Ο Αλέξης Τσίπρας είναι πολύ νέος για να αποσυρθεί από την εξουσία όταν θα έχει χάσει τις εκλογές. Πρέπει λοιπόν να έχει διαμορφώσει το κατάλληλο κομματικό περιβάλλον, στην περίπτωση που αμφισβητηθεί δυναμικά από κάποια οργανωμένη ομάδα. Σε αντίθεση με τα «αστικά» κόμματα, στα οποία ο αρχηγός αποδέχεται (σχεδόν) αυτομάτως τη διαδοχή του όταν χάσει τις εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ αναμένεται να κρατήσει τα μονολιθικά χαρακτηριστικά των αριστερών σχηματισμών. Ολα αυτά βεβαίως με την προϋπόθεση ότι η ήττα θα είναι διαχειρίσιμη. Δύσκολο, όχι όμως και ακατόρθωτο.
Κάνει πάντως ό,τι περνάει από το χέρι του. Ολοι οι συνομιλητές του έχουν την εντύπωση ότι τους «πουλάει» αυτό που ο καθένας θέλει να ακούσει. Εδώ και αρκετό καιρό, η πρωθυπουργική ατζέντα έχει μετατοπιστεί από τις συνηθισμένες μικρές υποσχέσεις προς μικρές ομάδες επαγγελματιών και ψηφοφόρων. Η ομάδα Τσίπρα κινείται πλέον με άνεση στη μεγάλη εικόνα. Στην άμυνα, όπως έδειξε η ευκολία με την οποία παίζουν τα δισ. ως να πρόκειται για… στραγάλια. Αλλά και τα σχέδια για το αιωνόβιο υπερταμείο η στενή ομάδα του Μαξίμου τα συζητεί με την ελαφρότητα που, κάποτε, θα οργάνωνε την πενταήμερη εκδρομή των τελειοφοίτων. Με κάποιες επιφυλάξεις, αλλά με ανοικτό ορίζοντα, συνδιαλέγονται με ισχυρούς παράγοντες του ενεργειακού τομέα επιδιώκοντας να ωφεληθούν, αρχικώς πολιτικά, από τις ζωηρές διχόνοιες μεταξύ των βιομηχάνων. Στον τραπεζικό τομέα δεν έχουν εγκαταλείψει το σχέδιο να αποκτήσουν το δικό τους πιστωτικό εργαλείο και, σε κάθε περίπτωση, είναι έτοιμοι να διευκολύνουν, όπως δείχνει η άνεση με την οποία συνομιλεί και ο πρωθυπουργός με τον Kαναδό μεγαλομέτοχο συστημικής τράπεζας ή με τον έμπειρο εκπρόσωπο γνωστού global financier που δεν έπαψε ποτέ να ενδιαφέρεται για τα Βαλκάνια. Το πρότζεκτ του Ελληνικού, η επανεκκίνηση του οποίου αναμένεται σύντομα, οφείλει πολλά στις ικανότητες που επέδειξαν στελέχη του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος όταν χρειάστηκε να κατευναστούν τα πάγια εχθρικά αισθήματα ισχυρότατου επιχειρηματικού ομίλου.
Με δύο λόγια, ο κ. Τσίπρας θέλει να επιτύχει εκεί που δεν είχε, μέχρι πρόσφατα, δοκιμάσει την τύχη του: να καταστεί προνομιακός συνομιλητής του βαθέος κατεστημένου της χώρας, να μπορεί να φέρνει κοντά τα μεγάλα τζάκια, να συγκρατεί τις προσωπικές συγκρούσεις των μεγάλων επιχειρηματιών, να συμπλέκει και απεμπλέκει τα συμφέροντα του κράτους όπου αυτό διαπλέκεται με τον ιδιωτικό τομέα.
Η αυτοπεποίθηση που δείχνει ο κ. Τσίπρας εδράζεται στην εντυπωσιακή αδυναμία που του δείχνουν οι ξένοι. Στις μεγάλες πρωτεύουσες, στην υψηλή γραφειοκρατία των Βρυξελλών, ακόμη και στους δύστροπους τραπεζίτες της Φρανκφούρτης, ο πρωθυπουργός, κυρίως μέσω των Τσακαλώτου-Χουλιαράκη, και, όπου χρειάζεται, υπό την άμεση δική του παρέμβαση, προσφέρει επαρκέστατες διευκολύνσεις. Εχει βεβαίως τις αγωνίες του: η ευρωπαϊκή ηγεσία δεν έχει ακόμη καταλήξει πόσο πρέπει να βιαστεί στη μετατροπή του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθεροποίησης (ESM) σε Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο (EMF). Θα χρειαστεί πρώτα να απαντηθεί το απλό ερώτημα: «Τι θα εποπτεύει το ΕΝΤ, όταν θα έχει τελειώσει το μνημόνιο;».
Φαίνεται πάντως πως μέχρις ότου λυθεί το «υπαρξιακό» αυτό θέμα, ο κ. Τσίπρας έχει κερδίσει πόντους στο εξής: τα εργασιακά και, κυρίως, όσα αφορούν το συνδικαλιστικό κατεστημένο θα μπουν σε διαδικασία backtracking, επιστροφής δηλαδή στα παλαιά πρότυπα και ισορροπίες. Ο κ. Τσίπρας θεωρεί ότι αυτό είναι το ελάχιστο που θα ήθελε να προσφέρει στον βωμό της κομματικής ομόνοιας.