Κύριε διευθυντά
Πώς θα μας φαινόταν αν κάποιος μας έλεγε ότι κάποτε θα έρθει καιρός που θα μαθαίνουμε και θα χρησιμοποιούμε ως επίσημη γλώσσα τα αγγλικά, τα δε ελληνικά θα τα μιλάμε κατ’ οίκον, όπως μιλάνε (ή μάλλον μιλούσαν) τα αρβανίτικα στην Κούλουρη; Απίθανο; Και όμως προς τα εκεί βαδίζουμε. Απίθανο φαινόταν και σε μένα, όταν, ως μαθητής, μάθαινα γαλλικά, ότι η ωραία αυτή γλώσσα θα εκτοπιζόταν από τα αγγλικά, μια γλώσσα που ο Σαίξπηρ (όχι Σέξ(!)πιρ) την έκανε γλώσσα της προκοπής μόλις 400 χρόνια πριν. Η παγκοσμιοποίηση, βλέπετε, χρειαζόταν μια lingua franca.
Δεν αμφισβητεί κανείς την αναγκαιότητα – ανάγκα και θεοί πείθονται. Ως και ο κ. Τσίπρας αναγκάστηκε να μάθει αγγλικά, όντας ήδη πρωθυπουργός – ως μαθητής δεν ευκαιρούσε! Αλλά ποια ανάγκη, παρακαλώ, υπαγορεύει τη χρήση της αγγλικής π.χ. στη διαφήμιση; Σε ποιο κοινό απευθύνονται, όταν οι περισσότεροι Ελληνες δεν σκαμπάζουν αγγλικά; Σιγά σιγά με τον καιρό θα μάθουν, θα μας πουν. Ε, αυτό λέω κι εγώ. Κάποτε θα μιλάμε όλοι αγγλικά, οπότε ποιος ο λόγος να μιλάμε ελληνικά; Το πολύ πολύ ως ξένη γλώσσα. Εάν κάποιοι ενοχλούμεθα, θα μας περάσει. Εν τω μεταξύ, προς επιβεβαίωση ή διάψευση (ευκταία) των λεχθέντων, καλά θα κάναμε να ρωτήσουμε τον σοφό εκείνο Γερμανό ερευνητή, αν μεταξύ των υπό εξαφάνιση γλωσσών συγκαταλέγεται και η ελληνική.
Ιωαννης Αθ. Μακρης, Καστέλλια Παρνασσίδος