ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΣ – ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ: (Από κριτικό σημείωμα του Δ. Σ. Δεβάρη). «Η “Εταιρία των Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων” εώρτασε προχθές τα πενήντα χρόνια της φιλολογικής δράσεως του κ. Γρ. Ξενοπούλου διά της επαναλήψεως εις το θέατρον Μαρίκας Κοτοπούλη της “Στέλλας Βιολάντη”. […] Η Μαρίκα Κοτοπούλη δεν έπαιξε τη Στέλλα Βιολάντη. Την έζησε. Το άρωμα του λουλουδιού αυτού εχύθη στην αίθουσα από τη στιγμή που βγήκε στο προσκήνιο και απήγγειλε –ετραγούδησε θα έλεγε κανείς– το ποίημα του Κωστή Παλαμά. Η θαυμαστή εκείνη εκτέλεσις έδωσε τον τόνο στην όλη βραδυά. […] Μας την έδωσε [τη Στέλλα Βιολάντη] ολόκληρη τη λουλουδένια αυτή ύπαρξι. Δεν υπήρχε καμμιά οξύτης στη φωνή και στην έκφρασι. Ηταν ένα ελαφρό κυμάτισμα, εις το οποίον όμως ένοιωθε κανείς αποκαλυπτόμενον όλο το βάθος της ψυχής εκείνης. Οταν ανέβηκε τη σκάλα πηγαίνοντας στη σοφίτα πόση αγνότης, πόση γλύκα, πόση νιότη στον δρόμο εκείνο προς τον σταυρό του μαρτυρίου. Τη συνώδευσε η μουσική του κ. Καλομοίρη. Αλλ’ εχρειάζετο; Αι κινήσεις της, η έκφρασίς της ήσαν μουσική. Οταν έπεσε πάνω στην πολυθρόνα, θα έλεγε κανείς πως χάθηκε το σώμα της, ήλθε κι έγινε μια φούχτα, ένα πληγωμένο πουλάκι. […] Ιδιαιτέρως θα έπρεπε κανείς να σημειώση τας σκηνογραφίας και τα κοστούμια του κ. Γ. Τσαρούχη αληθινά καλλιτεχνήματα. […] Ο κ. Τσαρούχης έδωσε στη σκάλα τη σπουδαιότητα που της ανήκει. Την ετοποθέτησε όχι “στενή και γυριστή” [όπως την αναφέρει ο Ξενόπουλος] αλλά φαρδειά στο μέσον, δεσπόζουσαν, κυριαρχούσαν της σκηνής. Ηταν τώρα ο δρόμος προς τον Γολγοθάν, που πορεύεται η πτωχή Στέλλα. Η συμβολή του καλλιτέχνου αυτού εις την επιτυχίαν του συνόλου ήταν σπουδαιοτάτη. […] Η μουσική του κ. Καλομοίρη είναι ωραία, θερμή, έχει γνησίαν έμπνευσιν και εξετελέσθη περίφημα υπό την διεύθυνσιν του κ. Ζώρα […]. Η μουσική όμως είναι πολλή. Ουσιαστικώς έχει κανείς να παρακολουθήση δύο έργα. Τη “Στέλλαν Βιολάντη” του κ. Ξενοπούλου και τη “Στέλλαν Βιολάντη” του κ. Καλομοίρη. […]. Οι εκτελεσταί και ο συγγραφεύς εκλήθησαν πολλάς φοράς επί σκηνής […]».
80 χρόνια πριν στην «Κ» 22.Χ.1937
1' 34" χρόνος ανάγνωσης
