Το εγχείρημα της ενοποίησης της παράταξης που φιλοδοξεί να εκφράσει το «προοδευτικό» κέντρο, περιλαμβανομένης και της Κεντροαριστεράς, ήταν δύσκολο από τη σύλληψή του και δυσκολότερο κατά την εκτέλεσή του. Για λόγους αντικειμενικούς, καθώς ο κεντρώος χώρος έχει εύρος που ποικίλλει κατά το δοκούν και είναι πολλοί και διάφοροι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι τον εκφράζουν, αλλά και για λόγους ιστορικούς στην Ελλάδα μας. Εξάλλου, είναι πάντα δύσκολο να στηθεί ένα νέο ουσιαστικά κόμμα με αξιώσεις, ιδιαίτερα σε συνθήκες όπως οι σημερινές, εκτός και αν εμφανιστεί ο χαρισματικός ηγέτης που θα έχει απήχηση στους ψηφοφόρους και εκ των πραγμάτων θα αναγκαστούν να μπουν κάτω από τις φτερούγες του οι όποιοι διεκδικητές της ηγεσίας.
Το εγχείρημα πάντως ανελήφθη, η προσπάθεια είναι σεβαστή, η χώρα χρειάζεται ένα κεντρώο – κεντροαριστερό κομματικό πόλο και υπάρχουν πολίτες που τον αναπολούν και επιθυμούν την ισχυρή παρουσία του. Στο πλαίσιο αυτό είναι αποδεκτές και οι πολιτικές φιλοδοξίες. Αλλωστε, η ανάμειξη στα κοινά πάντα κρύβει πολιτική φιλοδοξία, εκτός από ιδεολογία και βούληση προσφοράς, όπως πολλοί πλασάρουν. Ακόμη και οι ελιγμοί είναι μέσα στο παιχνίδι ώς ένα λογικό όριο, εφόσον υπάρχει μια κοινή βάση, αλλά και πραγματική διάθεση συμπόρευσης.
Τούτων λεχθέντων με την καλή έννοια, το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που προέκυψε τις προάλλες από το λεγόμενο τηλεοπτικό «debate» των διεκδικητών της ηγεσίας του νέου κομματικού φορέα ήταν η αποκάλυψη του Σταύρου Θεοδωράκη ότι ο ίδιος και η Φώφη Γεννηματά έχουν συμφωνήσει ότι «ο πρόεδρος» που θα εκλεγεί «θα έχει το τιμόνι της παράταξης και θα καθοδηγεί τις δύο κοινοβουλευτικές ομάδες που δεν διαλύονται»! Συγγνώμη, αλλά προς τι όλη η προσπάθεια και το «ταρατατζούμ», αν τα πράγματα παραμείνουν ουσιαστικά όπως είναι σήμερα, δηλαδή χωριστή η κοινοβουλευτική ομάδα της ΔΗΣΥ (ΠΑΣΟΚ) και χωριστή η αντίστοιχη του «Ποταμιού»;
Είναι φανερό ότι η συγκεκριμένη συμφωνία, όχι μόνο δείχνει ότι επικρατεί καχυποψία μεταξύ των δύο και παράλληλα έλλειψη πίστης στην επιτυχία του εγχειρήματος, αλλά αποτελεί ταυτόχρονα και βόμβα στα θεμέλια του νέου φορέα. Είναι φανερό ότι ο καθένας από τους δύο σημερινούς αρχηγούς θέλει να έχει την οργανωμένη ομάδα του για να διαφωνεί, να απειλεί και κάποια στιγμή να διασπάσει, αν νομίζει ότι έτσι πρέπει, το νέο κόμμα. Τέτοια συμπεριφορά δεν υπαγορεύεται αποκλειστικά από αρχηγική φιλοδοξία, αλλά δείχνει ότι με το ζόρι συμπράττουν στο εγχείρημα και είναι έτοιμοι να το ανατινάξουν ανά πάσα στιγμή. Ακόμη παραπέρα, τι θα γίνει αν τελικά εκλεγεί αρχηγός του κόμματος άλλος, πέρα από τη Φώφη Γεννηματά ή τον Στ. Θεοδωράκη, ο οποίος μάλιστα δεν θα βρίσκεται στη σημερινή Βουλή; Η αβίαστη απάντηση είναι βέβαια ότι δεν θα ελέγχει τίποτα.
Που σημαίνει ότι ο νέος φορέας ξεκινάει ήδη υπονομευμένος εκ των έσω τη διαδρομή του. Κρίμα…