Μήπως ο κ. Εμμανουήλ Γιακουμάκης, ο πρύτανης του ΟΠΑ, είναι λίγο υπερβολικός; Δεν εννοώ ως προς τις συγκεκριμένες καταγγελίες του, σχετικά με την κατάσταση του πανεπιστημίου. Είναι γνωστές και παλιές οι στενές σχέσεις του ιδρύματος με την τοπική πιάτσα των ναρκομανών, αλλά και με το παρεμπόριο των «μαϊμούδων»· σχέσεις που αναπτύχθηκαν χάρη στην κάλυψη των αναρχικών, οι οποίοι πρώτοι πάτησαν πόδι εκεί. Εννοώ, απλώς, ότι η ευαισθησία του, αν και ευπρόσδεκτη, είναι κάπως όψιμη. Eρχεται αφού πρώτα αγνόησε τον ξυλοδαρμό ενός αναπήρου από αναρχικούς μέσα στο ίδρυμα και, ύστερα, έδειξε να ενοχλείται όταν κάποιοι αναιδείς τόλμησαν να επισημάνουν τις ευθύνες του. Η ευαισθησία του δίνει μάλλον την εντύπωση μιας προσπάθειας για υπεραναπλήρωση. Εν πάση περιπτώσει, ευπρόσδεκτη. Καιρός ήταν να αντιληφθούν κάποτε οι πανεπιστημιακές αρχές του ΟΠΑ ότι η άκρα εξαθλίωση των χώρων του ιδρύματος ακυρώνει τους σκοπούς για τους οποίους υποτίθεται ότι υπάρχει.
Με την ευκαιρία αυτή, όμως, θέλω να προτείνω στον κ. πρύτανη, με όλο τον σεβασμό, μια διαφορετική, μια «ζεν» προσέγγιση στο θέμα του. Iσως, τολμώ να πω, θα έπρεπε να δοκιμάσει να δει την κατάσταση, στην οποία έχουν περιέλθει οι χώροι του ιδρύματος, μέσα από την ποιητική ματιά του Γιώργου του Καμίνη. Μια ματιά που μεταμορφώνει την πραγματικότητα με τη δύναμη του υπερβατικού λόγου! Μια ματιά που μας απελευθερώνει από τα δεσμά του παλιού κόσμου «της μικροαστικής ευπρέπειας των νεογιάπηδων» και ανοίγει το πνεύμα και την καρδιά για να δεχθούμε τον νέο κόσμο των σύγχρονων μεγαλουπόλεων!
Ας αφήσει, κατ’ αρχάς, το βλέμμα ο κ. πρύτανης να απλωθεί στην πόλη πέρα από το κτίριο του πανεπιστημίου και θα δει, όπως το είπε ο ποιητής στην προεκλογική ομιλία του, μια «πόλη ζωντανή, ανθρώπινη, πολύχρωμη και ενδιαφέρουσα. Είναι πόλη που αποπνέει δημοκρατία κι αλληλεγγύη. Σε ανθρώπινη κλίμακα και μέτρο. Ο νέος κόσμος είναι οι μεγαλουπόλεις του. Εδώ γεννιέται το νέο, εδώ το χωνευτήρι των πολιτισμών, εδώ η παραβατικότητα, αλλά και η ορμή, η δημιουργία που θέλει τόλμη, η φαντασία που θέλει ελευθερία». Θα δει, επίσης, ότι «σε αυτόν τον καινούργιο κόσμο της νέας εποχής, η Αθήνα μετέχει, συμμετέχει και κερδίζει. Τη συζητούν, τη μιμούνται, τη βραβεύουν για την καινοτομία της, την προτείνουν σαν τουριστικό προορισμό για τη ζωντάνια και την αισθητική ποικιλία του χώρου της».
Και τότε, αφού θα τα έχει δει αυτά, θα ενώσει τη φωνή του με εκείνη του δημάρχου: Ναι! Η παλιά ΑΣΟΕΕ (νυν ΟΠΑ), όπως και η Αθήνα που την περιβάλλει, «δεν είναι καρτ ποστάλ. Ατσαλάκωτη, αρωματική και επιτηδευμένη. Δεν έχει μικροαστική ευπρέπεια, δεν έχει τον αποστειρωμένο καθωσπρεπισμό των νεογιάπηδων. Δείχνει τα σημάδια της νέας της ταυτότητας. Που σήκωσε κεφάλι! Δεν ντρέπεται πια για το τι είναι! Κι ας έχει εικόνες που μας πληγώνουν. Κι ας έχει ανθρώπους απελπισμένους, άστεγους κι ας έχει σκοτάδι. Κι ας μην είναι η πιο καθαρή, φωτισμένη και λαμπερή». Από πλευράς μου, να προσθέσω ένα Χάρε Κρίσνα· νομίζω ότι ταιριάζει…
Πολακίζει
Πρώτα απ’ όλα, ας παραδεχθούμε ότι ξεκινάμε από μία γραφικότητα. Μπορεί να συμφωνώ απολύτως με τα ιδανικά που αναφέρονται στο επίμαχο κείμενο που μοιράζεται στους νέους φοιτητές του ΠΑΜΑΚ. Oμως η μορφή όρκου την οποία έχει το κείμενο, το ότι μοιράζεται στους νέους φοιτητές σε φέιγ βολάν (αν κατάλαβα σωστά) και η γενική τσαπατσουλιά της τελετουργίας δίνουν στην όλη πρωτοβουλία τον χαρακτήρα της γραφικότητας.
Ως εδώ είναι κάτι που μπορείς να το περιμένεις να συμβεί στον Υπαρκτό Ελληνισμό. Το ανήκουστο, όμως, ήταν η απόφαση του υπουργού Παιδείας να παρέμβει και, πολύ περισσότερο, ο τρόπος και το ύφος της παρέμβασης. Διότι η χυδαιότητα της υπουργικής παρέμβασης επισκίασε τελείως τη γραφικότητα της Πρυτανείας του ΠΑΜΑΚ. Oπως ένας οδηγός που απασφαλίζει στο μποτιλιάρισμα και βγαίνει για να πλακωθεί με έναν άλλο οδηγό, παρομοίως ο Κώστας Γαβρόγλου κατέβηκε από το βάθρο του υπουργού και μεταμορφώθηκε σε Πολάκη για να ξεκατινιαστεί με τον πρύτανη του ΠΑΜΑΚ. Ανακοίνωση υπουργού, σε τέτοιο κατινίστικο ύφος και μάλιστα για ένα θέμα στην καλύτερη περίπτωση δευτερεύον, εκθέτει σοβαρά τον υπουργό και κανέναν άλλο. Τον δείχνει να βρίσκεται σε απελπιστική αδυναμία.
Προφανώς, αυτή η αδυναμία να συνετίσει τον πρύτανη με διοικητικά μέσα, έκανε τον Κ. Γαβρόγλου να εκδώσει την ντροπιαστική για τον ίδιο ανακοίνωση εναντίον του πρύτανη. Eχασε τον έλεγχο της απελπισίας του – γιατί τέτοιο δηλητήριο μόνο η απελπισία το προκαλεί. Τι να έκανε; Δεν υπήρχε διαθέσιμο «ένα ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα», ώστε να συνετίσει τον πρύτανη· οπότε ο Γαβρόγλου βγήκε στο παράθυρο και έμπηξε τις τσιρίδες. Aνθρωπος είναι – όχι μόνο καρτούν. Iσως συνέδραμαν και άλλοι λόγοι· λ.χ., ως λενινιστής με σταλινικές τάσεις, θα επηρεάστηκε από την εκατονταετηρίδα του πραξικοπήματος των Μπολσεβίκων. Τα μνημόσυνα, όσο να ’ναι, δεν ελαφραίνουν τη διάθεση…