Made in America

3' 55" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Από το τέλος της δεκαετίας του 1920 και για περισσότερα από τριάντα χρόνια, πίσω από πολλές μεγάλες στιγμές του Χόλιγουντ εμφανίζεται αυτός ο άνθρωπος με το λεπτό μουστάκι και το ζωηρό βλέμμα, ο οποίος σε εκατοντάδες φωτογραφίες έχει πάντα το ίδιο πλατύ χαμόγελο, σαν να επιδιώκει να επιδείξει την άριστη οδοντοστοιχία του και το γεγονός ότι δικαιωματικά βρίσκεται στο επίκεντρο του χώρου του θεάματος. Είναι ο Τζακ Γουόρνερ, ο μικρότερος και πιο δραστήριος από τα τέσσερα αδέλφια, τα οποία συστήνοντας τη Warner Bros δημιούργησαν ένα μεγάλο κεφάλαιο για τον αμερικανικό κινηματογράφο. 

Ο Ντέιβιντ Τόμπσον, ιστορικός του σινεμά, αφηγείται την πορεία των αδελφών στο βιβλίο του «Warner Bros: The Making of an American Movie Studio» (Yale University Press), το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα στις ΗΠΑ. Από τις σελίδες του ξεφυτρώνουν δεκάδες ιστορίες για τη χρυσή εποχή του Χόλιγουντ, αλλά και για το πώς μια φτωχή οικογένεια Πολωνοεβραίων μεταναστών, που έφτασε στις Ηνωμένες Πολιτείες στο τέλος της δεκαετίας του 1880 και εξασφάλιζε τα προς το ζην επιδιορθώνοντας παπούτσια, κατάφερε να ζήσει το αμερικανικό όνειρο κερδίζοντας εκατομμύρια δολάρια και διασκεδάζοντας παρέα με τους μεγάλους σταρ του σινεμά. 

«Η Warner Bros μάς βοήθησε να δούμε ότι ίσως πράγματι υπάρχει το αμερικανικό όνειρο, ένα μείγμα πατριωτισμού και δημοσιότητας, και ότι ήταν διαθέσιμο και για τους Πολωνούς, τους Ισπανούς, τους Βρετανούς και τους Κινέζους», γράφει ο Τόμπσον, ο οποίος σχολιάζει ότι ο Χάρι, ο Άλμπερτ, ο Σαμ και ο Τζακ ήταν «παραμυθάδες που δραματοποίησαν τη ζωτικότητα της αστάθειας και του μετασχηματισμού». 

Τις τελευταίες μέρες του 1903 ο Σαμ Γουόρνερ εμφανίστηκε στο σπίτι με ένα κινητοσκόπιο. Είναι άγνωστο πώς κατάφερε να αποκτήσει μια τόσο ακριβή μηχανή προβολής, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Η οικογένεια συγκεντρώθηκε στο σαλόνι για να παρακολουθήσει τη «Μεγάλη ληστεία στο τρένο» και παρά το ότι το κινητοσκόπιο κολλούσε συνεχώς, η εμπειρία ήταν μοναδική. Για τα τέσσερα αγόρια της οικογένειας το σινεμά άρχισε να σημαίνει κάτι. Άρχισαν να οργανώνουν προβολές και αργότερα απέκτησαν τη δική τους αίθουσα. Με πολύ αργά βήματα ξεκίνησαν να χρηματοδοτούν ταινίες, με πρώτη το «My Four Years in Germany» το 1918.

Βέβαια η ημερομηνία που κυκλώνει κανείς στην ιστορία των αδελφών Γουόρνερ είναι η 6η Οκτωβρίου 1927, η ημέρα δηλαδή της πρεμιέρας της ταινίας τους «Ο τραγουδιστής της τζαζ»: ο πρωταγωνιστής, Αλ Τζόλσον, λέει την ατάκα «Περιμένετε ένα λεπτό, δεν έχετε δει τίποτα ακόμα» και ανοίγει έτσι το κεφάλαιο που λέγεται ομιλών κινηματογράφος. Ήταν μια θριαμβευτική στιγμή την οποία όμως οι αδελφοί Γουόρνερ δεν έζησαν από κοντά. Η παρουσία τους στην πρεμιέρα δεν ήταν δυνατή, καθώς λίγες ώρες νωρίτερα ο Σαμ είχε υποκύψει σε νοσοκομείο του Λος Άντζελες από βαριά πνευμονία. Ο Τζακ σχολίασε ότι αυτό που «σκότωσε» τον αδελφό του ήταν ο «Τραγουδιστής της τζαζ», αναφερόμενος στη σκληρή δουλειά που είχε καταβάλει για να δημιουργηθεί η ταινία την οποία τραγικά δεν πρόλαβε να παρακολουθήσει. 

Ο θάνατος του Σαμ συνέπεσε με την εκτόξευση της Warner, αλλά επίσης αποτέλεσε την αλλαγή των ισορροπιών ανάμεσα στα αδέλφια, με τον Τζακ να γίνεται πλέον το πρόσωπο της εταιρείας, αναπτύσσοντας ειδικά με τον Χάρι μια πολυετή κόντρα.  

Με τον μικρό αδελφό επικεφαλής, η Warner Bros κυριαρχεί επιμένοντας στην επιτυχημένη συνταγή των μιούζικαλ («42nd Street», «The Βroadway melody» κ.ά.), πριν στραφεί στις γκανγκστερικές περιπέτειες με τις οποίες το όνομά της συνδέθηκε τα χρόνια εκείνα: «Little Caesar», «The Public Enemy», «I am a Fugitive from a Chain Gang» κ.ά. Το 1937 ήρθε το πρώτο Όσκαρ καλύτερης ταινίας για το «The life of Emile Zola» και ακόμα ένα το 1942 με την «Καζαμπλάνκα». Παρά βέβαια την κοινωνική ευαισθησία των ταινιών της εταιρείας και τη φήμη του «πιο αριστερού στούντιο εκτός Σοβιετικής Ένωσης», ο Τζακ είχε μια πολύ διαφορετική φιλοσοφία: ήταν ρεπουμπλικάνος και φανατικός αντικομμουνιστής, και μάλιστα το 1947 κατέθεσε στην επιτροπή αντιαμερικανικών υποθέσεων του Τζόσεφ Μακάρθι, καταστρέφοντας την καριέρα δεκάδων σεναριογράφων. 

Ο Τόμπσον αναγνωρίζει τη χαρισματική προσωπικότητα του Τζακ και τον χαρακτηρίζει «ακαταμάχητο», έναν σπουδαίο σόουμαν, αλλά παράλληλα τον περιγράφει ως εγωμανή, εκδικητικό και αδίστακτο. Οι μεγάλοι σταρ που φιλοξενήθηκαν ή και αναδείχτηκαν στα στούντιο της Warner συνήθως κατέληγαν να συγκρουστούν μαζί του – η Μπέτι Ντέιβις κινήθηκε νομικά για να λύσει το συμβόλαιό της και ο Μπόγκαρτ δεν άντεχε την παρουσία του. Ο Τόμπσον μοιάζει να απορεί που η Τζόαν Μπλόντελ συμπαθούσε τον Τζακ, καθώς φαίνεται ότι ήταν η μόνη. 

Εν τω μεταξύ, αν και το βιβλίο γράφτηκε πριν από το σκάνδαλο Γουάινσταϊν, περιέχει ένα σχόλιο πολύ σχετικό: «Όπως το έβλεπε ο Τζακ αλλά και άλλοι ισχυροί άνδρες του Χόλιγουντ, το να εκμεταλλεύεσαι τις όμορφες γυναίκες που προσπαθούσαν να μπουν στον χώρο του κινηματογράφου ήταν κάτι προφανές, κάτι αναμενόμενο». Υπονοείται ότι οι «κατακτήσεις» του υπήρξαν αναρίθμητες. Τα απογευματινά του ραντεβού στο γραφείο του γίνονταν εν γνώσει της συζύγου του Αν, ενώ αποτελούσαν μόνιμο πεδίο αντιπαράθεσης με τον πιο ηθικό μεγάλο του αδελφό, Χάρι. 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή