Ισως το πιο ακραίο δείγμα διοικητικής αδυναμίας του μεταπολιτευτικού κράτους αποτέλεσε η λειτουργία των τηλεοπτικών καναλιών. Επί 27 έτη, οι σταθμοί λειτουργούσαν είτε με προσωρινές άδειες είτε χωρίς άδειες. Το τελευταίο συνέβη κυρίως μετά το 2015, όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, για να εκβιάσει πολιτικά τη διενέργεια αδειοδότησης, δεν ανανέωσε τις προσωρινές άδειες.
Η συνέχεια γνωστή, αφού η διαδικασία που επελέγη κρίθηκε αντισυνταγματική στο ΣτΕ. Σήμερα, που η κυβέρνηση «κόπτεται μετά μανίας» να αποδώσει δικαιοσύνη, η διαδικασία αδειοδότησης είναι περιττή, αφού οι τηλεοπτικές επιχειρήσεις δεν απασχολούν πλέον τους σπάνιους πόρους που λέγονται συχνότητες. Αντίθετα, η εξέλιξη της τεχνολογίας ανάγκασε τα κανάλια να μεταδίδουν «συντεταγμένα» το περιεχόμενό τους, μέσω ενός εκτεταμένου, πλήρους και νόμιμα αδειοδοτημένου δικτύου (Digea).
Οπως και να έχει, η κυβέρνηση ετοιμάζεται εκδικητικά να διορθώσει ένα λάθος δεκαετιών με ένα νέο λάθος, που είναι η υπερφορολόγηση. Το αρχικό τίμημα που όρισε, σε συνεργασία με το ΕΣΡ, ανέρχεται σε 250 εκατ. ευρώ που θα καταβληθεί σε δέκα έτη. Στην πράξη, το τίμημα αυτό συνιστά σε ετήσια βάση μια φορολογία επί των εσόδων της τάξης του 10%.
Αν σε αυτό προστεθεί και ο φόρος 20% επί των εσόδων που ήδη καταβάλλουν οι τηλεοπτικές επιχειρήσεις, για την επόμενη δεκαετία, θα βαρύνονται με φόρο επί των εσόδων τους 30%. Τέτοιους συντελεστές φορολογίας συναντά κάποιος μόνο στα τυχερά παίγνια και ως συνέπεια, το διοικητικό αυτό μέτρο είτε δεν θα υλοποιηθεί είτε θα δημιουργήσει σειρά «κουφαριών» στην ελληνική τηλεόραση.