Υπάρχουν στιγμές που είσαι μάρτυρας αυτού που γεννιέται. Ετσι ένιωσα ως θεατής στον «Χαρτοπόλεμο», ένα νέο ελληνικό θεατρικό έργο, που σπάει το ταμείο, με τη μεγαλύτερη δύναμη που μπορεί να ονειρευτεί κάθε δημιουργός: στόμα με στόμα. Τη Δευτέρα, ολοκληρώνει έναν κύκλο παραστάσεων στο «Μικρό Γκλόρια» (επειδή οι πρωταγωνιστές έχουν άλλες υποχρεώσεις) για να συνεχίσει μετά το Πάσχα, αλλά ήδη ο «Χαρτοπόλεμος» είναι ένα από τα θεατρικά γεγονότα του 2017.
Ο «Χαρτοπόλεμος» γεννήθηκε, μεγάλωσε, διορθώθηκε, πήγε και ήρθε χιλιάδες φορές, ανάμεσα στον Βαγγέλη Ρωμνιό και τον Γιωργή Τσουρή, δύο νέους δημιουργικούς και ανήσυχους ανθρώπους, έως ότου γίνει το έργο που βλέπουμε, μία τομή στη σύγχρονη κοινωνία, με νεύρο, χιούμορ και τόλμη, σαν να βλέπεις νεοϋορκέζικο θέατρο της δεκαετίας του ’60. Συγγραφέας είναι ο Βαγγέλης Ρωμνιός, που είναι και ηθοποιός, και γράφει πολύ, θέατρο και ποίηση, ένας βαθύς και ευφάνταστος άνθρωπος. Αλλά είναι μαζί με τον Γιωργή Τσουρή, επίσης ηθοποιό και τραγουδοποιό, με μυαλό στο χείλος μιας διαρκούς δημιουργικότητας, που επεξεργάστηκαν το κείμενο, το δούλεψαν εξαντλητικά, το στράγγισαν, το άλλαξαν και το έβαλαν στο τραπέζι της ανατομίας, για να καταλήξουν στον «Χαρτοπόλεμο», μια σκοτεινή παρωδία με όσο ρεαλισμό μπορεί να αντέξει μια παραβολή της σύγχρονης συνθήκης της αστικής ζωής.
Γιατί ο «Χαρτοπόλεμος» μιλάει στον καθένα, αφού μας μεταφέρει σε ένα αστικό διαμέρισμα, που είναι υποθηκευμένο. Η κρίση είναι αφορμή και πρόφαση για να μιλήσει κανείς για τον κλονισμό κάθε βεβαιότητας, για τη γεωμετρία του σχέσεων αλλά και για τη μοναξιά. Δεν είναι τυχαίο που με το τέλος της παράστασης, οι θεατές νιώσαμε ότι είχαμε μοιραστεί κάτι πολύ προσωπικό.
«Χαρτοπόλεμος», κάτι εφήμερο, που λάμπει και χάνεται, σαν παιδική εμμονή από χαρτί, που μετά σε δεσμεύει με άλλου είδους γραφειοκρατία. Ο Βαγγέλης Ρωμνιός και ο Γιωργής Τσουρής εκπροσωπούν τη γενιά τους, που αισθάνεται παγιδευμένη σε μέγγενη. «Προδομένη και υποθηκευμένη γενιά», που αναζητεί «πρόταση για διαφυγή». «Η ανάγκη του καθένα να επιπλεύσει». Το νιώθεις ως θεατής καθώς τα πέντε πρόσωπα του «Χαρτοπόλεμου» κλιμακώνουν την απογύμνωσή τους. Εχει κάτι από Εντουαρντ Αλμπι προσαρμοσμένο σε αθηναϊκή πολυκατοικία και κάτι από πειραγμένο Τσέχοφ σε κλειστοφοβικό «Βυσσινόκηπο». Δεν είναι, όμως, ένα έργο βαρύ. Το χιούμορ είναι δυνατό. Αλλά στο τέλος νιώθεις ότι κάτι έχει ραγίσει.
Ο «Χαρτοπόλεμος», σκηνοθετημένος ευφυώς από τον Γιώργο Παλούμπη, φέρνει στη σκηνή πέντε εξαιρετικούς ρόλους. Σε ένα διαμέρισμα ζουν τρία αδέλφια μαζί με την κοπέλα του ενός. Χωρίς λεφτά, με αγωνία για το αύριο που δεν ξέρουν πώς θα ξημερώσει, δέχονται την επίσκεψη ενός πωλητή οικιακών συσκευών, που λειτουργεί ως καταλύτης. Υπάρχει όμως και το μακάβριο στοιχείο που έχει έντονο συμβολισμό και που οδηγεί στην κορύφωση. Οι ερμηνείες είναι πολύ δυνατές, το δέσιμο χωρίς κοιλιά, οι διακυμάνσεις δουλεμένες σε κάθε λεπτομέρεια. Ακούς κείμενο και βλέπεις ήρωες που έχεις αγαπήσει. Οι δύο παραστάσεις που θα δοθούν τη Δευτέρα, και που θα κλείσουν αυτόν τον κύκλο, είναι προ πολλού sold out.
Ακούω τον Βαγγέλη Ρωμνιό και τον Γιωργή Τσουρή να μου αφηγούνται πώς γεννήθηκε το έργο (μέσα από μία συζήτηση σε διακοπές στο Κατάκολο) και γιατί το αποφάσισαν. Ενιωθαν ότι το χρωστούσαν και στη γενιά τους, «που έχει απολύτως συνειδητοποιήσει το αδιέξοδο, αλλά δεν έχει τα μέσα». Δεν ξέρουμε πώς να διαχειριστούμε τη λύση, λένε, αλλά η ιδιοσυγκρασία τους τούς σπρώχνει στη δουλειά και σε ακόμη περισσότερη δουλειά. «Ως ηθοποιοί ζήσαμε τη δυσκολία στη δουλειά. Αποφασίσαμε να κάνουμε μια παράσταση μέσα στη δυσκολία αυτή». Εκ των ενόντων και σιγά σιγά χτίστηκε ο «Χαρτοπόλεμος». Γιατί «ήθελαν να πουν κάτι». Και αυτό το «κάτι» ακούστηκε από ένα κοινό ποικιλόμορφο που σταδιακά πληροφορείται ότι κάτι νέο που έχει «κάτι να πει» αξίζει να το δει κανείς. Είναι το μεγαλύτερο εύσημο.
Οι πέντε ηθοποιοί (Γιωργής Τσουρής, Βάλια Παπακωνσταντίνου, Βαγγέλης Ρωμνιός, Παύλος Πιέρρος, Φοίβος Ριμένας) δίνουν σπουδαίες ερμηνείες. Ο «Χαρτοπόλεμος», που θα επιστρέψει μετά το Πάσχα, εγγράφεται ήδη ως ένα έργο ρεπερτορίου.