Είναι μεσημέρι Σαββάτου και στο μετρό του Συντάγματος εκατοντάδες κόσμου ανεβοκατεβαίνουν τις σκάλες, ακυρώνουν εισιτήρια, ψάχνουν τη σωστή έξοδο, κουβαλούν σακούλες, κάποιοι άλλοι ποδήλατο και skateboards. «Πού πάνε όλοι αυτοί τόσο γρήγορα;» μοιάζει να αναρωτιέται το κοριτσάκι που ζει σε ένα αμφιθέατρο, δεν έχει γονείς, δεν πάει σχολείο και έχει όλο τον χρόνο δικό της.
Είναι η Μόμο, το σοφό κορίτσι που δημιούργησε ο Μίχαελ Εντε το 1973 με γενναιόδωρη αποδοχή. Η Μόμο άφησε για λίγο την Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου και βγήκε για να μιλήσει στο κοινό για τον χρόνο, το άγχος και την αγάπη. Ηταν ένα flash mob των 12 ηθοποιών και των τριών μουσικών της παράστασης, που έκανε επίσημη πρεμιέρα στις 21 Οκτωβρίου. Ανάμεσα στους διερχομένους, οι καλλιτέχνες αναζητούσαν τη Μόμο, τον χαμένο χρόνο, τη χαμένη τρυφερότητα.
Η παράσταση περιγράφει την περιπέτεια μιας γειτονιάς, στην οποία εμφανίζονται κάποιοι κύριοι με γκρίζα ρούχα και πείθουν τους κατοίκους ότι, για να αποταμιεύσουν χρόνο, πρέπει να τα κάνουν όλα γρήγορα. Ξαφνικά, όλοι μετατρέπονται σε ρομπότ. Είναι η στιγμή της Μόμο… «Προσπαθεί να πείσει τους συνανθρώπους της ότι ο χρόνος ξεκινάει από την καρδιά. Η Μόμο αντιμετωπίζει τους γκρίζους κυρίους κατά πρόσωπο», λέει η Στέλλα Ψαρουδάκη, η Μόμο.
Σπαρμένοι ανάμεσα στους περαστικούς του μετρό, οι ηθοποιοί φωνάζουν «Μόμο!», ωθώντας μικρούς και μεγάλους να σκεφτούν για μια στιγμή προς τι τόση βιασύνη. «Μέσα από το έργο μαθαίνουμε ότι οι γκρίζοι κύριοι, που μας κλέβουν τον χρόνο, είναι κατασκεύασμα του ανθρώπου, όταν εκείνος σκέφτεται το τέλος της ζωής και τρέχει να τα προλάβει όλα. Η Μόμο προσπαθεί να πείσει τη γειτονιά ότι καλόν είναι να ακούμε τον ρυθμό της καρδιάς», αναφέρει στην «Κ» η σκηνοθέτις Ελένη Ευθυμίου.
Στην παράσταση, η Κασσιόπεια, η χελώνα-σύμβολο του προσωπικού χρόνου και της εσωτερικής γαλήνης, λέει διαρκώς: «Περπάτα αργά για να φτάσεις γρήγορα». «Αν έχεις ορίσει τον στόχο, ο τρόπος για να φτάσεις θα βρεθεί. Σημασία έχει να έχεις χαρεί ό,τι στο μεταξύ έχει συμβεί. Η Κασσιόπεια θέλει να υπενθυμίσει στους ανθρώπους να αναπνέουν και να ακούν την καρδιά τους», αφηγείται ο Θέμης Θεοχάρογλου, η σοφή χελώνα.
Οι τρεις καλλιτέχνες ομονοούν στο ότι το να κάνεις παιδικό θέατρο έχει την ευθύνη της απεύθυνσης στους πολίτες του αύριο. «Είναι δύσκολο να κρατήσεις το ενδιαφέρον των παιδιών, την εποχή που η τεχνολογία είναι διέξοδος και όχι δημιουργική απασχόληση», σημειώνει η Ελένη Ευθυμίου, για να τη συμπληρώσει η Στέλλα Ψαρουδάκη: «Τα παιδιά είναι φανταστικό κοινό, ζωντανό και αξιοθαύμαστο – και, κυρίως, δεν σου λένε ποτέ ψέματα».
«Μόμο». Μικρό Εθνικό, Κεντρική Σκηνή, Αγίου Κωνσταντίνου 22-24. Εως 1 Απριλίου 2018, Τρίτη έως και Παρασκευή για σχολεία και Σάββατο (16.00) και Κυριακή (11.00) για το κοινό.
Δείτε το βίντεο της «Κ»: Ο χαμένος χρόνος