Θα σας πω κάτι που ορισμένους –όχι εσάς, ελπίζω– θα τους ξαφνιάσει. Ξέρετε, όταν κάποιος ανοίγει ένα λογαριασμό στα κοινωνικά δίκτυα (Φέισμπουκ, Τουίτερ και τα συναφή), ο καθένας μπορεί να μπει εκεί μέσα και να διαβάσει αυτά που γράφει ο κάτοχος του λογαριασμού, διότι τα κοινωνικά δίκτυα ανήκουν στη δημόσια σφαίρα. Γνωστό, το ξέρω· αλλά όχι πασίγνωστο, καθώς πολλοί που θα όφειλαν πρώτοι να το γνωρίζουν –που είναι προϋπόθεση της δουλειάς τους να το γνωρίζουν– είτε πράγματι το αγνοούν είτε απλώς παριστάνουν.
Διότι πώς εξηγείται αλλιώς ο θόρυβος με αφορμή την παραδοχή του Χρ. Βερναρδάκη ότι η κυβέρνηση παρακολουθεί τα γραφόμενα σε «δεξιούς λογαριασμούς» (ήθελε να πει: λογαριασμούς δεξιών). Προς τι η φρίκη και ο σαματάς δεν καταλαβαίνω. Εννοείται ότι θα τους παρακολουθεί! Πρώτον, επειδή είναι μέρος της δουλειάς του και, δεύτερον, επειδή ο σκοπός των δημοσιεύσεων αυτών είναι να διαβάζονται. Δεν μου είναι συμπαθής ο Βερναρδάκης ούτε και ο ρόλος του στην κυβέρνηση, αλλά η αγανάκτηση εις βάρος του, για το συγκεκριμένο ζήτημα και μόνον, είναι υποκριτική ή βλακώδης. (Θυμόμαστε, φέρ’ ειπείν, την περίπτωση της βουλευτίνας, η οποία προσπαθούσε να δικαιολογήσει θέσεις της εκτός κομματικής γραμμής, επειδή –έτσι έλεγε η καημένη– τις είχε δημοσιεύσει στο Φέισμπουκ…)
Αφότου ο Ομπάμπα κέρδισε τις προεδρικές του 2008, αξιοποιώντας για πρώτη φορά τη δύναμη του Διαδικτύου, υποθέτω ότι είναι χρέος οποιουδήποτε ασχολείται με την πολιτική να λαμβάνει υπ’ όψιν τι γράφεται εκεί, ιδίως εφόσον μιλούμε για την Ελλάδα, όπου τα δίκτυα αυτά έχουν τη μεγαλύτερη επιρροή από όλα τα παρεμφερή Μέσα. Τον περασμένο Μάιο, θυμίζω, δημοσιεύθηκε πανευρωπαϊκή έρευνα της EBU (The European Broadcasting Union) για την εμπιστοσύνη των Ευρωπαίων πολιτών στα ΜΜΕ της χώρας τους. Αν δείτε τον χάρτη με τα αποτελέσματα, θα προσέξετε ότι το σκούρο μπλε, το χρώμα που σημαίνει στον χάρτη μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο ραδιόφωνο, καλύπτει όλη την Ευρώπη. Το γαλάζιο, που σημαίνει εμπιστοσύνη στην τηλεόραση, καλύπτει τα Βαλκάνια (που αγωνίζονται να καθιερωθούν με την πολιτικώς ορθή ονομασία «Νοτιοανατολική Ευρώπη»), επίσης την Πορτογαλία και την Εσθονία (που τόσο την αγαπά ο Στ. Κοντονής).
Η μόνη χώρα, η οποία –διόλου τυχαία– καλύπτεται από το πράσινο του προφήτη*, που σημαίνει μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο Ιντερνετ, είναι η χώρα του Υπαρκτού Ελληνισμού, η Ελλαδάρα. (Πολύ φυσικό, διότι το Ιντερνετ είναι ο αυτόχθων θεσμός του καφενείου, του αρχαίου αθηναϊκού καπηλείου, που απλώς πέρασε στην ψηφιακή εποχή.) Γεγονός το οποίο μας θυμίζει ότι τα πραγματικά αίτια της κρίσης στην Ελλάδα είναι κυρίως πολιτισμικά. Υπάρχει, ωστόσο, μια άλλη χώρα, η οποία καλύπτεται με ρίγες γαλάζιες και πράσινες, όπου δηλαδή η εμπιστοσύνη μοιράζεται μεταξύ τηλεόρασης και Διαδικτύου. Δεν είναι άλλη από τη Σερβία – την προσφιλέστατη Σερβία, ιδίως σε όσους ενημερώνονται από το Διαδίκτυο και τα κοινωνικά δίκτυα…
* : Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, ως προφήτης νοείται ο Αντρέας ο Παπαντρέου…
Ο βλαξ της ιστορίας
Η υπόθεση της Καταλωνίας εξελίσσεται πολύ άσχημα. Θα έλεγα ότι εξελίσσεται τραγικά, αν δεν ήταν αυτός ο Κάρλες Πουτζντεμόν με τη φατσούλα του. Δεν τον λες μεγάλο κωμικό, όχι. Εχει όμως χαρακτηριστική φυσιογνωμία καρατερίστα των πρώτων ασπρόμαυρων κωμωδιών σλάπστικ. Είναι ο φουκαράς, του οποίου ο ρόλος, μέσα στη γενική κλωτσοπατινάδα, είναι να του φορούν καπέλο την πιατέλα με τα μακαρόνια και εκείνος, για μια στιγμή, να κοιτάζει την κάμερα με βλέμμα εγκαρτέρησης και βουβής απελπισίας. Αυτό σκέπτομαι και χαμογελώ κάθε φορά που τον βλέπω ή –διότι παίζει και αυτό– ότι εμφανίζεται ξαφνικά ένα χέρι μέσα στο κάδρο της φωτογραφίας, του τραβάει το μαλλί-σφουγγαρόπανο και αποκαλύπτεται ότι ήταν πράγματι σφουγγαρόπανο-περούκα.
Ο Πουτζντεμόν είναι αξιολύπητος, διότι παγιδεύτηκε σε μια κατάσταση μεγαλύτερη από εκείνη που του επέτρεπαν οι δυνατότητές του να χειρισθεί, υπό την πίεση των πρώην κυβερνητικών εταίρων του από την Αριστερά. Ποτέ δεν είχε την επιθυμία να καταλήξει φυγάς στο εξωτερικό, αντιμέτωπος μάλιστα με κατηγορίες παραβίασης του συντάγματος της Ισπανίας. Αρχικά, εκλιπαρούσε για παράταση χρόνου, ώστε να διαπραγματευθεί. Τώρα κρύβεται στο Βέλγιο και τον φαντάζομαι να κάθεται μπροστά σε μια πιατέλα με τηγανητές πατάτες και να αναρωτιέται αν πρέπει να τις φάει ή, καλύτερα, να φορέσει την πιατέλα καπέλο…
Rubicon
Ωρα 15.45, στην πλατεία Κολωνακίου. Συγκεκριμένα, στην πλευρά της πλατείας όπως στρίβεις δεξιά ερχόμενος από Κανάρη. Ενα κτηνώδες μαύρο τζιπ, τύπου Wrangler, από αυτά με τα τεράστια λάστιχα, έχει παρκάρει διαγωνίως, με τον μπροστινό δεξιό τρόχο μάλιστα να έχει καβαλήσει το πεζοδρόμιο. Από τον τρόπο που ήταν παρκαρισμένο το αυτοκίνητο ένιωθες την αλαζονική αυθάδεια του οδηγού του, που δεν πρέπει να διαφέρει και πολύ από εκείνη του ελέφαντα στο φυσικό περιβάλλον του: είμαι χοντρός, είμαι τεράστιος, δεν μπορείς να μου κάνεις τίποτε. Το περιστατικό είναι βέβαια απολύτως σύνηθες, είναι στοιχείο της καθημερινότητας και, υποθέτω, ότι απορείτε τι κάθομαι τώρα και σας το λέω. Ναι, αλλά η ειρωνεία που έκανε τη σκηνή ξεχωριστή μέσα στο πλαίσιο της επικαιρότητας ήταν ότι και στις δύο πλευρές του τζιπ ήταν γραμμένη με ευανάγνωστα λευκά γράμματα η λέξη «Rubicon», δηλαδή Ρουβίκων…