Ηταν ένα βραχυκύκλωμα που περίμενε να συμβεί. Από τη στιγμή που η Ν.Δ. και η Δημοκρατική Συμπαράταξη αποφάσισαν να πάψουν να λειτουργούν ως προοδευτική εφεδρεία –που συμπλήρωνε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία κάθε φορά που οι ΑΝΕΛ έκαναν επίδειξη συντηρητικού φρονήματος– ήταν βέβαιο ότι το βραχυκύκλωμα θα εκδηλωνόταν.
Διακεκριμένος φορέας της παραζάλης στην οποία έχει περιέλθει ο ελάσσων κυβερνητικός εταίρος είναι ο Κώστας Κατσίκης. Κληρονόμος ενός ονόματος που κατά κωμικοτραγική σύμπτωση ήταν κάποτε συνώνυμο της δεδηλωμένης, ο βουλευτής των ΑΝΕΛ μιλάει με αποτροπιασμό για το νομοσχέδιο που καλείται να ψηφίσει. Μιλάει προφανώς σαστισμένος από το αντικείμενο. Συγχέει, όπως και οι περισσότεροι συνομιλητές του της πρωινής ζώνης, την ταυτότητα με τα βιολογικά χαρακτηριστικά του φύλου· μπερδεύει τον ληξίαρχο με τον χειρουργό· και, ολίγον παραπειστικά, αποσιωπά τις εγγυήσεις –δικαστικές και ιατρικές– που προβλέπει το σχέδιο.
Ο Κατσίκης ζει έναν πολιτικό εφιάλτη. Το ίδιο και το κόμμα του, που έχει δημοσίως εξαρτήσει τη στήριξή του στην κυβέρνηση από την ευλογία της Εκκλησίας. Δεν κλυδωνίζονται όμως μόνο οι ΑΝΕΛ.
Στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ήδη εκδηλώνονται βουλευτίνες με αλλότρια κομματική καταγωγή και φανερούς δεσμούς με τον κλήρο. Κλονίζονται, αλλά δεν εκδηλώνονται, και πασοκογενείς υπουργοί που διαδηλώνουν την ευλάβειά τους ως εκλογικό ατού. Κλονίζεται πρωτίστως το ίδιο το Μαξίμου, που έχει λόγο να ανησυχεί ότι κινδυνεύει η τόσο μεθοδικά καλλιεργημένη σχέση του με την Αρχιεπισκοπή.
Η κατάσταση στον κυβερνητικό συνεταιρισμό μοιάζει προορισμένη για να την καρπωθεί η Νέα Δημοκρατία. Στην πραγματικότητα, οι μόνοι που μπορούν να την απολαύσουν χαιρέκακα είναι οι «ορθόδοξοι» αντικληρικαλιστές της Αριστεράς, που παίρνουν βουβά την εκδίκησή τους από τον Καμμένο. Η αξιωματική αντιπολίτευση έχει, φαίνεται, το δικό της βραχυκύκλωμα.
Ο πειρασμός να προσπεράσει την ουσία του νομοσχεδίου και να καταψηφίσει είναι μεγάλος, όχι μόνο επειδή θα θέσει έτσι σε δοκιμασία την κυβερνητική πλειοψηφία, αλλά και επειδή θα αποφύγει το πολιτικό κόστος μιας ρύθμισης, την οποία μπορεί να ενστερνίζεται ιδεολογικά η ηγεσία της, όμως δεν φαίνεται να έχουν αφομοιώσει ούτε οι βουλευτές της ούτε το στενό κομματικό της ποίμνιο. Ο πειρασμός της καταψήφισης είναι μεγάλος και για τον επιπλέον, οξύμωρο, λόγο ότι για πρώτη φορά μετά από καιρό η συντηρητική παράταξη θα έχει την ευκαιρία να βρεθεί πιο κοντά στην Εκκλησία, απ’ ό,τι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Το μόνο βέβαιο αποτέλεσμα αυτού του κομματικού ανταγωνισμού είναι η υπερφόρτωση του νομοσχεδίου – η βύθισή του μέσα σε ένα περιβάλλον πολιτικής και μιντιακής ηχορρύπανσης. Η ρύθμιση γίνεται προσάναμμα ηθικού πανικού απέναντι στους ευάλωτους ανθρώπους που υποτίθεται ότι σκοπεύει να προστατεύσει.