Την Πέμπτη 9 Νοεμβρίου ξεκινά μια σειρά τεσσάρων σεμιναρίων γύρω από το θέμα «Η επικαιρότητα της τραγικής σκέψης» με τον συγγραφέα Τάκη Θεοδωρόπουλο, στην Πύρνα στην Κηφισιά. Επονται 16, 30 Νοεμβρίου και 7 Δεκεμβρίου. (ώρα 18:00). «Τραγωδία», «τραγικός», λέξεις που πνίγονται στην κοινοτοπία του λυρισμού της καθημερινότητας. Ό,τι δυσάρεστο ανακηρύσσεται σε «τραγωδία», απ’ την οικονομική κρίση ως τον τελευταίο κυκλώνα και την πιο πρόσφατη σφαγή των τζιχαντιστών.
«Κι όμως η τραγική σκέψη στον σημερινό κόσμο ξεπερνά τις μορφές που την μετέφεραν σε τόσους αιώνες πολιτισμού. Γεννήθηκε στην Αθήνα, στα τέλη του 6ου αιώνα π. Χ., πέθανε μαζί με την αθηναϊκή δημοκρατία, και ξαναγεννήθηκε στα χρόνια της Αναγέννησης με τον Σαίξπηρ, άνθισε στην Ισπανία του Λόπε ντε Βέγκα, στην Γαλλία του Ρακίνα και του Κορνέϊγ και έκτοτε δεν έχει πάψει να στοιχειώνει το ανθρώπινο σύμπαν. Ο τίτλος της ομιλίας του Καμύ στο Πανεπιστήμιο Αθηνών το 1955 είναι “Για το μέλλον της τραγωδίας”. Το μέλλον που έβλεπε ο Καμύ το 1955 είναι το δικό μας παρόν, λέει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος.
«Το παρόν ενός κόσμου που πιστεύει ότι έχει κλείσει τους λογαριασμούς του με το παρελθόν του και είναι καταδικασμένος να προοδεύει σ’ ένα μέλλον χωρίς όρια. Το διασφαλίζει η τεχνολογία και η παραγωγή πλούτου. Ομως ο 21ος αιώνας ξεκίνησε υπενθυμίζοντάς μας ότι όχι μόνον δεν τέλειωσε η Ιστορία, όπως διακήρυξε ο Φουκουγιάμα, αλλά οι απωθημένοι αρχαϊσμοί της ξεπηδούν ανάμεσά μας για να μας υπενθυμίσουν ότι δεν μας φτάνει ούτε ο ορθός λόγος, ούτε η οικονομική ευμάρεια για να τους διαχειρισθούμε. Σαν τις Ερινύες, τις αρχαίες θεές στην Ορέστεια του Αισχύλου διεκδικούν το μερίδιο της ανισορροπίας και υπενθυμίζουν ότι οι ανθρώπινες κοινωνίες δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς τον φόβο.
Μετά την κατάρρευση των καθεδρικών ναών της Ιδεολογίας που διαχειρίσθηκαν την φρίκη του Εικοστού Αιώνα, η τραγική σκέψη, η αντίληψη ενός ανθρώπινου σύμπαντος καταδικασμένου να παλεύει με τις αντιθέσεις του, πάλη που κρατάει ζωντανό το αίτημα της ελευθερίας είναι πιο επίκαιρη παρά ποτέ. Γέννημα του ευρωπαϊκού πολιτισμού μόνον αυτή μπορεί να σταθεί όρθια απέναντι στην Ισλαμική Θεοκρατία. Γι’ αυτήν το ανθρώπινο σύμπαν είναι διχασμένο, τροφοδοτείται από τις αντιθέσεις του, είναι καταδικασμένο να πιστεύει στις δυνάμεις του, όπως και σε δυνάμεις που το υπερβαίνουν, και δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με τους όρους της μονοσήμαντης ύπαρξης του homo economicus, σύγχρονη εκδοχή του homo theologicus».