Αρκεί να αποκτήσεις παιδί και ξαφνικά αρχίζεις να τα βλέπεις παντού: Εικαστικά εργαστήρια για καλλιτέχνες ύψους 80 εκατοστών. Θεατρικές παραστάσεις για βρέφη. Μαθήματα χορού για νήπια που μόλις έμαθαν να περπατάνε. Γιόγκα για μαμάδες με νεογέννητα. Η λίστα είναι ατελείωτη, και όσοι γονείς καταφέρνουν να μπλοκάρουν από το οπτικό τους πεδίο τις αφίσες, τις ταμπέλες και τις σχετικές αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα δυσκολεύονται περισσότερο να αποφύγουν τους κατά τ’ άλλα καλοπροαίρετους φίλους και συναδέλφους, που κάνουν ό,τι μπορούν για να τους γεμίσουν ενοχές. «Δέκα μηνών κι ακόμη δεν έχει πάει στο θέατρο;» – «Θα κλείσει τα δύο και δεν έχει ξεκινήσει μουσική;». Πρόκειται, προφανώς, για τους ίδιους ανθρώπους που σε λίγα χρόνια θα παραπονιούνται ότι περνούν όλες τις μη εργάσιμες ώρες τους και ξοδεύουν ένα σημαντικό κομμάτι του μισθού τους στα μαθήματα κιθάρας, τένις, χορού, ιστιοπλοΐας κ.ο.κ. Στο μεταξύ, τα παιδιά τους θα ονειρεύονται πότε θα τελειώσουν το σχολείο, θα μπουν στο πανεπιστήμιο και θα μπορούν, επιτέλους, να μην κάνουν απολύτως τίποτα.
Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι τα παιδιά χρειάζονται ερεθίσματα και η πρώιμη έκθεση στην τέχνη ή στον αθλητισμό συμβάλλει στην ανάπτυξη της δημιουργικότητάς τους και θέτει τα θεμέλια για έναν σωστό τρόπο ζωής. Αλλά τι σημαίνει «ερέθισμα» για ένα μωρό που δεν έχει πει την πρώτη του λέξη; Γιατί χρειάζεται ένα δίχρονο να μάθει να ζωγραφίζει ή να χορεύει με έναν συγκεκριμένο τρόπο, αφού τα καταφέρνει μια χαρά από μόνο του; Και ποιος αναπτύσσει περισσότερο τη δημιουργικότητά του, ένα πιτσιρίκι μονίμως απασχολημένο σε «δημιουργικές» δραστηριότητες ή εκείνο που αφήνεται να πλήξει τόσο, ώστε η φαντασία του να αρχίσει να γεμίζει τις «κενές» ώρες με εικόνες και ιστορίες;