Για την κυβέρνηση ο Αδωνις είναι κάτι σαν ρεζερβουάρ πόλωσης. Είναι πια η ρουτίνα τους να καταφεύγουν σε αυτόν, για να δαιμονοποιούν τον αντίπαλο και να συσπειρώνουν το ακροατήριό τους, ακόμη κι όταν χρειάζεται να γεμίσουν οι ίδιοι το ρεζερβουάρ με νοθευμένο καύσιμο – με πειραγμένες δηλώσεις.
Τη φιλολογία, όμως, που παρουσιάζει τον Γεωργιάδη ως φαιά υψηλότητα της Ν.Δ. –υπερβάλλοντας και στη φαιότητα και στην υψηλότητα– δεν τη συντηρεί μόνον η κυβέρνηση. Τη συντηρούν και νεοδημοκρατικοί πυρήνες. Την τροφοδοτούν όσοι έσπευσαν εσχάτως να ιδεολογικοποιήσουν τη διαγραφή μιας βουλευτίνας, ανακαλύπτοντας τις «κεντροδεξιές» και «καραμανλικές» της καταβολές. Οσοι ερμήνευσαν δηλαδή ως εκδήλωση «καραμανλισμού» το κοινοβουλευτικό χαριέντισμά της με τον Καμμένο.
Το μπανάλ ερώτημα είναι πόσο ευθύνεται ο ίδιος ο Αδωνις για αυτή την αμφίπλευρη –εντός κι εκτός κόμματος– στοχοποίηση. Φταίει ο ίδιος, με την υπερέκθεσή του στα media και την εμπρηστική του γλώσσα; Ή φταίνε οι άλλοι που δεν μπορούν να χωνέψουν πόσο γρήγορα ο Γεωργιάδης «κανονικοποιήθηκε» και αναρριχήθηκε στην κορυφή ενός κόμματος που θεωρούν δικό τους;
Η μια εκδοχή δεν αποκλείει την άλλη. Πολιτικό ζώο που δεν συνδύασε τη μετατόπισή του προς τη μέινστριμ Δεξιά με την εξημέρωση των τρόπων του, ο Αδωνις δεν ασκεί απλώς πολιτική. Την απολαμβάνει σαν αέναο πρωτάθλημα ελεύθερης πάλης. Γι’ αυτό είναι ταυτόχρονα το πιο επικίνδυνο και το πιο ευάλωτο στέλεχος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Επικίνδυνος στην αρένα αλλά και ευάλωτος γιατί βρίσκεται διαρκώς στο κέντρο της.
Κάποιοι συνάδελφοί του στη Ν.Δ. εκτιμούν τον Γεωργιάδη για τις αντιπολιτευτικές του επιδόσεις. Είναι οι ίδιοι όμως που ανησυχούν κάθε φορά που βλέπουν το όνομά του σε κάποιο τίτλο. Ανησυχούν μήπως το κόμμα χρειαστεί να αναλώσει (πάλι) αντιπολιτευτικές εργατοώρες για να υπερασπιστεί μια ατάκα του αντιπροέδρου του. Είναι ο Αδωνις σε αρμονία με το πολιτικό σχέδιο της Ν.Δ.; Ή μήπως η μιντιακή του persona καλπάζει αδέσποτη, έξω από το πλαίσιο της κομματικής αποστολής του;
Το πολιτικό σχέδιο της Ν.Δ. συνοψίζεται σήμερα στη φράση «δεν θα χαρίσουμε στον Τσίπρα την κανονικότητα» – θα μιλάμε για δουλειές, παιδεία, επενδύσεις. Ο Γεωργιάδης –και άλλοι– πιστεύουν ότι αυτό το πρόταγμα δεν αρκεί. Οτι πρέπει το κόμμα να αποδυθεί και σε αυτό που ονομάζουν «πόλεμο των ιδεών». Δεν θα χαρίσουμε στην Αριστερά την κανονικότητα, αλλά δεν θα της χαρίσουμε ούτε τον Εμφύλιο.
Εχει φανεί ποιον αναζωογονούν αυτές οι ενέσεις εμφυλιακής αδρεναλίνης. Εχει φανεί ποιος έχει ανάγκη τις αποδράσεις από το παρόν. Λένε ότι ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ. αναγνωρίζει αυτές τις ενέδρες αποπροσανατολισμού. Γι’ αυτό και προσπαθεί να ελέγχει τους δεξιούς του αδένες. Στην περίπτωσή του, πρέπει να απαιτείται τιτάνια προσπάθεια για να μεταφέρει απλώς το μήνυμα. Για να μην είναι ο ίδιος το μήνυμα.