Αρχές Νοεμβρίου συναντώνται στην Κρήτη ο Νίκος Κοτζιάς και ο Αλβανός ομόλογός του Ντιτμίρ Μπουσάτι, σε μια προσπάθεια να βελτιώσουν τις διακρατικές σχέσεις που, εδώ και πολύ καιρό, έχουν πάψει να κινούνται σε πνεύμα καλής γειτονίας. Θα περίμενε κανείς ότι ενόψει της συνάντησης θα διαμορφωνόταν ένα κλίμα που θα διευκόλυνε τις συζητήσεις ή τουλάχιστον δεν θα τις δυσκόλευε. Αντ’ αυτού, έχουμε συνεχείς αντεγκλήσεις (και) στο διπλωματικό πεδίο, με αφορμή συμπεριφορές της αλβανικής πλευράς σε θέματα της ελληνικής μειονότητας. Τα Τίρανα δίνουν την εντύπωση ότι έχουν ανοίξει βεντέτα με τους Ελληνες στον Νότο. Διακατέχονται από μια μόνιμη καχυποψία ότι η μειονότητα αποτελεί τον «δούρειο ίππο» διά του οποίου η Ελλάδα επιδιώκει τον ακρωτηριασμό της Αλβανίας. Παρότι πέρασαν 35 χρόνια από την πτώση του καθεστώτος Χότζα, το σύνδρομο της εχθρικής περικύκλωσης δείχνει να κατατρύχει ακόμα τη γειτονική χώρα. Ετσι οι αντιδράσεις του ελληνικού στοιχείου, υπερβολικές κάποιες φορές, σε κυβερνητικές επιλογές όταν αισθάνεται ότι πλήττουν τα μειονοτικά του δικαιώματα, διαβάζονται ως κατευθυνόμενες από την Αθήνα, στην οποία δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα να συμπαραστέκεται στους ομοεθνείς της. Δεν ισχύει, φυσικά, το ίδιο για τα Τίρανα, που διατηρούν το δικαίωμα να παρεμβαίνουν ανοικτά υπέρ των Αλβανών της FYROM ή να εξοπλίζουν τον UCK, όπως έγινε στο Κόσοβο.
Η κυβέρνηση Ράμα θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι η ελληνική μειονότητα αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο στις σχέσεις με την Ελλάδα. Με το να μεθοδεύει διαρκώς τη συρρίκνωσή της και την εις βάθος χρόνου εθνολογική αλλοίωση των περιοχών στις οποίες υπάρχει από την αρχαιότητα, οι σχέσεις δεν πρόκειται να βελτιωθούν. Καμία κυβέρνηση στην Αθήνα δεν θα ανεχθεί πολιτικές που οδηγούν στον ξεριζωμό της ομογένειας. Με τον πρόσφατο νόμο για της μειονότητες, «φυλάκισε» την ελληνική, τη μοναδική στην πραγματικότητα υπαρκτή, στις περιοχές που είχε καθορίσει ο Χότζα, ενώ αναγνώρισε επισήμως άλλες, ανύπαρκτες, όπως π.χ. τη βουλγαρική.
Παζάρεψε επ’ αυτού με τη Βουλγαρία, που από τις αρχές του χρόνου θα έχει την προεδρία της Ε.Ε., για να στηρίξει η Σόφια το θέμα του καθορισμού ημερομηνίας ένταξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων. Γνωρίζει ασφαλώς ο κ. Ράμα ότι για να κάνει αυτό το σημαντικό βήμα η χώρα του, θα πρέπει να συναινέσει και η Ελλάδα. Δείχνει όμως να αδιαφορεί (;), ίσως για να δοκιμάσει τις αντοχές της Αθήνας. Σε τέτοια ατμόσφαιρα τι μπορεί να περιμένει κανείς από τη συνάντηση της Κρήτης;