών από τις εκδόσεις Κριτική.