Οι κυματισμοί μιας λίμνης

2' 14" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Το αστείο με τις επιστημονικές ανακαλύψεις –ιδίως της αστρονομίας– είναι ότι οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουμε απολύτως τίποτα. Η βασική μας έγνοια στην προχθεσινή καθιερωμένη σύσκεψη της «Κ», όταν αποφασίστηκε ως κεντρικό θέμα της σελίδας 3 στο χθεσινό φύλλο η ανακοίνωση της ανίχνευσης βαρυτικών κυμάτων από αστέρες νετρονιών, ήταν: «Πώς θα το γράψουμε ώστε να καταλάβει ο κόσμος;».

Ο συνάδελφος Σάκης Ιωαννίδης –ο οποίος υπογράφει το χθεσινό εκτενές ρεπορτάζ– έδωσε τον καλύτερό του εαυτό, αλλά και πάλι δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος.

Ωστόσο, δεν είναι μόνον τεχνικό το θέμα. Πολύ περισσότερο έχει να κάνει με την εξής στάση: τι με ενδιαφέρουν εμένα όλα αυτά; Τι σχέση έχουν με την καθημερινή μου εμπειρία; Με τα καθημερινά μου άγχη, με τον ΕΝΦΙΑ και τον ΕΦΚΑ, με τον Τσίπρα, τον Κυριάκο και την Κεντροαριστερά;

Εύλογη απορία. Ειδικά σε καιρούς οικονομικής ανέχειας. Το πρόβλημα όμως με αυτό τον τρόπο σκέψης δεν είναι ο αποκλεισμός, π.χ., της αστροφυσικής ή της κοσμολογίας. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η λογική είναι μια άκρως περιοριστική περιχαράκωση όπου λογής λογής αποκλεισμοί συσσωρεύονται. Αποκλείεις, μερικές φορές χωρίς να το καταλάβεις, ένα σωρό θαυμαστά πράγματα του κόσμου, της φύσης, της ανθρώπινης διανόησης και περιπέτειας, και στο τέλος η σκέψη σου γίνεται «λογιστική», «φοροτεχνική». Οταν η ευγενής (και απαραίτητη) δραστηριότητα της λογιστικής μετατρέπεται σε κάτι καθολικό, σε τρόπο ζωής, παύοντας πλέον να είναι ένα μέσον προσωπικής ή οικογενειακής οικονομικής τάξης, ο ανθρώπινος νους, αλλά και η καρδιά, αφυδατώνονται. Μία από τις πλέον δυσάρεστες πτυχές μιας οικονομικής κρίσης είναι αυτή: να βυθίζεσαι στα οντικά προβλήματα και να μην αφήνεις ούτε μία χαραμάδα για τα οντολογικά. Μιλάμε για έναν δραματικό αυτοπεριορισμό, όπου ο εξόριστος δεν είναι όλα όσα αποκλείεις αλλά εσύ ο ίδιος. Εξόριστος από την πολυμέρεια της ζωής. Ουσιαστικά αποκλείεις πολύτιμες ανάσες αναζωογόνησης, όχι κάποια περιττή πολυτέλεια. Οντως, στην καθημερινή μας εμπειρία ο χώρος φαίνεται να είναι κενός, δεν καμπυλώνει. Ο χώρος μοιάζει να μην έχει ιδιότητες πέρα από αυτή του να γεμίζει με αντικείμενα. Μοιάζει με στατικό, παθητικό σκηνικό. Στην πραγματικότητα, έχει και ιδιότητες και υφή, όπως ένα σεντόνι καμπυλωμένο από το βάρος μιας μπάλας του μπόουλινγκ επάνω του ή όπως η επιφάνεια μιας λίμνης η οποία διαταράσσεται εξαιτίας μιας πέτρας που πέφτει. Οι κυματισμοί που απλώνονται είναι, ας πούμε, όπως τα βαρυτικά κύματα που συζητάμε τον τελευταίο καιρό.

Οταν ο χώρος στο Διάστημα καμπυλώνει εξαιτίας κολοσσιαίων αντικειμένων όπως οι μαύρες τρύπες και οι αστέρες νετρονίου, συμβαίνουν και διάφορα περίεργα με τον χρόνο· επιβραδύνεται. Δεν είναι εκπληκτικά όλ’ αυτά; Χωρίς να το αντιληφθούμε διεισδύουμε στη σφαίρα της ποίησης. Οπως το ότι η λάμψη από αυτήν τη σύγκρουση αστέρων νετρονίου συνέβη όταν στη Γη κυκλοφορούσαν δεινόσαυροι. Και όμως το φως της ταξίδεψε κι έφτασε τώρα σε εμάς. Η πραγματικότητα είναι φανταστική.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή