Eφυγε από τη ζωή η συγγραφέας Λούλα Αναγνωστάκη

Eφυγε από τη ζωή η συγγραφέας Λούλα Αναγνωστάκη

1' 59" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ηταν ένα από τα σημαντικότερα και πιο χαρακτηριστικά κεφάλαια της σύγχρονης θεατρικής γραφής. Η Λούλα Αναγνωστάκη έφυγε από τη ζωή το πρωί της Κυριακής. Γεννημένη τη δεκαετία του ’30 (η ίδια δεν έδινε καμία σημασία σε αυτό το στοιχείο ταυτότητας, όπως μας πληροφορούν οι οικείοι της), αδελφή του Μανόλη Αναγνωστάκη, σύζυγος του Γιώργου Χειμωνά, μητέρα του Θανάση Χειμωνά, η Λούλα Αναγνωστάκη, με τα μαύρα γυαλιά πάντα στα μάτια της, εμφανίστηκε στο θέατρο το 1965 με την Τριλογία της Πόλης («Η διανυκτέρευση», «Η πόλη», «Η παρέλαση»), στο Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν. Τελευταία της παράσταση, το 2003: «Σ’ εσάς που με ακούτε», από τη Νέα Σκηνή, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή.

Τα περίπου 40 χρόνια της ενεργού παρουσίας της στο θέατρο, η Λούλα Αναγνωστάκη ανέβασε πολλές παραστάσεις σε διάφορα θέατρα, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, με τα πιο ξεχωριστά ονόματα του θεάτρου, είτε ηθοποιούς είτε σκηνοθέτες. Τα έργα της, σχεδόν σε όλο τους το εύρος, εγχείριζαν προσεκτικά, με ένα σκοτεινό σαρκασμό, την ταυτότητα του Νεοέλληνα, όπως εκείνη διαμορφωνόταν από τις μεγάλες ιστορικές μεταβολές της περιόδου από το ’60 και μετά. Η Λούλα Αναγνωστάκη εξερεύνησε εις βάθος τα κοινά, συλλογικά τραύματα του Νεοέλληνα: την ενοχή, την ήττα, τη μοναξιά, όλα οικεία δείγματα των μεταπολεμικών λογοτεχνικών γενεών.

Στη συνέντευξή της με τη Σόνια Ζαχαράτου για το ΒΗΜΑgazino (10/4/2016) είχε απαντήσει στο «Είστε πάντα μια γοητευτική γυναίκα, κυρία Αναγνωστάκη»:«Οχι, είμαι μια ηλικιωμένη γυναίκα. Τι μου λέτε τώρα; Τα χρόνια περνάνε. Μας αλλάζουν. Ηταν και αυτή η αρρώστια μου… Ξέρετε, θα σας βασανίσω με τη συνέντευξη. Μιλάω αργά».

Και λίγο παρακάτω, για τη σχέση της με τη μουσική και τον ρυθμό στον λόγο της: «[Συγκινιόμουν] όσες φορές τραγουδούσα τον “Ουρανό κατακόκκινο” (σ.σ.: Την Τρίτη Διεθνή, με την οποία έκλεινε το έργο). Με συγκινούσε πάρα πολύ αυτό το τραγούδι, και το τραγουδούσα σπίτι. Μόνη μου, σαν να ήμουν μπροστά σε κόσμο• και μετά συγκινιόμουν. Δεν τολμούσα, όμως, να το τραγουδήσω στο θέατρο. Μου έλεγαν να το πω, αλλά ντρεπόμουν. Εχω ζήσει ωραίες στιγμές με το θέατρο, αλλά όχι μέσα στο υπόγειο του Κουν. Τις έζησα έξω, με ηθοποιούς που έκανα παρέα και καταλάβαιναν πολύ αυτό το τραγούδι που σας λέω. Ο Κουν έλεγε “Τι τα βάζεις τώρα τα τραγούδια;” – δεν τα ήθελε καθόλου, κυρίως τα επαναστατικά. Μετά, σιγά σιγά, δέχτηκε να τα βάζω. Τον έπεισα».

Η νεκρώσιμος ακολουθία της θα τελεστεί την ερχόμενη Τρίτη, στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών, στις 4 το απόγευμα.

 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή