Το θέτω όσο πιο απλά μπορώ. Αν ο Τσίπρας είχε βρει κάποιο στήριγμα για να απαλλαγεί από τον «ευρωπαϊκό ζυγό», τότε ο Λαφαζάνης δεν θα είχε ιδρύσει δικό του κόμμα, ενδεχομένως δε να μην ασχολιόμασταν και με τις εκλογές της Κεντροαριστεράς, τις εκλογές εν γένει. Η υπόθεση μπορεί να είναι δυστοπική. Δεν είναι όμως μυθιστορηματική, όπως «Η συνωμοσία εναντίον της Αμερικής» του Φίλιπ Ροθ, όπου ο Λίντμπεργκ εκλέγεται πρόεδρος αντί για τον Ρούζβελτ και οι ΗΠΑ συμμαχούν με τη ναζιστική Γερμανία. Το ζήσαμε στην πραγματικότητα. Στην καθημερινότητά μας το ζούμε ακόμη, με τις σχεδόν κλειστές τράπεζες. Δυστοπική εξακολουθεί να μοιάζει και η εξομοίωσή μας με τη Βενεζουέλα του Μαδούρο. Το γεγονός ότι ο Τσίπρας δεν βρήκε κάποιο στήριγμα όταν το αναζήτησε, το γεγονός ότι υπέγραψε όποιο μνημόνιο του ζητήθηκε, το γεγονός ότι ανακάλυψε την κρυφή γοητεία της κ. Μέρκελ δεν σημαίνει ότι έχει συμφιλιωθεί με την πραγματικότητα της σημερινής Ευρώπης. Εχει βρει έναν τρόπο να βολευτεί στο «πρόγραμμα», εφαρμόζοντάς το κατά το δοκούν, κοινώς λεηλατώντας τον κοινωνικό πλούτο με φόρους και εισφορές χωρίς ανταπόδοση. Η Ευρωπαϊκή Ενωση όμως εξακολουθεί να τον στενεύει με τους θεσμούς της.
Ο κ. Γεωργιάδης έχει δίκιο όταν προσάπτει στην ευρωπαϊκή ηγεσία ότι έχει βρει την ησυχία της στα οικονομικά της Ελλάδας και αδιαφορεί με τη διολίσθηση προς ένα καθεστώς τύπου Μαδούρο που εμείς τη ζούμε καθημερινά. Τη ζούμε στην εκπαίδευση, τη ζούμε στο αντάρτικο πόλεων αλά γκρέκα, τη ζούμε στην υπονόμευση κάθε ιδιωτικής πρωτοβουλίας, μεγάλης όπως το Ελληνικό και οι Σκουριές, μικρής όπως το μικρομάγαζο που κλείνει γιατί δεν μπορεί να πληρώσει τις εισφορές στους ληστές του ΟΑΕΕ. Τη ζούμε με τις προσπάθειες ελέγχου της ενημέρωσης, τη ζούμε και με το «κοινωνικό μέρισμα». Τι υπέροχη έκφραση! Δεν είναι μόνον μέρισμα, είναι και κοινωνικό επιπλέον. Οχι σαν αυτά που μοιράζουν οι κακοδαίμονες εταιρείες στους μετόχους τους. Εδώ μιλάμε για διάγγελμα κοτζάμ πρωθυπουργού. Λες και έλυσε το Κυπριακό.
Και η ελληνική ψυχή χαίρεται και αγαλλιάται. Η κακή Ευρώπη μας βάζει φόρους, όμως ο πονόψυχος δικός μας ρωτάει τον Καρανίκα τι του περίσσεψε και μας το μοιράζει για να κάνουμε Χριστούγεννα. Προσπαθώ να φαντασθώ το εξώφυλλο του Charlie Hebdo αν γινόταν κάτι τέτοιο στη Γαλλία.
Ας μη γελιόμαστε. Η Αδριατική μεγάλωσε επικίνδυνα, πάει να συνδεθεί με το ρήγμα της Ανατολίας. Η απόσταση που μας χωρίζει απ’ την υπόλοιπη Ευρώπη, κοινωνικά, ψυχολογικά, θεσμικά και πολιτικά μεγαλώνει ημέρα με την ημέρα.