Συντεχνία οι βουλευτές; Οι δικαστές; Οι δημοσιογράφοι; Κατά την κυρίαρχη αντίληψη, καμία από τις τρεις αυτές κατηγορίες δεν συγκαταλέγεται στις συντεχνιακές. Μόνο που η αντίληψη αυτή δεν έχει γνωρίσματα αντικειμενικότητας: Σχηματίζεται και επιβάλλεται αφενός από τον πολιτικό λόγο (τις ομιλίες των βουλευτών στο Κοινοβούλιο και τις δηλώσεις τους), αφετέρου από τον διαμορφωτικό της κοινής γνώμης δημοσιογραφικό λόγο. Συχνά δε επικυρώνεται δικαστικά με αποφάσεις οι οποίες αναιρούν τα δικαιώματα εργασιακών ομάδων που κατατάσσονται στις συντεχνιακές εκ παραδόσεως πλην αναπολόγητες, μια και δεν έχουν μεγάλο μερίδιο στον δημόσιο λόγο, και συνεπώς η ηθική απαξίωσή τους είναι ευχερέστερη. Η υπόθεση των 160 πρώην βουλευτών που προσέφυγαν στα δικαστήρια, ζητώντας να εξισωθούν αναδρομικά οι αποδοχές τους με τις αποδοχές του προέδρου του Αρείου Πάγου, δεν είναι σημερινή. Οι ρίζες της βρίσκονται μια εξαετία πίσω. Και επειδή δεν κόπηκαν έγκαιρα και επίσημα από τις κομματικές ηγεσίες, με δεσμευτικές δημόσιες ανακοινώσεις και όχι με προσωπικές «παρακλήσεις»· επειδή δηλαδή οι κομματικές ηγεσίες δεν θέλησαν να συγκρουστούν με μικρά ή μεγαλούτσικα τζάκια, με τοπάρχες και περιφερειάρχες, με οικογένειες που «φέρνουν ανέκαθεν ψήφους στην παράταξη» κτλ., γευόμαστε τώρα τους πικρούς καρπούς της υπόθεσης.
Οι πικροί καρποί μορφοποιούνται ως προσβολή του δημοσίου αισθήματος αλλά και ως πλήγμα κατά του πολιτικού συστήματος, το οποίο διά των 160 μελών του (αν είναι εκλεκτά ή όχι, ας το κρίνουν εκ των υστέρων οι ψηφοφόροι τους και οι ιδεολογικοί συνοδοιπόροι τους) εμφανίζεται ανίκανο ή απρόθυμο να κατανοήσει τι εστί κοινωνική πραγματικότητα στην Ελλάδα της βαριάς πολύχρονης κρίσης. Τώρα πρέπει να βρεθούν μερικές δεκάδες εκατομμύρια ευρώ στον άδειο κρατικό κορβανά για να αποζημιωθούν όσοι αξιώνουν να ανταμειφθούν και αναδρομικά, με κατιτίς σαν πανωπροίκι, από μια πατρίδα που οφείλει να τους ευγνωμονεί εσαεί για την ανιδιοτελή προσφορά τους και τις αυτοθυσιαστικές υπηρεσίες τους. Καλοδεχούμενες οι τωρινές αυστηρές ανακοινώσεις των κομμάτων. Δεν μπορεί ωστόσο να μη σημειωθεί πως η κομματική στάση υπακούει στο δόγμα του ηθικού σχετικισμού: Οι βουλευτικές προσφυγές κρίνονται απαράδεκτες τώρα που με τις τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις το σκάνδαλο έγινε ευρέως γνωστό, και καταγγέλλονται όχι αυτοτελώς αλλά σε συσχετισμό με την κρίση. Θα ήταν, όμως, βαριά συντεχνιακές και πολιτικά απρεπείς ακόμη κι αν διανύαμε περίοδο ευμάρειας.