Η Ελλάδα εισήλθε στην κρίση προ 9 ετών με πλήρως εξοβελισμένη από τον δημόσιο διάλογο οποιαδήποτε διάσταση γεωπολιτικής ανάλυσης. Επρόκειτο για μια απολύτως λανθασμένη προσέγγιση, την οποία η χώρα πλήρωσε κατά τα πρώτα χρόνια της κρίσης. Σήμερα, έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο. Ολα περνούν μέσα από την κρησάρα της «υψηλής πολιτικής», η παραμικρή κίνηση ερμηνεύεται ως κάποιο «περίπλοκο» γεωπολιτικό παίγνιο. Λες και ξαφνικά η Ελλάδα βρέθηκε στη μόνιμη σύνθεση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και χωρίς αυτήν δεν είναι δυνατόν να συμβεί τίποτα. Η σημερινή κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες μνημονιακές προκάτοχοί της, θα κριθεί στο μόνο πεδίο που κρίνει τα πάντα. Αν μπορεί να υλοποιήσει τις υποσχέσεις που έχει διαμοιράσει ανά την υφήλιο και αν έχει τη δυνατότητα να υλοποιήσει πολιτικές οι οποίες θα επιτρέπουν την ισορροπία ανάμεσα στη δημοσιονομική εξυγίανση και την προσέλκυση επενδύσεων. Διαφορετικά, τα λόγια του Αλέξη Τσίπρα στο Σικάγο, το Παρίσι, το Λονδίνο, το Βερολίνο και όπου αλλού έχει βρεθεί ανά τον κόσμο, προκειμένου να πουλήσει το «brand Ελλάδα» ως ευρισκόμενο πλέον μακριά από τη δίνη της κρίσης, θα σκορπιστούν κι αυτά στον άνεμο.
Οπως ήδη σκορπίζονται οι ελπίδες για την υλοποίηση επενδύσεων, οι οποίες εκτός από το άμεσο αποτύπωμα που θα είχαν στον προϋπολογισμό στο πλαίσιο των αποκρατικοποιήσεων, θα άλλαζαν «τον αέρα» συνολικότερα. Μια τέτοια περίπτωση είναι η έκταση στο πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού, που, σημειωτέον, στηρίζεται σε μια συμφωνία που ήδη έχει συνομολογηθεί ανάμεσα στο κράτος και στους επενδυτές. Πρόκειται, εν ολίγοις, για μια γνήσια, οφθαλμοφανή, ξεκάθαρη περίπτωση αναξιοπιστίας του ελληνικού κράτους. Στο Μαξίμου και σε άλλα μακάρια πόστα της ελληνικής κυβέρνησης θα πρέπει να αντιληφθούν ότι κανένας δεν θέλει να βάλει τα λεφτά του σε μια χώρα όπου οι κανόνες του παιχνιδιού δεν είναι σταθεροί. Η μεταμαρξιστική βολονταριστική ανάλυση ότι όποιος έχει την πολιτική υπεροπλία έχει και τη δυνατότητα να επιβάλλει την άποψή του σε όλους τους τομείς της κοινωνίας είναι κατ’ αρχάς αυταρχική, κυρίως, όμως, είναι εντελώς αποκομμένη από την πραγματικότητα. Αν η κυβέρνηση θεωρεί μια επένδυση ανάρμοστη για την Ελλάδα, τότε αυτή απλώς θα κατευθυνθεί αλλού. Οι ιδεολογικοψυχολογικοί καταναγκασμοί του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να κοστίσουν στη χώρα και άλλα χαμένα χρόνια.