Λένε ότι όταν σε ένα δείπνο κάθονται πάνω από οκτώ συνδαιτυμόνες κινδυνεύεις στο τέλος να μην ακούς τι τρως. Στο ντιμπέιτ για την Κεντροαριστερά όλα ακούστηκαν καθαρά. Ακούστηκαν ακόμη και οι σβώλοι συλλαβών που εκσφενδόνιζε ο «υπεράριθμος» – ο ένατος υποψήφιος, που άρθρωνε τις απαντήσεις του σαν οδηγίες κρασαρισμένου GPS.
Εντάξει, κανείς δεν περίμενε ότι το θέαμα του πολυπρόσωπου ντιμπέιτ θα είχε ψωμί. Δεν απευθυνόταν άλλωστε στη φιλοθεάμονα περιέργεια του τυχαίου τηλεθεατή. Προοριζόταν μόνο για τους μυημένους. Γι’ αυτούς, ας πούμε, που έχουν την όρεξη να προβληματιστούν με το ερώτημα-πεπονόφλουδα που πέταξε στο τέλος του «τραπεζιού» ο Νίκος Ανδρουλάκης: Μπορεί ο νέος φορέας να έχει δύο κοινοβουλευτικές ομάδες; Μπορεί να είναι νέος κι ενιαίος, αν η ΔΗΣΥ και το Ποτάμι διατηρηθούν ως διακριτοί πόλοι που θα απαιτούν διαρκή συντονισμό;
Το ερώτημα υιοθετήθηκε ακαριαία από τους άλλους υποψηφίους ως όπλο κατά της Γεννηματά και του Θεοδωράκη. Γίνεται μάλιστα προσπάθεια να παρουσιαστεί ως συμπαιγνία, παρότι ο Θεοδωράκης όλο το τελευταίο διάστημα δεν έκρυβε την πρόθεσή του να διατηρήσει το Ποτάμι την κοινοβουλευτική του αυτονομία – τουλάχιστον οργανωτικά.
Oπως λένε –ψιλοδαγκωμένοι, λόγω προεκλογικών ισορροπιών– οι γνωρίζοντες, η διατήρηση των κοινοβουλευτικών ομάδων ήταν ένας από τους όρους του Θεοδωράκη για τη συμμετοχή του στο εγχείρημα – όρος που η Φώφη φαίνεται ότι δεν δυσκολεύτηκε να αποδεχτεί. Αμφότεροι παρέλαβαν κόμματα και δεν θέλουν να παραδώσουν συνιστώσες, προτού το νέο κόμμα σχηματιστεί – προτού δείξει ότι μπορεί όντως να σχηματιστεί.
Η προεκλογική χρησιμότητα του ζητήματος είναι αυτονόητη: Εμφανίζει τους δοκιμασμένους αρχηγούς ως υποθηκοφύλακες προνομίων και βοηθάει τους υπολοίπους να πλασαριστούν ως «αντισυστημικοί». Τους βοηθάει –και κυρίως τον Ανδρουλάκη, που αλιεύει στην πασοκική δεξαμενή– να υποσκάψουν το ατού της Φώφης, που είναι η ασφάλεια. Ασφάλεια στη λογική τού «αυτήν ξέρετε, αυτήν εμπιστεύεστε», με την υπόρρητη διαβεβαίωση ότι η ενότητα είναι ευκολότερη, αν λειτουργήσει ο νόμος της φύσης: Αν το μεγαλύτερο «μαγαζί» απορροφήσει τα μικρότερα. Σε αυτήν τη διαβεβαίωση οι υπόλοιποι υποψήφιοι αντιτείνουν ότι δεν γίνεται ενότητα δικέφαλη, ούτε τρικέφαλη – στην περίπτωση που ο νικητής είναι εξωκοινοβουλευτικός. Ειδικότερα, στην περίπτωση που η Κεντροαριστερά ενδώσει σε αυτό που απέφυγε η Κεντροδεξιά: Μια ηγεσία με τζιτζικωστική δυσαρμονία βιολογικής και πολιτικής ηλικίας – νέα, αλλά με σόλες λιωμένες στους κομματικούς διαδρόμους.
Oποια πλευρά κι αν διαλέξει κανείς, η διαμάχη που πυροδοτήθηκε από το ντιμπέιτ ευνοεί τη δυσπιστία. Την υποψία ότι οι υποψήφιοι δεν έχουν καν συμφωνήσει για ποιο πράγμα διαγωνίζονται· ότι καμία δημοκρατική νομιμοποίηση δεν θα είναι αρκετή για να εγκαταστήσει στέρεη ηγεσία· ότι το βέβαιο φορτίο του νέου φορέα θα είναι οι κληρονομημένοι εθισμοί.