Η απόφαση για τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα που φιλοδοξεί να εκφράσει το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, προτείνοντας ριζικές τομές και μεταρρυθμίσεις στον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας, οφείλει να γίνεται με τη σοβαρότητα που αρμόζει σε ένα τέτοιο εγχείρημα.
Στη μακρά –παραπάνω από όσο χρειάζεται και αντέχεται– πορεία για τη διευθέτηση των διαδικαστικών ζητημάτων, έγιναν σοβαρά λάθη. Παλιά ελαττώματα επανήλθαν στο προσκήνιο και υπονομεύουν τις ελπίδες για το καλύτερο «αύριο». Δεν πείθουμε ότι έχουμε αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, ούτε καθένας μόνος του ούτε βέβαια όλοι μαζί. Ουσιαστική προϋπόθεση για να διευρύνει ο «υπό κατασκευήν» φορέας την επιρροή του σε αξιόλογο τμήμα της κοινωνίας, είναι να επικεντρωθούμε στην πρότασή μας για τη διακυβέρνηση. Να ξανασυστηθούμε στον πολίτη θετικά και με στιβαρό προγραμματικό λόγο. Εχουμε απέναντί μας μια κυβέρνηση που συζητάει μόνο όσα δεν έχει ήδη κάνει μούσκεμα, και μονίμως εκτρέπει την ατζέντα προς κάθε είδους επικοινωνιακές φούσκες και μια αξιωματική αντιπολίτευση, φιλοπρόοδη στα εύκολα λόγια, αλλά αμήχανη και δειλή κάθε φορά που οι συνθήκες την υποχρεώνουν να αναμετρηθεί με το παρελθόν και τα βαρίδια της. Μπροστά μας ανοίγεται ο μεγάλος χώρος της σωφροσύνης, της κοινής λογικής, των συγκλίσεων κι ένας ολόκληρος κόσμος που διψάει να ακούσει μια στέρεη πρόταση διακυβέρνησης της χώρας, που θα την ξεκολλήσει από τον βάλτο των μνημονίων και της ανέχειας. Μέχρι τώρα, παρά τις επιμέρους παρεμβάσεις και τοποθετήσεις σε καίρια θέματα, η επίγευση που αφήνει η δραστηριότητά μας είναι άνοστη. Επόμενο, αφού έχουμε εξαντληθεί στο πώς θα εκλεγεί και ποιος, αφήνοντας απόσταση ασφαλείας από το ουσιαστικό ερώτημα, δηλαδή τι θέλουμε να κάνουμε.
Υπάρχει έλλειμμα καθαρού λόγου –ίσως με λίγες εξαιρέσεις το τελευταίο διάστημα– και αυτό μοιραία ωθεί την κοινωνία να αντιμετωπίζει το όλο εγχείρημα χλιαρά. Πρέπει να το πιστέψουμε για να μας πιστέψουν. Ας ξεκινήσουμε επιτέλους μπαίνοντας κατευθείαν στα βαθιά. Ας ξεκαθαρίσουμε και μετά ας πιστέψουμε κι ας βροντοφωνάξουμε τον λόγο της ύπαρξης του νέου φορέα, την ανάγκη να δημιουργηθεί και να προκόψει. Και βέβαια, ο λόγος αυτός δεν αρκεί να είναι η περισυλλογή και ο επαναπατρισμός πρώην ψηφοφόρων μας που ξενιτεύτηκαν επ’ αριστερά για να καζαντίσουν στο σύμπαν της χρυσής φούσκας που τους έταξε ο ΣΥΡΙΖΑ. Εξίσου δεν αποτελεί σοβαρό λόγο ύπαρξης του νέου φορέα το να πάψουμε να είμαστε σκορποχώρι, ούτε το να συστεγαστούμε με όσους ετερόκλητους βρούμε μπροστά μας προς νομή της εξουσίας. Είναι ένα ντεμοντέ, φθαρμένο πανωφόρι, ένα κουρέλι που καθημερινά κλωτσάει από δω κι από κει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Χρειαζόμαστε κάτι σοβαρότερο, καλύτερο που να ενισχύει την ενότητα και μέχρι στιγμής δεν πείθουμε ότι το έχουμε. Φανταστείτε ότι μέχρι κι ο κ. Τσίπρας βρήκε χώρο να περιφέρεται και να αυτοσυστήνεται ως η σύγχρονη εκδοχή ηγέτη της Κεντροαριστεράς! Η ευθύνη είναι μεγάλη και κοινή για όλους μας, όχι μόνο για τους υποψήφιους αρχηγούς. Η ένωση σε έναν ενιαίο φορέα των κομμάτων και ομάδων που συμμετέχουν στο εγχείρημα, όπως και το να έχει ο φορέας αυτός κοινή γλώσσα, κοινό όραμα και συγκεκριμένη πρόταση, είναι απαράβατες προϋποθέσεις της ύπαρξής μας. Ειδικά αυτή την περίοδο της αναμέτρησης, ας θυμόμαστε ότι ήδη από τώρα χτίζεται λιθαράκι λιθαράκι η αυριανή ενότητα. Οι προσωπικές αντιπαραθέσεις, η προσπάθεια για προσωπική προβολή πατώντας πάνω σε συνυποψηφίους, όσο κι αν δίνει εικόνα υπεροχής για το υπόλοιπο της μέρας, από την επόμενη κιόλας ημέρα θα στείλει τον λογαριασμό. Ας μην την ξαναπατήσουμε με τον ίδιο τρόπο.
ΥΓ. Θυμάστε τι έγραφε πάνω στο παραπέτασμα που έκρυβε τα μπάζα όσο γινόταν η ανακαίνιση; «Ζητούμε συγγνώμη. Η αναστάτωση θα είναι για λίγο, αλλά το έργο θα μείνει για τις επόμενες γενιές». Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε κι εμείς τώρα που εγκυμονείται ο νέος πολιτικός φορέας. Για την όποια αναστάτωση θα δημιουργήσουμε αυτή την περίοδο με ανακατατάξεις, διαφοροποιήσεις, αποκαθηλώσεις κ.ο.κ., είναι βέβαιο ότι θα έχουμε την κατανόηση των πολιτών. Εκείνο που δεν θα μας συγχωρήσουν ποτέ θα είναι η αποτυχία, η διασπάθιση της τελευταίας ελπίδας τους, και η εμπλοκή τους σε ένα έργο που δεν θα έχει να προσφέρει τίποτε στις επόμενες γενιές.
* Η κ. Χαρά Κεφαλίδου είναι βουλευτής Δράμας της Δημοκρατικής Συμπαράταξης.