Με κάθε λίστα τύπου Λαγκάρντ και με κάθε νέα παρτίδα «papers» που φέρνει στο φως η κοπιώδης αλλά και επικίνδυνη δημοσιογραφική έρευνα, όπως τα «Panama Papers» και τώρα τα «Paradise Papers», καλούμαστε να ξανασυλλαβίσουμε και να ξανααποστηθίσουμε την αλφαβήτα του βίου. Οσο κι αν μας δυσαρεστεί, η αλφαβήτα αυτή είναι ένα δυσαγγέλιο το οποίο εξηγεί τη μοίρα μιας ανθρωπότητας που προοδεύει σε αρκετούς τομείς, μένει ωστόσο ακίνητη, λιμνασμένη, αρχαϊκή σε άλλους τόσους.
Τα κεφάλαια του αναποδογυρισμένου ευαγγελίου είναι λίγα και λιγόλογα. Κεφάλαιο πρώτο: «Ολοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, μόνο που αυτό η ίδια η ιστορία το έχει χαρακτηρίσει Δόγμα Μυνχάουζεν». Δεύτερο: «Μια χαρά μπορείς να δουλεύεις και τον θεό, όποιον θεό, και τον Μαμωνά, αρκεί να μεριμνάς για τις προμήθειές σου σε φαρισαϊσμό». Τρίτο: «Σωστό είναι ότι οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα, απλώς στη θέση των προλεταρίων να τεθεί το κεφάλαιο». Τέταρτο: «Πόσοι οι νόμοι; Οσα και τα παράθυρά τους. Με τι μοιάζουν; Με ιστό αράχνης».
Τα «Paradise Papers» αποκαλύπτουν ένα τμήμα από το πλανητικό δίκτυο της νομότυπης ανομίας και της ανηθικότητας των ισχυρών: 13,4 εκατομμύρια έγγραφα, εκατοντάδες βαριά ονόματα της πολιτικής, των επιχειρήσεων, του θεάματος, 8 τρισεκατομμύρια ευρώ παρκαρισμένα στις Νήσους Κέιμαν, στις Βερμούδες, στην Αντίγκουα… Να πούμε ότι τα μισά είναι του οργανωμένου εγκλήματος, από το εμπόριο ναρκωτικών και όπλων; Τα υπόλοιπα όμως είναι σε ποικιλότροπα καλυμμένους λογαριασμούς χρηστών πολιτών, χρηστότατων πολιτικών και κολοσσών της αγοράς, που δεν παραλείπουν να κάνουν μια ευεργεσία κάθε τόσο. Τα ποσά αυτά δεν φορολογήθηκαν εκεί όπου προέκυψαν ως κέρδος, αφού ξεγέλασαν τις φορολογικές και διωκτικές αρχές, με το κόλπο των οφσόρ, που ως γνωστόν δεν έχει αφήσει ασυγκίνητους και κάμποσους συμπατριώτες μας, οι οποίοι, φιλοπερίεργοι και φιλομαθείς, και κυρίως διεθνιστές, γεύτηκαν και αυτοί τις χάρες των παραδεισένιων νησιών του πλανήτη, μετά τις ελβετικές απολαύσεις. Η Ελλάδα της κρίσης δεν μπορεί παρά να οφείλει ευγνωμοσύνη στον πατριωτισμό τους.
Πώς θα ήταν η οικονομία των ΗΠΑ, της Αγγλίας, της Κίνας, της Ελλάδας –τα νοσοκομεία τους, τα σχολεία, οι δρόμοι, τα γήπεδα– αν τα ιλιγγιώδη ποσά φορολογούνταν στη χώρα όπου αποκτήθηκαν, όπως φορολογείται ο μισθός των εργαζομένων και τα έσοδα των μικρομεσαίων, οι οποίοι αδυνατούν και να ονειρευτούν έναν επίγειο παράδεισο και μόνο στον μεταθανάτιο μπορούν να υπολογίζουν; Το ερώτημα έχει νόημα. Αλλά σε έναν άλλον κόσμο.