Κυριακή στις κάλπες

2' 47" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Την πρώτη φορά που μπήκα σε εκλογικό τμήμα, ήμουν παιδάκι. Μέσα στο σχολείο, πίσω από το παραβάν και κάτω από τα φορέματα της μάνας μου. Έξω από το κτίριο βρισκόταν κι ένας φαντάρος που το φρουρούσε. Είχε βγάλει το κράνος και καθάριζε ένα μήλο με την ξιφολόγχη. Το θυμάμαι διότι μου χαμογέλασε και μου πρόσφερε ένα κομμάτι μήλο. Ήτανε Κυριακή 18 Οκτωβρίου του 1981.

Παιδί της Μεταπολίτευσης, γεννηθείς το ’75, γενιά του μονοτονικού, του δικομματισμού, έβλεπα μεγαλώνοντας να γίνονται εκλογές κάθε τρεις και λίγο: βουλευτικές, δημοτικές, ευρωεκλογές, επαναληπτικές, μέχρι και στο σχολείο στήσαμε κάλπες και εξελέγην στο δεκαπενταμελές μετά πολλών επαίνων.

Όλες αυτές τις αναμετρήσεις τις παρακολουθούσα ευλαβικά μέσα από τις κουβέντες των μεγάλων, τις αφίσες στους δρόμους, το ραδιόφωνο στο σχολικό λεωφορείο. Είχα βέβαια επίγνωση πως ήμουν ο μόνος στην παρέα μου που ενδιαφερόταν για κάθε λεπτομέρεια της διαδικασίας. Ένας «σπασίκλας» της δημοκρατίας.

Στην ηλικία του εκλέγειν εισήλθα τη χρονιά που επέστρεψε στην εξουσία ο Ανδρέας Παπανδρέου: ήταν το 1993 και εργαζόμουν στο περιοδικό Κλικ, σπουδάζοντας παράλληλα. Ήμουν ενήλικος, οδηγούσα αυτοκίνητο, κάπνιζα και θα ψήφιζα για πρώτη φορά. Όμως δύο εβδομάδες πριν από την κάλπη που χάρισε στον παραπαίοντα φύλαρχο το επικό ποσοστό του 46,88%, με κάλεσε στο γραφείο του ο εκδότης του περιοδικού, Πέτρος Κωστόπουλος, για να μου αναγγείλει ένα «καλό νέο». «Φτιάξε βαλίτσες, φεύγεις για την Πορτογαλία», μου είπε με μπλαζέ ύφος: «Θα πας στο Εστορίλ το άλλο Σαββατοκύριακο, να παρακολουθήσεις Φόρμουλα 1». Και πρόσθεσε, χαμογελώντας ευχαριστημένος: «Κουφάλα, θα μείνεις στο ίδιο ξενοδοχείο με τον Μίκαελ Σουμάχερ!».

«Δεν θέλω να πάω», απάντησα χωρίς δεύτερη σκέψη. «Έχουμε εκλογές». Εκείνος νόμιζε ότι του κάνω πλάκα. 

Ποιο αγόρι 18 ετών δεν θα ήθελε να ζήσει τη Φόρμουλα 1 από κοντά, να ακούσει το μεθυστικό στρίγγλισμα των ελαστικών στο σιρκουί, να μυρίσει τη βενζίνη, να νιώσει στο πετσί του την αδρεναλίνη;

Και όμως, υπήρχε κάτι που ήθελα περισσότερο: να γυρίσω στο σχολείο και να μπω πίσω από το παραβάν. Δεν υποστήριζα φανατικά κανέναν, ούτε τον απερχόμενο Μητσοτάκη ούτε τον Ελ Σιντ Παπανδρέου. Δεν έβρισκα αστείο, όπως αρκετοί τότε συνομήλικοί μου, το να ψηφίσω Βασίλη Λεβέντη, Δημοσθένη Βεργή ή Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών. Ήθελα μόνο να ασκήσω το δημοκρατικό μου δικαίωμα και να δω τα αποτελέσματα τρώγοντας τσιπς.

Από τότε δεν έχω χάσει εκλογές σε τοπικό, σε εθνικό ή σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ούτε το δημοψήφισμα του 2015. Έχω όμως χάσει άλλες εκδρομές –ένα καλοκαίρι γύρισα μόνος με το καράβι, αφήνοντας τους φίλους στο νησί– για να ψηφίσω. Μια φορά έχασα και τον ύπνο μου, όταν παρουσιάστηκα ξενυχτισμένος ως εκλογικός αντιπρόσωπος, ξημερώματα κάποιας άλλης Κυριακής.

Απ’ όλες τις Κυριακές, η αγαπημένη μου είναι η Κυριακή των εκλογών και νιώθω ιδιαίτερα προνομιούχος και καθόλου αφελής που ψηφίζω, σε αντίθεση με εκατομμύρια ανθρώπους σε άλλες χώρες. Και σε σύγκριση με τη δικτατορία που υπήρχε στη δική μου χώρα, λίγους μονάχα μήνες πριν γεννηθώ.

Γνωρίζω καλά ότι η δημοκρατία μας είναι ελαττωματική, αλλά το θεωρώ έναν ακόμα λόγο για να της αφιερώνω λίγες Κυριακές από τη ζωή μου. Γι’ αυτό ξεκίνησα να εκπαιδεύω την επόμενη γενιά, παίρνοντας τον γιο και την κόρη μου πίσω από το παραβάν.

Σήμερα δεν υπάρχουν πια φαντάροι στις εισόδους των εκλογικών τμημάτων. Αλλά για να κρατήσω την παράδοση, έχω πάντα στην τσέπη ένα μήλο και το δίνω στα παιδιά, όταν ο εκλογικός αντιπρόσωπος μου επιστρέφει την ταυτότητά μου. ■

* Ο Κίμων Φραγκάκης είναι εκδότης του Andro.gr και διοργανωτής του Ladiesrun.gr

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή