Κύριε διευθυντά
Στην «Καθημερινή» της 22ας Οκτωβρίου, ο κ. Πάσχος Μανδραβέλης γράφει ότι «η ιστορία του “πόθεν έσχες” ξεκινά προδικτατορικώς με την ψήφιση του νόμου 4351/1964». Αυτό όμως είναι ακριβές μόνο για την πολιτική ιστορία των μετεμφυλιακών χρόνων. Είχε προηγηθεί η Συντακτική Πράξη της 1/11/1944 «Περί επιβολής ποινικών κυρώσεων κατά των συνεργασθέντων μετά του εχθρού», η οποία και αυτή είχε χαρακτήρα «πόθεν έσχες». Ο Γεώργιος Παπανδρέου ήταν πρωθυπουργός και στις δύο περιπτώσεις. Η πατρότητα της ιδέας τού ανήκει ούτως ή άλλως. Οχι όμως εξ ολοκλήρου. Διότι, όπως βλέπουμε στην «Καθημερινή» της 24/6/1941, ο κατοχικός υπουργός Δικαιοσύνης Λιβιεράτος δηλώνει ότι δεν ματαιώνεται «το νομοθετικό διάταγμα περί “πόθεν έσχες” κατά των συνεργατών της δικτατορίας (Μεταξά)» και ότι η κυβέρνηση Τσολάκογλου θα καταδίωκε τους «λυμεώνας του πρώην καθεστώτος»! Ως γνωστόν, το καθεστώς της προδοσίας επικαλούνταν τίτλους… δημοκρατικής μεταπολίτευσης, αρκετοί δε ολίγον ή πολύ ή καθόλου αφελείς φαντασιοκόποι των αντιδικτατορικών και αντιβασιλικών αγώνων είχαν σπεύσει τότε να στοιχηθούν στις τάξεις της… δημοκρατικής Ελληνικής Πολιτείας του Χίτλερ. Τέλος, από ιστορικής απόψεως, ο θεσμός του «πόθεν έσχες» φαίνεται ότι κατάγεται από την αρχαία Αίγυπτο. Τον εφάρμοσε και ο Σόλων στην Αθήνα, ενώ και η ρωμαϊκή Σύγκλητος ασκούσε έλεγχο στους διαχειριστές δημόσιου χρήματος σε κάθε περίπτωση αδικαιολόγητου πλουτισμού.
Γερασιμος Μιχαηλ Δωσσας, Θεσσαλονίκη