Η Ευτυχία – Αλεξάνδρα Λουκίδου γεννήθηκε στο Μόναχο, κατάγεται από την Κωνσταντινούπολη και ζει στη Θεσσαλονίκη, όπου σπούδασε στη Φιλοσοφική σχολή του ΑΠΘ. Διδάσκει δημιουργική γραφή στη Θεσσαλονίκη και στην Κύπρο. Ποιήματά της περιέχονται σε ελληνικές και ξένες ανθολογίες. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων, της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης και του Κύκλου Ποιητών. Εχει εκδώσει τέσσερα μελετήματα, με τελευταίο το «Πέραν της γραφής – Δοκίμια για την ποίηση» (Κέδρος 2015), και επτά ποιητικές συλλογές. Η προτελευταία «Το επιδόρπιο» (Κέδρος 2012) ήταν υποψήφια για Κρατικό Βραβείο. Τα «Αφόρετα θαύματα» είναι η τελευταία συλλογή της (Κέδρος 2017).
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Την «Κατακόρυφη ποίηση» του Juarroz, τα διηγήματα του Μάρκες, την ποίηση του Ελιοτ και τις «Δοκιμές» του Σεφέρη.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Η ανώνυμη δεκαπεντάχρονη κοπέλα του διηγήματος του Le Clezio «Αναζητώντας την περιπέτεια». Μια κοπέλα με τη μνήμη του Ρεμπό και το απλανές βλέμμα της Νάντια στους δρόμους του Παρισιού. Ν’ ανακαλύψω με τι διασταυρώθηκε το βλέμμα της σ’ αυτό το ταξίδι της ελευθερίας, πώς είναι να προσπερνάς αυτό που σε κοιτάζει και να πηγαίνεις σ’ αυτό που σε καλεί. Με γοητεύει η ψυχή του νομάδα, που δεν την έχω.
Με ποιον συγγραφέα ή ποιητή θα θέλατε να δειπνήσετε;
Με τον Ντοστογιέφσκι και τον Αναστάσιο της Αλβανίας.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
«Η βαρύτητα και η χάρη» της Βέιλ.
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
Τα «Μυστήρια» του Χάμσουν.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Το «Πόλεμος και ειρήνη» του Τολστόι.
Πώς θα ορίζατε τα «Αφόρετα θαύματα», πώς θα περιγράφατε τον κόσμο τους;
Η παιδική ηλικία ανεβασμένη σε σκαμνάκι παίζει εξ αποστάσεως, ο Πόε συμπονά εκείνους που αγνοούν το Ελντοράντο, ένα σκιάχτρο χάνει το φωτοστέφανό του, ένας κλέφτης εξομολογείται πως κλέβει μόνο την αφή, ο Ιησούς απολύει τον άγγελο, η Σελανίκ υποδέχεται κι η Σαλονίκη καίγεται, μια αρχαιολογία ιδιωτική και ένα γραφείο «Αγοράς Χρυσού» μάς πληροφορούν ότι «εκβάλλει η τυφλότητα από βαθύ πηγάδι».
Υπάρχει ένας συγκεκριμένος στίχος με τον οποίο θα συστήνατε τη συλλογή σας;
«Ο,τι δεν μας συναντά / αυτό στο τέλος μας διασχίζει».
Εχετε Facebook, Twitter κ.λπ.; Εάν ναι, εμποδίζουν ή εμπλουτίζουν το γράψιμο και το διάβασμα;
Εχω Facebook. Νομίζω ότι η αποθέωση του αποσπασματικού και του τεμαχισμένου εμποδίζει και τα δύο, ενώ η υπερέκθεση απογειώνει τον ναρκισσισμό. Η γραφή ανθίζει σε χώρους χαμηλού φωτισμού και υγρασίας.