Συμπληρώθηκαν, πριν λίγες ημέρες, 60 χρόνια από το πρώτο ταξίδι του Γιώργου Ζαμπέτα στην Αμερική, ενώ οι εμφανίσεις του είχαν ήδη ξεκινήσει σε κέντρα διασκέδασης και της Ευρώπης.
«Ε, μπήκαμε στο πλοίο, ήρθε η γυναίκα μου με τα παιδιά μου, είχα και τα τρία τότε. Συγκινήθηκα πολύ, πώς να το κάνουμε», διηγείται ο ίδιος όπως γράφει σε απόσπασμα του βιβλίου της «Βίος και πολιτεία Γιώργου Ζαμπέτα» η Ιωάννα Κλειάσιου,
Μέσα σε 10 χρόνια από την έναρξη της επαγγελματικής του καριέρας ο δοτικός και αισθηματίας τραγουδοποιός είχε αρχίσει να καταξιώνεται στο χώρο της εγχώριας και διεθνούς μουσικής σκηνής με τη δεκαετία του 1960 να αποτελεί το αποκορύφωμα της καριέρας του. Ο Ζαμπέτας γνωρίζει την απόλυτη καταξίωση σε ό,τι κι αν έκανε, ενώ από τα πρώτα τραγούδια που σκάρωσε το ‘50 ξεχώρισε για το παίξιμό του.
Ο μάγκας, μπεσαλής και ανοιχτοχέρης Γιώργος Ζαμπέτας όπως τον χαρακτήριζαν οι συνοδοιπόροι του γεννήθηκε στο Μεταξουργείο τον Ιανουάριο του 1925. Η μουσική τον κερδίζει από νωρίς και στα επτά του, του χαρίζει το πρώτο του βραβείο. Στο βιβλίο της Κλειάσιου μαθαίνουμε ότι η γνωριμία του με τον Βασίλη Τσιτσάνη το 1938, τον σημαδεύει. Το ‘51 εμφανίζεται για πρώτη φορά στην ταινία «Ο πύργος των ιπποτών», του Νίκου Τσιφόρου με τον Μίμη Φωτόπουλο, μαζί με τον Γιώργο Μητσάκη και την Άννα Χρυσάφη. Θα ακολουθήσουν οι εμφανίσεις του σε πάνω από εκατό ταινίες.
Ο Μητσάκης του έλεγε «σ’ αγαπάει η πίστα», είχε αναφέρει η κόρη του, Κατερίνα Ζαμπέτα στην «Κ». «Βλέποντάς τον να κάθεται μετά με τους πελάτες τον συμβούλευε “πρόσεξε καλά. Μην κατεβαίνεις κάτω και πίνεις μαζί τους”». «Από τότε έχω να πιω μπύρα, ως σήμερα, από τότε δεν έχω βάλει στο στόμα μου πιοτό και τίποτα απ' τ' άλλα… Απ' το 52!», είχε δηλώσει ο χαμογελαστός Γιώργος.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 θα τον ακούσει για πρώτη φορά στα «Ξημερώματα» της οδού Πατησίων ο Λευτέρης Παπαδόπουλος.
«Η εντύπωση απ' αυτό το βράδυ δεν θα σβηστεί ποτέ από τη μνήμη μου», λέει ο μεγάλος στιχουργός. «Πραγματικά συγκλονίσθηκα! Και το ίδιο συνέβη με την Τζένη Καρέζη και τον Ιάκωβο Καμπανέλλη που βρίσκονταν δίπλα μου, σ' ένα άλλο τραπέζι. Τι ήταν αυτός ο Ζαμπέτας, δε λέγεται! Έπαιζε, τραγουδούσε, πείραζε τον κόσμο, αυτοσχεδίαζε, έπινε, βλαστημούσε, κορόιδευε. Ένας σόουμαν καταπληκτικός, που σε άφηνε άφωνο!».
'Η, όπως είχε αναφέρει ο μεγάλος Σταύρος Ξαρχάκος, «ο βίος και η πολιτεία του Γιώργου Ζαμπέτα είναι ένα οδοιπορικό τόσο του δικού του βίου όσο και του βίου των Νεοελλήνων της τελευταίας εξηκονταετίας. Ένα οδοιπορικό πάνω στη διαδρομή του απεικονίζει τον κόσμο της “ψυχαγωγίας” της νύχτας με όλα τα λαμπερά σκοτεινά σημεία του. Ένα κόσμο που οι αληθινοί ρεμπέτες του καιρού του ήθελαν όμορφο, ανθρώπινο και ονειρεμένο, μέσα από την αναζήτηση των μουσικών του παρελθόντος, για να μην εκχυδαΐζεται η μουσική του μέλλοντος».
