Το κράτος χρωστάει πολλά. Πάρα πολλά. Χρωστάει χρήματα που ξοδεύτηκαν στο παρελθόν και πρέπει να πληρωθούν στο μέλλον. Το κοντινό μέλλον, όταν πρόκειται για τα ληξιπρόθεσμα χρέη, που κανονικά πρέπει να πληρώνονται εντός του ιδίου έτους, άντε του επόμενου. Το κράτος χρωστάει κοντά δύο δισ. σε πολίτες των οποίων τη σύνταξη δεν εκδίδει, με διάφορες όχι ιδιαιτέρως πειστικές δικαιολογίες. Πρέπει επίσης να επιστρέψει φόρους 3,2 δισ. ευρώ, κυρίως επειδή πέρυσι υπερφόρτωσε τους πολίτες με περισσότερους φόρους κι από όσους είχε προϋπολογίσει η κυβέρνηση. Σε προμηθευτές οφείλει κοντά στα τέσσερα δισ. ευρώ. Στον ίδιο βραχύ ορίζοντα πρέπει να εξοφλεί τα έντοκα γραμμάτια (15 δισ.) και τα ρέπος (άλλα 15 δισ.).
Σε πιο μακρινό ορίζοντα το κράτος χρωστάει ομόλογα (55 δισ.) που κράτησαν οι ιδιώτες όταν έγινε η μεγάλη ανταλλαγή χρέους, το περίφημο «κούρεμα» του Μαρτίου 2012 ή άλλα ομόλογα, όπως αυτά που απέκτησαν οι κεντρικές τράπεζες λίγο προτού βγει το πρώτο μνημονιακό δάνειο, σε μια τελευταία προσπάθεια να διασωθεί η Ελλάδα. Στην ίδια περίπου χρονική περίοδο ανάγονται και ειδικά δάνεια που έχει φορτωθεί ο φορολογούμενος μέσω των κρατικών εγγυήσεων που δόθηκαν στις ΔΕΚΟ ή για ειδικούς σκοπούς, όπως ο βραχυχρόνιος δανεισμός μικρομεσαίων. Βραχυχρόνιος είναι και ο δανεισμός που έχει κάνει η Τράπεζα της Ελλάδος, με ειδική άδεια του Ευρωσυστήματος, μέσω της ΕΚΤ, προς τις συστημικές τράπεζες, το γνωστό ELA (30,8 δισ.) Πρόκειται για την ειδική διευκόλυνση ρευστότητας, που αποτελεί πρακτικώς το αντίκρισμα των καταθέσεων που αλλιώς θα έπρεπε να έχουν διαγραφεί από τους τραπεζικούς λογαριασμούς.
Μελλοντικές είναι οι υποχρεώσεις του κράτους προς τους επίσημους δανειστές μας, τα ευρωπαϊκά κράτη, είτε ξεχωριστά προς το καθένα, είτε συλλογικά μέσω του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης, που αποτελεί ξεχωριστό και κοινοβουλευτικά ανέλεγκτο όργανο των κρατών της Ζώνης του Ευρώ. Σε αυτούς (μαζί με το ΔΝΤ) και με ορίζοντα δεκαετιών η Ελλάδα χρωστάει κοντά στα 240 δισ. ευρώ. Ολα μαζί τα παραπάνω ανέρχονται σε 377 δισ. ευρώ και κάτι «ψιλά» και, επαναλαμβάνω, πρόκειται για υποχρεώσεις που γεννήθηκαν στο παρελθόν αλλά θα αποπληρωθούν σταδιακά είτε τους αμέσως επόμενους μήνες είτε μέχρι το 2059, αν το χρέος, όπως ελπίζουμε, δεν αναδιαρθρωθεί περαιτέρω σε ακόμη πιο μακρύ ορίζοντα. Οι υποχρεώσεις αυτές είναι πλήρως συμβολαιοποιημένες, είναι δηλαδή απίθανο να μειωθούν. Αύριο θα εξηγήσω γιατί το Ταμείο και ορισμένοι ακόμη σοβαροί αναλυτές ανησυχούν για το τερατώδες μέγεθος των συνταξιοδοτικών και ορισμένων ακόμη«κοινωνικών» υποχρεώσεων, που και αυτές βαραίνουν το μέλλον του κράτους.