«Της εποχής μου»

2' 16" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Όταν ήμουν τριάντα πέντε, ρώτησα δύο κορίτσια δέκα χρόνια μικρότερά μου τι μουσική ακούν. «Ρετρό, βίντατζ», μου απάντησαν. Καθώς ο νους μου έτρεξε αμέσως στον Πολ Ανκα, τα κορίτσια έσπευσαν να διευκρινίσουν: «Πολύ ’80s δηλαδή». Και τότε πάγωσα για λίγο. Ωστε λοιπόν η μουσική που παιζόταν στα νιάτα μου λογιζόταν ξαφνικά ρετρό; Χωρίς περιστροφές: μεγάλωνα κι εγώ; Και η μουσική «της εποχής μου» ανήκε σε άλλη εποχή;

Ναι, προφανώς, γιατί να το κρύψουμε άλλωστε; Ωστόσο, όσο συμφιλιωμένος κι αν είσαι με αυτά τα θέματα –ή, έστω, όχι και τόσο νευρικός…– όταν σου το επιβεβαιώνουν εκπρόσωποι νεότερης γενιάς, η αλήθεια είναι ότι κάπως σου ’ρχεται.

Το αίσθημα εκείνο με τις κοπέλες επανήλθε, αρκετά διαφορετικό όμως, πολύ πρόσφατα, έχοντας πια κλείσει τα σαράντα επτά, όταν ολοκλήρωσα την τηλεθέαση της δεύτερης σεζόν της πολυσυζητημένης αμερικανικής σειράς «Stranger Things». Πιτσιρίκια σε αμερικανική κωμόπολη έρχονται αντιμέτωπα με τέρατα από άλλες διαστάσεις κ.λπ., κ.λπ. Με τις κατάλληλες δόσεις χιούμορ και ενός, κάποιου τρόμου, η σειρά έχει απορροφήσει σχήματα και ατμόσφαιρες από Στίβεν Κινγκ και τον Στίβεν Σπίλμπεργκ του «Ε.Τ.» κυρίως. Μια λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά: η σειρά διαδραματίζεται στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Ο πρώτος κύκλος το 1983, ο δεύτερος το 1984. Οπως «έκοψα» τους πιτσιρικάδες, πρέπει να είμαστε ακριβώς «συνομήλικοι», δηλαδή, δεκατριών, δεκατεσσάρων εκείνα ακριβώς τα χρόνια.

Η αποτύπωση της εποχής είναι ομολογουμένως αριστοτεχνική. Εκπληκτικά πιστή (ακόμα και το πρωτότυπο soundtrack είναι σαν να γράφηκε τότε), δίχως ίχνος γραφικότητας, υπερβαίνει τη στερεοτυπική «πιστή ανασύσταση» της εποχής. Για την ακρίβεια, είναι σαν να γυρίστηκε ακριβώς τότε.

Δεν έχω ψάξει γιατί οι δημιουργοί της σειράς, οι δίδυμοι αδελφοί Ντάφερ, επέλεξαν εκείνη ακριβώς την εποχή για να στήσουν μια νεανική περιπέτεια φαντασίας. Είναι και οι δύο γεννημένοι το 1984, συνεπώς δεν έζησαν τη δική τους εφηβεία στα περίφημα έιτις. Η ουσία είναι πως αποτίουν έναν φόρο τιμής σε εκείνη τη δεκαετία.

Δεν είμαι από εκείνους που νοσταλγούν την εφηβεία τους και πολύ περισσότερο τη μόδα, τη μουσική, την αισθητική της δεκαετίας του ’80. Το αντίθετο μάλλον: αντιπαθώ όλη εκείνη την ατμόσφαιρα, η δε μουσική ελάχιστα με γοητεύει. Ωστόσο, στο τελευταίο επεισόδιο του δεύτερου κύκλου του «Stranger Things», σε μια σκηνή σχολικού χορού, έπιασα τον εαυτό μου να τσιμπιέται εσωτερικά. Θυμήθηκα που το 1985 έβλεπα στο βίντεο με τους γονείς μου το «Back to the Future», όπου τότε το ρετρό ήταν τα ’50s, η εποχή των γονιών μου. Και τώρα έβλεπα μια ρετρό σκηνή σχολικού χορού όπου, κατά κάποιον τρόπο, πρωταγωνιστής ήταν ο έφηβος εαυτός μου, η «δική μου εποχή».

Σε ορισμένες δόσεις, η νοσταλγία παύει να είναι γλυκερή και αποκτά ένα κάποιο αποτύπωμα φθαρτότητας. Μια υπενθύμιση σαν κλείσιμο του ματιού όπου το παρελθόν δεν ωραιοποιείται αλλά το δέχεσαι με μια ήρεμη γλυκύτητα. Και τότε ο χρόνος γίνεται πατρίδα. Εστω και για λίγο.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή