Τα ποιήματα της Μυρτώς και οι υδατογραφίες της Κατερίνας

Τα ποιήματα της Μυρτώς και οι υδατογραφίες της Κατερίνας

2' 37" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Το βιβλίο «Η άλλη θάλασσα», με τα ποιήματα της Μυρτώς Παπαχριστοφόρου και τις υδατογραφίες της Κατερίνας Ατταλίδου, εκτυλίχθηκε μπροστά μου, σχεδόν δραματοποιημένο, με τη μέγιστη δυνατή απλότητα. Ενα βιβλίο ποίησης μεγάλου σχήματος είναι «Η άλλη θάλασσα», σχεδιασμένο και τυπωμένο με όλη τη χειρωνακτική αισθητική των εκδόσεων Περισπωμένη. Δεν είναι, όμως, ακόμη ένα βιβλίο ποίησης. Γεμάτο με τις υδατογραφίες της Κατερίνας Ατταλίδου, ανεβαίνει στην κατηγορία του αντικειμένου τέχνης, αλλά είναι η συνάντηση της απλότητας και της αλήθειας που του προσδίδει αξία. Αυτός ο «έγκυρος» λόγος, αβίαστος, ζείδωρος και διαυγής, που χαρακτηρίζει τις δύο νέες αυτές γυναίκες από την Κύπρο, κάνει την «Αλλη θάλασσα» ένα γεγονός ειδικού βάρους και ορισμένης υγρασίας.

Στον ατμοσφαιρικό χώρο της Οικίας Κατακουζηνού, στο πιο ωραίο σπίτι-μουσείο της Αθήνας, περιτριγυρισμένοι από έργα τέχνης και αντικείμενα του Αγγελου και της Λητώς Κατακουζηνού, βυθισμένοι, με άλλα λόγια, σε έναν διάλογο με σκιές του χθες που έδιναν ουσία στο παρόν μας, γίναμε μάρτυρες μιας κατάθεσης. Ημασταν πολλοί στο ακροατήριο, όχι όμως πλήθος, γιατί η Οικία Κατακουζηνού μπορεί, κατά περίπτωση, να μετατρέπεται σε θέατρο-τσέπης εκτάκτων αισθημάτων. Ημασταν όμως αρκετοί ώστε να υπάρχει πυκνότητα, και να εκτεθούμε στην υπνωτιστική απαγγελία της Μυρτώς Παπαχριστοφόρου. Εχω ακόμη τη φωνή της στ’ αυτιά μου. Είναι ένα κορίτσι μιας άλλης εποχής, αν και ο χαρακτηρισμός αυτός την αδικεί, καθώς η αλήθεια που φέρει είναι άχρονη. Ολόγυρα στους τοίχους, ανάμεσα σε Τσαρούχη, σε Βασιλείου, σε Γκίκα και σε Σαγκάλ, διέκρινα τις υδατογραφίες της Κατερίνας Ατταλίδου, αυτές που κοσμούν την «Αλλη θάλασσα». Τις έβλεπα σαν σφραγίδες απλότητας και ομορφιάς, σπαράγματα συγκίνησης και γεννήματα εκείνης της ώσμωσης με τον λόγο της Μυρτώς. Εφεραν τα αρώματα της κυπριακής γης, με έναν τρόπο σεφερικό, σχεδόν απαραβίαστα «αρχαίο», σαν παφλασμοί μιας ανατολικής θάλασσας από λιμάνια που έχει περιγράψει ο Καβάφης.

Προηγουμένως είχαμε ακούσει τον Κώστα Γεωργουσόπουλο, την Αννα Μαραγκού και τη Σοφία Πελοποννησίου να μας μυούν σταδιακά στην αλήθεια που έφεραν οι δύο νέες γυναίκες από την Κύπρο. Και όλα αυτά θα ήταν απλώς περιγραφές μιας φευγαλέας συγκυρίας, αν δεν ακουμπούσαν στην αλήθεια ενός λόγου και στο βάρος μιας τέχνης. Ακουσα με συγκίνηση την Κατερίνα Ατταλίδου, κόρη της Νίκης Μαραγκού (της ποιήτριας, πεζογράφου και ζωγράφου που τόσο άδικα έφυγε από τη ζωή), να μιλάει για τις ώρες συνεργασίας με τη Μυρτώ Παπαχριστοφόρου, ώστε να νιώσει τα τοπία που γεννούσαν οι στίχοι και να σπεύσει να τα ζωγραφίσει. Περισσότερο κράτησα την απλότητα, το φως μέσα στο βλέμμα, το σχίσμα από την επίφαση, τις δημόσιες σχέσεις, τη φλυαρία, όλα όσα έχουν καταστρέψει καλλιτέχνες, βιβλία και σχέσεις. Οι υδατογραφίες της Κατερίνας Ατταλίδου, απελευθερωμένες από τον στίχο, είναι αυτόνομα έργα αλλά συνδεδεμένες με την ποίηση της Μυρτώς Παπαχριστοφόρου, σαν με ομφάλιο λώρο, αιμοδοτούνται αδιάλειπτα.

Η Μυρτώ Παπαχριστοφόρου επέτυχε κάτι ακόμη. Επανέφερε τη μουσική της ελληνικής γλώσσας, τη διαχρονία και την αισθαντικότητά της, έσκαψε χωρίς επιτήδευση σε λαγούμια κρυμμένης γνώσης, έφερε νέα ποίηση, στέρεη, σαν κοίτασμα και εξόρυξη δική της. Η συνύπαρξη αυτού του λόγου, της Μυρτώς, με αυτές τις εικόνες, της Κατερίνας, σε αυτό το περιβάλλον της αλήθειας και της ουσίας, είναι ένα μεγάλο γεγονός που ασφαλώς σημειώνεται χωρίς κρότο. Συμβαίνει σαν ριπή ανέμου. Υπάρχει εκεί έξω. Και αυτός ο όρος αληθείας είναι που μένει για όποιον συγκινείται από κινήσεις βασικής εξομολόγησης.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή