Σε μια πυκνή αφήγηση, που ξεδιπλώνεται αμφίσημα σαν δράκος ή όφις, ο Τάσος Μαντζαβίνος αποκαλύπτει την ακτινογράφηση ενός κόσμου. Είναι ένας κόσμος κρυπτικός και ευανάγνωστος σε ίση δόση, σκοτεινός και φωτεινός, έμπλεος συμβόλων, ξέχειλος από δοξασίες και μπρούτο ερωτισμό. Ξόανα και τοτέμ, σκιές ενός λαογραφικού παραδείσου, κρύσταλλοι μιας προφορικότητας που γέμισαν χρώμα και αφέθηκαν στον ήλιο.
Ο Τάσος Μαντζαβίνος, ένας χειρώνακτας διανοητής, παρουσιάζει στη νέα ατομική έκθεσή του, στη Skoufa Gallery, την πεμπτουσία ενός αρχέγονου ελληνισμού, πηγαίου και ανόθευτου, ξετυλιγμένου σε ατελεύτητες τοιχογραφίες, διάστικτου με ιστορίες, θρύλους και παραμύθια. Είναι ένας κόσμος γνήσιος, ριζωμένος κάτω από μεγάλους ουρανούς και αρμολογημένος μέσα σε κάμαρες με νανουρίσματα. Αυτός ο κόσμος του Τάσου Μαντζαβίνου εκρήγνυται και πυκνώνει σε κύκλους χρόνου γενιά τη γενιά, και παραμένει ασάλευτος ως προς τον πυρήνα του.
Αλλά ο Τάσος Μαντζαβίνος κάνει ζωγραφική και όχι λαογραφία ούτε σημειολογία της παράδοσης. Αυτά προκύπτουν. Και όπως λέει ίδιος, καθώς επιχειρεί να εξηγήσει τη μικρολεπτομέρεια, τα σκαλίσματα, την ιστορία μέσα στην ιστορία, το νυστέρι με το οποίο σκάβει στο υλικό του, σαν χειρουργός λειμώνων, όλα αυτά «γίνονται ασυνείδητα». Αν τα κάνεις συνειδητά, έχουν όλα χαθεί…
Και όπως φτάνει έτοιμος στο εργαστήρι, καθώς η ιδέα γεννιέται στο σπίτι όταν σχεδιάζει, αφήνεται όπως κάνουν και οι μαρμαροτεχνίτες, οι χειρώνακτες εργάτες της ύλης και της φαντασίας που ξεκινούν και δεν ξέρουν πού θα φτάσουν. Δεν θα βγει με την πρώτη. Θέλει ξανά και ξανά και όπως λέει ο ίδιος, τίποτε δεν θα πετύχεις αν το θέμα σου δεν το έχεις μηρυκάσει.
Αυτό το μηρύκασμα αναβλύζει και βγάζει καρπούς, απλωμένους τώρα στη Skoufa Gallery. Είναι μεγάλη έκθεση και τα περισσότερα έργα είναι γεμάτα με σύμβολα, μορφές και ιστορίες, σε τέτοιο σημείο που αγγίζουν τον τρόμο του κενού και όλα αυτά σε εκρήξεις και καταιονισμούς χρωμάτων: πράσινα και κόκκινα και μαύρο και κροκί και μπλε. Ζαλίζουν την αίσθηση. Δίπλα στα έργα στους τοίχους, υπάρχουν οι «κατασκευές», αλλά τις αποκαλούμε έτσι απλώς για να συνεννοούμαστε. Ο Τάσος Μαντζαβίνος τις λέει «ζωγραφιές όρθιες», είναι έργα απλώς δισδιάστατα, εξαιρετικά αυθύπαρκτα, μανουάλια και κηροπήγια και κρεμαστικά, σαν βροχές και βράχια στεφανωμένα με μορφές αγίων και ληστών και λάβαρα αγγέλων και δαιμόνων.
Υπάρχει διάχυτη η «μυρωδιά» της χειρωναξίας, της τριβής, του σκαλίσματος, των χεριών που ζωγραφίζουν, που σκάβουν, που τρίβουν, που πάσχουν. Να φτιάχνεις με τα χέρια σου, λέει ο Τάσος Μαντζαβίνος, και μένεις με την αίσθηση πως αρκεί αυτή η φράση για να περικλείσει και να περιγράψει μια στάση ζωής. Μια απόφαση για την κάθε μέρα. Ολα γεννιούνται με το μυαλό και τα χέρια. Είναι χέρια που έχουν παιδευτεί και που το υλικό τους το έχουν κι εκείνα παιδέψει πολύ. Και που το έργο τους το βλέπεις ολόγυρα.