Ο δρ Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ως υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, την τελευταία οκταετία, αντιμετώπισε τη μεγαλύτερη πρόκληση της Ευρωζώνης, όταν η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας απείλησε θανάσιμα τη σταθερότητα του ευρώ. Στην άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξή του προς τον ΣΚΑΪ, ο δρ Σόιμπλε περιέγραψε το πρόβλημα της Ελλάδος σε όλο το ιστορικό του βάθος και ανέδειξε εμμέσως την άγνοια και τον ερασιτεχνισμό των πάσης φύσεως διαχειριστών της εξουσίας, όταν η κρίση εκδηλώθηκε το 2010, δίχως να αρθρώσει λέξη απαξιωτική, ευθέως, προς τους Ελληνες πολιτικούς.
Η εκδήλωση της κρίσεως, το 2010, προκάλεσε «επαναστατική» διέγερση, όχι απλώς μεταξύ των πολιτών, αλλά και στο επίπεδο της πολιτικής ηγεσίας. Πρώτος εκφραστής αυτής της «επαναστατικής» ροπής υπήρξε ο κ. Αντώνης Σαμαράς, ο τότε πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, όταν κατήγγειλε το πρώτο μνημόνιο. Κάποιοι εξεπλάγησαν από τη στάση του, διότι αγνοούν ότι η «επαναστατική» τάση δεν εμφωλεύει κατ’ αποκλειστικότητα στην Αριστερά.
Ο κατ’ εξοχήν εκφραστής της «επαναστατικής» ροπής, ωστόσο, ήταν ο κ. Αλέξης Τσίπρας, που κινούμενος με ταχύτατους, μεγάλους διασκελισμούς, όπως συμβαίνει με τους «επαναστάτες», εκτινάχθηκε στην εξουσία τον Ιανουάριο του 2015 ενπείροντας πανικό στο εγχώριο κατεστημένο.
Βεβαίως, ο φύσει συντηρητικός πολιτικός δεν ανταγωνίζεται τον «επαναστάτη» στον μάταιο αγώνα δρόμου. Εξ ιδιοσυγκρασίας γνωρίζει άριστα πως θα τον συναντήσει στον δρόμο της επιστροφής του, εάν αποφύγει τελικώς τη συντριβή καθ’ οδόν. Αυτό συνέβη ακριβώς και με την «επαναστατική» περιπλάνηση του κ. Τσίπρα. Ο δρ Σόιμπλε δεν φάνηκε να ανησύχησε από το ενδεχόμενο ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ και του κ. Τσίπρα στην εξουσία, όπως προκύπτει από τη συνέντευξή του. Περίμενε να τον συναντήσει όταν θα επέστρεφε από την «επαναστατική» του περιπέτεια. Οπερ και εγένετο.
Η «επανάσταση», επί της ουσίας, είναι νόσος προκύπτουσα από την παθογένεια του όποιου παλαιού συστήματος. Η οικονομική κατάρρευση της Ελλάδος αντιμετωπίστηκε από τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας ως «αρρυθμία» και όχι ως «καρκίνωμα», διότι μια τέτοια ομολογία θα οδηγούσε στην εξαφάνισή τους από την πολιτική σκηνή.
Η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα, η συγκροτούμενη από άτομα απολύτως αναρχούμενα, δίχως καμία εμπειρία διαχειρίσεως των κοινών, ακολουθεί πιστότερα από όποιαν άλλη τους σιδηρούς κανόνες προσαρμογής στην ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων. Ετσι εξασφαλίζει την παραμονή της στην εξουσία, αλλά αυτό δεν απασχολεί το ευρωπαϊκό κατεστημένο.
Μεταπήδησε ο δρ Σόιμπλε στο αξίωμα του προέδρου της Βουλής, ικανοποιημένος για το επίτευγμά του. Οι διάδοχοί του πρέπει να διαχειρισθούν το πρόβλημα του Brexit – απείρως σοβαρότερο από εκείνο της Ελλάδος, που αποτελεί, κατά τον κ. Ντόναλντ Τουσκ, τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, το μεγαλύτερο stress test της Ε.Ε. Δεν είναι του κόσμου αυτού η ειρήνη, η υπερέχουσα πάντα νου.