Τον Τζιανλουίτζι Μπουφόν τον έχουν πει εθνικιστή (επειδή στις 175 φορές που αγωνίστηκε με την Ιταλία τραγούδησε με σπάνιο πάθος τον εθνικό ύμνο) και φασίστα, εξαιτίας εκείνης της παλιάς ιστορίας από τα χρόνια της Πάρμα, όταν είχε αφελώς διαλέξει το νούμερο 88 που νεοναζιστικές οργανώσεις χρησιμοποιούν αντί των γραμμάτων ΗΗ, ήτοι Heil Hitler. Ο Μπουφόν τότε δήλωσε άγνοια και άλλαξε αριθμό, ωστόσο η πληροφορία δεν έπαψε να τον ακολουθεί, μεγεθυμένη και διαστρεβλωμένη, όπως συμβαίνει συνήθως, και σε μορφή απόλυτης αλήθειας. Δεν γνωρίζω τι ακριβώς υπάρχει στο μυαλό του Ιταλού τερματοφύλακα (ο ίδιος δεν τοποθετείται για πολιτικά ζητήματα), αλλά η στάση του διαχρονικά μέσα στο γήπεδο παραπέμπει σε έναν άνθρωπο θαυμάσιο: είναι ο πρώτος που θα δώσει το χέρι στον αντίπαλο και ο πρώτος που θα χειροκροτήσει τον συμπαίκτη του όταν κάνει λάθος. Με ένα χαμόγελο πάντα, με μια ευγένεια, φιλικός, προσιτός, προσγειωμένος, χωρίς το σνομπ και φαντασμένο ύφος που έχουν κατά κανόνα οι αστέρες του δικού του βεληνεκούς.
Την περασμένη Δευτέρα, καθώς ξεσπούσε σε λυγμούς μπροστά στην κάμερα για τον σοκαριστικό αποκλεισμό της Ιταλίας από το Μουντιάλ και το φινάλε της εικοσαετούς πορείας του με την Εθνική, ψέλλισε ότι είναι λάθος του που αφήνεται να κλαίει όταν τον βλέπουν από την τηλεόραση παιδιά που θέλουν να παίξουν ποδόσφαιρο – ότι ο αθλητισμός είναι μόνο χαρά εννοούσε. Δύσκολα βρίσκω άλλον σταρ του ποδοσφαίρου που λειτούργησε μέσω της δημόσιας εικόνας του ως ένα τόσο υγιές πρότυπο. Ο Μπουφόν, 40 ετών πια, θα λείψει από το Μουντιάλ (που θα ήταν το έκτο του), όπως θα λείψει και η Ιταλία, που πάντα δίνει χρώμα και ωραίες ιστορίες στις μεγάλες διοργανώσεις. Θα λείψει και η Ολλανδία. Και η Χιλή. Από εμάς θα λείψει και η δική μας Εθνική – θα λείψει αλήθεια; Στενοχωρήθηκε κανένας για τον αποκλεισμό μας; Θα δεθεί ποτέ ουσιαστικά η Εθνική του ποδοσφαίρου με το κοινό της; Αυτή είναι η αποτυχία μας, όχι ο αποκλεισμός. ■