Μαρέβα Γκραμπόφσκι
Η «τέχνη» της επανάληψης
Η Ν.Δ. είχε ήδη αρχίσει να καταστρώνει μια ατζέντα που ξεπερνούσε την αντιπολιτευτική καταγγελία. Παρουσίαζε, ας πούμε, κομμάτι κομμάτι τη δική της εναλλακτική για τη μετατσιπρική Ελλάδα, σε προσυνέδρια με σκηνικό TEDx. Με την αναζωπύρωση της σκανδαλοθηρίας, η κυβέρνηση στερεί από τη Ν.Δ. τη δυνατότητα να δώσει την έμφαση στο θετικό της αφήγημα. Την αναγκάζει να ανασύρει από το συρτάρι τους φακέλους που προσπέρασε και να ακολουθήσει κι εκείνη τη μέθοδο της επαναληπτικής, εξοντωτικής καταγγελίας.
Μπορεί αυτού του είδους η πόλωση να οδηγεί τη δημόσια συζήτηση εκτός θέματος. Αλλά η Ν.Δ. δεν έχει άλλη άμυνα. Στον καιρό των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, η πολιτική δεν μπορεί να είναι TEDx.
Δημήτρης Κουφοντίνας
Κάτι ξοφλημένες κάννες
Η απορία θα ήταν θεμιτή αν η υπόθεση είχε αφεθεί όντως να ξοφλήσει. Εγκάθειρκτη και παρωχημένη, η μεταπολιτευτική τρομοκρατία βρήκε μια δεύτερη μήτρα τον Δεκέμβριο του 2008. Στρατολόγησε στο πεζοδρόμιο μια γενιά, στην οποία ανήκουν όλοι οι συλληφθέντες τα τελευταία χρόνια. Συνέχισε να υπάρχει χάρη στους εγκωμιαστές της, οι οποίοι, παρά τον επίμονο αυτοεξευτελισμό των εγκωμιαζομένων, εξακολουθούσαν να τους ζητούν συνεντεύξεις, να τους δημοσιεύουν άρθρα, να τους αφιερώνουν μέχρι και θεατρικά έργα.
Ακόμη κι έτσι η κουλτούρα της βίας θα είχε μείνει στο περιθώριο, σαν «παραεκκλησιαστικό» εκβλάστημα της Αριστεράς, αν δεν είχε ξαφνικά αποκτήσει ασύμμετρη επιρροή. Αν δεν είχε, ας πούμε, από τους πρώτους μήνες του 2015, έναν υπουργό Δικαιοσύνης που δήλωνε ότι η «Πολιτεία τύφλωσε τον Ξηρό». Αν δεν είχε έκτοτε εκμαιεύσει νομοθετικές διευθετήσεις και πολιτική ανοχή. Η έξοδος του Κουφοντίνα ήταν το συμβολικό επιστέγασμα αυτής της υποτροπής. Ο Κουφοντίνας ήταν μέσα. Ο κουφοντινισμός κυκλοφορούσε ήδη ελεύθερος, ενισχυμένος από τους «συνδικαλιστές» του.
Υποτροπή όμως δεν σημαίνει παλινόρθωση. Παρά τις ντόπες για την ανάνηψή του, το φάντασμα της τρομοκρατίας δεν δείχνει ικανό να δραπετεύσει από την τεφροδόχο της ιστορίας. Τουλάχιστον όχι ακόμη.