Τι ήταν, τελικώς, ο Γιώργος Ζαμπέτας; Τι χαρακτήριζε την παρουσία του;
«Ο Ζαμπέτας είναι ένα θέμα που δεν κλείνεται σε λέξεις», κατά τον Άκη Πάνου. «Την ώρα που μπαίνω, εδώ και τόσα χρόνια, μέσα στο αεροπλάνο κι ακούω τη μουσική από το “Δεν έχει δρόμο να διαβώ” ξεχνάω και τους στίχους του τραγουδιού και τον ερμηνευτή. Σημείωση ότι εγώ πιστεύω στο στίχο, είμαι στιχοπλόκος και τη μουσική τη θεωρώ σάλτσα. Ο Γιώργος ήταν μουσικός, κι από αυτή την άποψη είμαστε αντίθετοι. Η μουσική όμως του Ζαμπέτα δεν χρειάζεται τον στίχο. Εκεί είναι που με αναιρεί ο Ζαμπέτας. Μου λέει: “Κοίτα μάγκα, μπορεί να είμαστε φιλαράκια, αλλά εκεί που εσύ μου λες πως πρώτα είναι ο στίχος, εγώ σου δείχνω πως πρώτα είναι η μουσική”».
Και το έργο του, τι θέση παίρνει στο διαχρονικό ερώτημα «Δύση ή Ανατολή», που διαπερνά την ελληνική μουσική – αλλά και την κοινωνία; Γράφει ο Στέλιος Ελληνιάδης: «Όλη του τη ζωή μ' ένα σπαθί, ανυποχώρητος, ταμένος σ' Έλληνα θεό, άνοιγε δρόμο στο ελληνικό τραγούδι. Αρνήθηκε τον εύκολο δρόμο της μίμησης, αρνήθηκε να ενταχθεί σε ρεύματα, δε έπαιξε το παιχνίδι κανενός. Έπαιζε μόνο ό,τι αυθόρμητα και πηγαία ξεπηδούσε από μέσα του ανά πάσα στιγμή. Κι όταν έφτανε στην ολοκλήρωση, πλημμύριζε ο τόπος από την ουράνια μελωδία που κατέβαινε στη γη. Αν λοιπόν το δίλημμα Ανατολή ή Δύση είναι ένας σύγχρονος Γόρδιος Δεσμός, ο Γιώργος Ζαμπέτας είναι ένας αγαθός Μέγας Αλέξανδρος του εικοστού αιώνα».
«Ένας καλλιτέχνης που αν είχε γεννηθεί στην Αμερική θα πρωταγωνιστούσε, πιθανότατα, στην παγκόσμια σκηνή!». Αυτή είναι η γνώμη του Λευτέρη Παπαδόπουλου, ο οποίος «βαθμολογεί» τον πολυτάλαντο Ζαμπέτα: «Αν έπαιρνε βαθμό 9 ως συνθέτης και 10 ως οργανοπαίκτης, έπαιρνε σίγουρα 20 (με άριστα το 10) ως σόουμαν! Αυτές οι ιστορίες που έλεγε από το πάλκο, συνοδεία μπουζουκιού, για τη “βρόχα” που έπιπτε -ιστορίες που διαρκούσαν μισή ώρα- ήταν καταπληκτικές! Και δεν κούραζαν ποτέ το κοινό. Αντίθετα, το διασκέδαζαν αφάνταστα. Όπως το διασκέδαζαν αφάνταστα και και τα τραγούδια του, που είχαν γραφτεί ειδικά για τα σόου όπως ήταν “Ο μαθητής” και “Ο αράπης”. Όταν άρχιζε ο Ζαμπέτας τη “βρόχα”, όλη η αίθουσα του κέντρου κρεμόταν από τα χείλη του. Αυτός έπαιζε, ψιλοτραγουδούσε, μιλούσε, κάπνιζε, αλλά και “έκοβε κίνηση”. Και, κάθε τόσο έμπαζε στην ιστορία του και κάποιον από τους νεοεισερχόμενους στο μαγαζί, για να τον φέρει κοντά του, να του ανάψει το κέφι, να τον κάνει να ενσωματωθεί αμέσως στο πρόγραμμα. Ποιος του είχε διδάξει αυτά τα κόλπα; Κανείς! Αυτός ο λαϊκός άνθρωπος, ο αγράμματος γιος του κουρέα, είχε ένα ένστικτο που ποτέ δεν λάθευε. Και ήξερε, κάθε στιγμή, πώς πρέπει να συμπεριφερθεί πάνω στη σκηνή, για να μη γίνει κουραστικός να κρατήσει τις ισορροπίες που χρειάζονταν και να βοηθήσει ακόμη και τα γκαρσόνια, με τις λουλουδούδες στη δουλειά τους… ».
Ο Δημήτρης Μητροπάνος, αποκαλύπτει μια άλλη πλευρά του χαρακτήρα του: «Ο Ζαμπέτας είναι ο μόνος άνθρωπος στο τραγούδι ο οποίος με βοήθησε χωρίς να περιμένει κάτι. Με όλους τους υπόλοιπους συνεργάτες μου κάτι πήρα και κάτι έδωσα».
Ο Ζαμπέτας περιγράφει ως εξής τη γνωριμία και την πρώτη συνεργασία τους: «Τότε ήταν που γνωριστήκαμε με το Μητροπάνο… Κι ήταν φοιτητής, κι ήρθε σε μένα και τον έβαλα να δουλέψει, και πάτησα πόδι στο μαγαζί να τον πληρώνουνε, γιατί ο μαγαζάτορας δεν τον ήθελε… Τότε δίνω και στο βλάχο, το Μητροπάνο, κάτι τραγούδια… Και να 'σου ανεβαίνει κι αυτός. Είπε το πρώτο του τραγούδι, μα τι τραγούδι… Τη “Θεσσαλονίκη”. Μπαμ ο Δημητράκης, απάνω ο Δημητράκης».