Σε δημοφιλές μνημείο, σύμβολο ισχύος του προέδρου της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, Σι Τζινπίνγκ, έχει μετατραπεί το χωριό Λιαντσιάχε, στο οποίο ο ίδιος έζησε από το 1969 έως το 1975. Ο Σι ανήκει στα 18 εκατομμύρια Κινέζων που στάλθηκαν στην ύπαιθρο ύστερα από διαταγή του Μάο Τσετούνγκ, στο πλαίσιο της «διαπαιδαγώγησης» της αστικής νεολαίας στις αρετές των χωριών της Κίνας, τα θυελλώδη χρόνια της Πολιτιστικής Επανάστασης. Σήμερα, χιλιάδες επισκέπτες συρρέουν στο Λιαντσιάχε και ακούν με ευλάβεια εμπνευσμένες διαλέξεις, καθώς περνούν μπροστά από τη σπηλιά στην οποία κατέλυε ο Σι για να ξεφύγει από το χάος εκείνων των δύσκολων χρόνων.
Ολοι αντιλαμβάνονται αμέσως πως εδώ ο Σι Τζινπίνγκ προετοιμάστηκε σκληρά για τον μελλοντικό ηγετικό ρόλο του. Ο ίδιος διαμόρφωσε μια ιστορία στην οποία ενσωματώνονται οι αυστηρές αξίες που επιθυμεί να εδραιώσει στην Κίνα. Πρόκειται για ένα αμάλγαμα κομμουνιστικής αναβίωσης και προσγειωμένου εθνικισμού, που στηρίζεται στην ένδοξη αναπαράσταση του αρχαίου παρελθόντος.
«Ο Σι είναι γιος της επανάστασης, αλλά όχι παιδί των προνομίων», υπογραμμίζει ο Τρέι Μακάρβερ, πολιτικός αναλυτής, εξηγώντας πως «η ιστορία του Σι διδάσκει πως πρόκειται για έναν άνθρωπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε ως κομμουνιστής, αλλά μπορεί να καταλαβαίνει τον απλό λαό».
Η διαδρομή του Σι βρίσκει μεγάλη απήχηση στη γενιά των Κινέζων που στάλθηκαν στην ύπαιθρο τη μαοϊκή περίοδο. Η γενιά αυτή θεωρεί πως αξίες όπως η υπομονή και η επιμονή έχουν χαθεί στη νεότερη Κίνα, ενώ ο Σι Τζινπίνγκ είναι από τους λίγους που διαθέτουν παρόμοια χαρακτηριστικά, όπως φειδώ και αυτοπειθαρχία. Η δημοφιλία του Λιαντσιάχε επικυρώνει την εδραίωση της πολιτικής δύναμης του Σι, γεγονός που θα επισφραγιστεί στο συνέδριο του Κ.Κ. στις 18 Οκτωβρίου.
Αποτελεί, βέβαια, κοινό μυστικό πως στους επισκέπτες του χωριού παρουσιάζεται μία επιμελώς μεροληπτική εκδοχή της νεότερης ιστορίας. Για παράδειγμα, δεν επιτρέπονται ενδελεχείς αναφορές στις θηριωδίες της Πολιτιστικής Επανάστασης, καθώς ο Σι έχει αναβιώσει τη λατρεία του Μάο. Ο ίδιος, πάντως, έχει δηλώσει πως «το Λιαντσιάχε μού προσέφερε τα πάντα και δεν θα το ξεχάσω όσο ζω».