Η πρώτη ενέργεια της πρωθυπουργίας Ταγίπ Ερντογάν στη διεθνή σκηνή ήταν η απόφαση της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης, τον Μάρτιο του 2003, να μην επιτρέψει τη διέλευση των αμερικανικών δυνάμεων από το τουρκικό έδαφος στο πλαίσιο της προετοιμασίας για τον πόλεμο του Ιράκ. Ετσι, οι ΗΠΑ απώλεσαν το μεγάλο πλεονέκτημα ενός δεύτερου μετώπου στο βόρειο Ιράκ.
Στην πορεία ακολούθησαν πολλά. Με τη ρητορική που χρησιμοποιεί και τις θέσεις που προβάλλει ο Ερντογάν, έχει δημιουργήσει ένα κλίμα αντιαμερικανισμού στη χώρα, που δύσκολα θα αναστραφεί.
Αλλά δεν χρειάζεται να ανατρέξει κανείς στο μακρινό παρελθόν. Τα τελευταία χρόνια συνεργάζεται με το ISIS παρέχοντας διευκολύνσεις, υβρίζει το Ισραήλ και στηρίζει τη Χαμάς, θεωρεί τρομοκράτες τους Κούρδους μαχητές στη Συρία που είναι σύμμαχοι της Ουάσιγκτον, εμφανίζεται να συνεργάζεται με τη Ρωσία και ταυτόχρονα να προωθεί την αγορά ρωσικών αντιπυραυλικών συστημάτων S-400, ενώ προσεγγίζει το Ιράν μιλώντας για κοινές δράσεις.
Τα πράγματα επιδεινώθηκαν δραματικά τον περασμένο Μάιο κατά την επίσκεψή του στην Ουάσιγκτον. Οταν δεν του άρεσε η εναντίον του διαδήλωση διαμαρτυρίας, διέταξε τους άνδρες της προσωπικής του ασφάλειας να ξυλοκοπήσουν τους διαδηλωτές. Ηταν κάτι πρωτάκουστο στην αμερικανική πρωτεύουσα, το οποίο εξόργισε τους πάντες, ακόμη και τους μέχρι πρότινος υποστηρικτές της Τουρκίας. Τώρα, συλλαμβάνει και εργαζομένους στο αμερικανικό προξενείο στην Κωνσταντινούπολη.
Οι ΗΠΑ είναι σε φάση επανεκτίμησης των αμερικανοτουρκικών σχέσεων. Η εξέλιξη δεν αφορά την Ελλάδα. Αλλωστε, συχνά στη διεθνή πολιτική οι σχέσεις αλλάζουν.
Αυτό που πρέπει να κάνει η Αθήνα είναι να εργασθεί μεθοδικά για την ενίσχυση της ελληνοαμερικανικής αμυντικής συνεργασίας, να εξαργυρώσει την αυξανόμενη στρατηγική σημασία της βάσης της Σούδας, να εκμεταλλευθεί το αμερικανικό ενδιαφέρον για τον χώρο της ενέργειας με την προώθηση των σχεδίων στην Αλεξανδρούπολη και την εμπλοκή της ExxonMobil σε άλλα μέρη της Ελλάδας και πρωτίστως νοτίως της Κρήτης, και να ενθαρρύνει αμερικανικές επενδύσεις. Να εμβαθύνει, σε μακρόπνοο ορίζοντα, πέρα από πρόσωπα και κυβερνήσεις, τη συμμαχία και τη στρατηγική συνεργασία με την υπερδύναμη σε ένα ευρύ φάσμα δράσεων, το οποίο στην πορεία του χρόνου εκ των πραγμάτων θα λειτουργήσει ως δίχτυ ασφαλείας.