Εκεί που έδειχνε να είναι μια σχετικά απλή άσκηση κοινωνικού εκσυγχρονισμού, το νομοσχέδιο για την αναγνώριση ταυτότητας φύλου έγινε από τη μια στιγμή στην άλλη πεδίο πολιτικής σύγκρουσης, που θυμίζει επικίνδυνα τη σύγκρουση του τότε πρωθυπουργού Κ. Σημίτη με την Εκκλησία για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, πριν από 17 χρόνια. Είναι μια ειρωνεία, στην οποία αξίζει να σταθούμε, ότι τώρα που ο Τσίπρας κηρύττει το ευαγγέλιο των επενδύσεων –μια μορφή εκσυγχρονισμού για τα μέτρα του– βρίσκεται μια ωραία πρωία αντιμέτωπος με το δίλημμα του Σημίτη.
Η Εκκλησία αγρίεψε με το θέμα και αντέδρασε με ασυνήθιστη επιθετικότητα προς την κυβέρνηση Τσίπρα. Το ύφος των αντιδράσεων, ιδίως από την πλευρά της Αρχιεπισκοπής, είχε κάτι από την οργή και την «ιερά αγανάκτηση» της απατημένης. Προφανώς, επειδή στην Ιεραρχία διαπιστώνουν ότι ο Τσίπρας υπαναχωρεί από κάποια άγραφη συμφωνία με την Εκκλησία. Επειδή, επίσης, από την υπαναχώρηση αυτή εκτίθεται προσωπικώς ο Αρχιεπίσκοπος, ο οποίος είχε αναλάβει την Entente Cordiale με την κυβέρνηση, ώστε να κρατήσει υπό τον έλεγχό του τους Ταλιμπάν της Ιεραρχίας. (Γνωρίζοντας με πόση ευκολία και φυσικότητα ο Τσίπρας εξαπατά τους συνομιλητές του, υποσχόμενος τα πάντα, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι περί αυτού πρόκειται…)
Η ανακοίνωση της Εκκλησίας δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας. Δεν προειδοποιεί απλώς ότι το ζήτημα είναι casus belli και ότι επιφυλάσσεται, αλλά προκαλεί ευθέως την κυβέρνηση σε έναν μεσαιωνικό, εν πάση περιπτώσει, έναν προνεωτερικό τύπο μάχης, που λέγεται στα αγγλικά «pitched battle»: Ορίζεις το πεδίο, στήνεις το στρατόπεδο, παρατάσσεις τις δυνάμεις σου και περιμένεις τον αντίπαλο. Στην ανακοίνωσή της, η Εκκλησία καλεί με πρωτοφανή ευθύτητα τις άλλες πολιτικές δυνάμεις να πάρουν θέση. Με απλά λόγια, η Εκκλησία εναντίον όλων και όποιος τολμά.
Επί της ουσίας του ζητήματος, η Εκκλησία έχει άδικο – έχει σημασία ότι ανάλογη στάση απόλυτης άρνησης παίρνουν, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας τους, το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή. Oμως, το ζήτημα είναι πολιτικό, η εκτίμηση της κατάστασης πρέπει να είναι κατά το δυνατόν αντικειμενική και οι προσωπικές θέσεις είναι καλύτερα να μένουν στην άκρη. Για ιστορικούς λόγους, η Εκκλησία –μας αρέσει ή όχι– είναι παράγων με μεγάλη επιρροή στους θεσμούς της Πολιτείας. Οχι όσο παλαιότερα, αλλά θα ήταν λάθος αν κάποιος υποτιμούσε τις δυνατότητές της. Με τον τρόπο του, ο Ιερώνυμος σηκώνει το λάβαρο του Χριστόδουλου. Μπορούν να την αγνοήσουν οι κυβερνώντες;
Για τους τελευταίους η πρόκληση είναι επικίνδυνη, διότι απειλείται η εξαρτώμενη από τους ΑΝΕΛ κυβερνητική πλειοψηφία. Πόσο άλλο αντέχει ο Π. Καμμένος; Αν συμπαρασταθεί στον ΣΥΡΙΖΑ, η στάση του θα εκληφθεί ως έμμεση επιβεβαίωση εκ μέρους του των πρόσφατων καταγγελιών. Αν κάνει τέτοια τούμπα και μάλιστα σε ένα θέμα αρχής για τους ΑΝΕΛ, όλοι θα σκεφθούν ότι φοβάται και έχει ανάγκη προστασίας. Αφήστε, δε, ότι ο Φίλης θα έχει την τέλεια ευκαιρία να εκφράσει την αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ.
Από την άλλη, να βρει ο ΣΥΡΙΖΑ στήριξη από την αντιπολίτευση, ώστε ο Καμμένος να έχει την πολυτέλεια της αποχής, φαίνεται απίθανο. Πρώτον, διότι σε μια τέτοια δοκιμασία των δύο κυβερνητικών εταίρων, σαν αυτή που διαφαίνεται τώρα, απέβλεπε η κοινοβουλευτική τακτική με την οποία η αντιπολίτευση ξεκίνησε τη σεζόν – να αφήνει, δηλαδή, την κοινοβουλευτική πλειοψηφία μόνη της στα δύσκολα και όπως τα βγάλει πέρα. Να υποχωρήσει η αντιπολίτευση τώρα που πετυχαίνει τον σκοπό της; Δεύτερον, επειδή για τη Ν.Δ. μια σύγκρουση με την Εκκλησία, υπό τις σημερινές συνθήκες, είναι από ασύμφορη έως αυτοκτονική. Ακόμη και αν το θέλουν στη Ν.Δ., η μάχη με την Εκκλησία μπορεί να περιμένει· προέχει να κερδηθεί η μάχη κατά της Αριστεράς.
Δεν θα έχει happy ending η ιστορία αυτή και θα την πληρώσουν, φοβάμαι, οι πιο αδύναμοι, εκείνοι ακριβώς που έχουν ανάγκη τη μέριμνα της Πολιτείας. Είναι κρίμα –δηλαδή, αμαρτία– ότι όσοι θα μπορούσαν να ευεργετηθούν από το νομοσχέδιο, εφόσον περάσει, είναι ελάχιστοι. Η πολιτική σπανίως παρακάμπτει τις μικρές μειοψηφίες· συνήθως συνεχίζει ακάθεκτη και περνάει από πάνω τους…